Nga Adelina Gina
Pjesa e katërt
–“Të kam qarë si të vdekur, të kam pritur si të gjallë”-
Memorie.al / Shpëtim Gina, i diplomuar në degën e Gazetarisë në Universitetin e Tiranës, në vitin 1974, dramaturg, skenarist dhe libretist, në fillimin e viteve ’70-të, falë talentit të jashtëzakonshëm, me punën, veprat dhe krijimtarinë e tij, “tronditi” institucionet artistike të Tiranës, si; Teatrin Popullor, Teatrin e Operës dhe Baletit, Institutin e Lartë të Arteve dhe Radio-Televizionin Shqiptar. Ishte një nga më të kërkuarit e shefave dhe drejtuesve të lartë të këtyre institucioneve. Në periudhën kohore 1971-1974, ai la gjurmët e tij, pasi kishte bashkëpunuar ngushtë me disa prej emrave më në zë të asaj kohe, si: Mihallaq Luarasi, Kujtim Spahivogli, Pirro Mani, Mario Ashiku, Zhani Ciko, Nikolla Zoraqi e regjisorin Mevlan Shanaj dhe operatorin Pali Kuke. Por gjurmët që ai la në këto institucione kulturore dhe artistike, fatkeqësisht humbën në heshtjen zyrtare të regjimit komunist?! Në gushtin e vitit 1974, Shpëtim Gina, humbi jetën në rrethana të pasqaruara, duke u mbytur në dy pëllëmbë ujë, në lumin Drojë të Mamurrasit, (ku po kryente zborin ushtarak së bashku me studentët e tjerë), dy ditë më parë, ai i kishte vënë një fletë-rrufe, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë! A ishte vërtet ajo një vdekje aksidentale, apo Shpëtim Ginën e eliminoi Sigurimi i Shtetit?! Përse “shoku” i tij që ishte me të deri në momentet e fundit, deklaron se; “Kufoma që u mor në autoambulancë, nuk ishte Shpëtimi?! Apo mjeku i repartit ushtarak të studentëve, Mark N., i cili shprehet: “Shkuam menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk e gjetëm trupin e Shpëtimit”?! Po familja e tij, përse insiston, se; “Nuk na lejuan ta hapnim arkivolin para varrimit kur e sollën në shtëpi dhe vite më pas, e hapëm varrin në ‘Qytetin Stalin’, për ta sjellë në Tiranë, ku ishim transferuar familjarisht, ato eshtra, nuk ishin të Shpëtimit, pasi mungonin…”?! Shumë pyetje, që nuk kanë marrë ende një përgjigje! Motra e tij, Adelina Gina e diplomuar për gazetari në fundin e viteve ’60-të, në një libër të saj me titull; ‘Ku e çuat Shpëtimin’, të botuar në SHBA.
U nisa për në festival me një sarafan ngjyrë lejla dhe me një bluzë me kuadrate të vogla lejla, të verdhë dhe bojë qielli. Më rrinin mirë. Kisha mike një rrobaqepëse, që në rininë saj kishte qenë balerinë. Në hotel u vendosa në një dhomë me artisten e njohur Vaçe Zela. Ajo ishte nga Lushnja dhe ishte mike me Ginat-ët, familjen e babait tonë. Ishte e njohur dhe kudo e shkonim na prisnin me thirrjet; “Vaçe, Vaçe”! Darkën e hanim në një lulishte, që kishte muzikë dhe kërcehej.
Mbrëmjet ishin të freskëta. Tek dera e lulishtes gjithmonë takonim Memtor Xhemalin, artistin e njohur të operës. Ai ulej me ne në tavolinë. “Si ndodh që çdo natë të takojmë ty”?! i thashë unë. Ai më shkeli syrin. “Unë rri e ju pres juve, se po të rrish me Vaçen, nuk paguan. Nuk më vjen rëndë, se unë jevg jam”. Ne qeshëm dhe si gjithmonë, darka ishte e parapaguar nga admiruesit.
Erdhi dhe gushti. Sadija me fëmijët dhe Dritëroin, shkoi për pushime në Shëngjin. Më porositi që të marr një shërbim dhe të shkoja edhe unë atje disa ditë. Mbaj mend se ishte data katër gusht, kur i kërkova kryeredaktorit një shërbim, për në Kampin e Pionierëve të Shëngjinit. I thashë të vërtetën, se dua me këtë rast të takoj tim vëlla, që bën zborin në Mamurras dhe njëkohësisht, të shkruaj një reportazh për kampin. Ai ra dakord me mua. U nisa që atë ditë.
Gjatë kësaj kohe nuk kisha qenë asnjëherë, sepse e dija që atë shkonte ta takonte Ana. Shëngjini ka një det të kaltër të thellë, uji është pak i ftohtë, por mua më pëlqen shumë. Ndejta nja katër ditë. Sadija më mbajti në apartamentin e saj. Ndërtesa ishte dykatëshe dhe afër bregut, kishin një dhomë të madhe, një kuzhinë dhe një ballkon. Kishte dhe artistë të tjerë e që pushonin atë kohë aty.
Më kujtohet se afër nesh, ishte dhe Mario, një nga miqtë e ngushtë të Shpëtimit, me gruan dhe djemtë. Shpëtimi ka një poezi për Blandin. Ajo titullohet “Blandit, djalit të mikut tim”. Vargu i fundit është: “Dal t’i puth faqet, dramaturg i vogël”! Me Mario Ashikun atë e lidhi puna me dramat, ai aso kohe ishte regjisor dhe pedagog në Institutin e Lartë të Arteve. Di që Shpëtimi, e çmonte miqësinë me të dhe e donte si njeri. “Është fisnik, – thoshte, – ka dhe modesti, pastaj përpiqet për gjëra të reja në skenë”!
Ditët ishin të këndshme buzë detit. Unë shkoja në orët e para në kampin e fëmijëve, pastaj notoja, bëja banjo dielli me Sadijen, Lonën dhe Artanin. Dritëroi qëndronte në ballkon, rrallë dilte në plazh dhe shkruante. Unë bëja diskutime filozofike me Sadijen dhe i thosha se, duke qenë njëmbëdhjetë vjeç më i madh, ai kishte dëshira të tjera dhe se kjo është punë brezash. Ajo qeshte me mua, i bëhej qejfi, ishte e re. Në darkë ne qëndronim në ballkon dhe Dritëroi na lexonte poemën e re, që sa po e shkruante. Mbaj mend se ishte fjala për poemën; “Nënë Shqipëri”
Deti është i frikshëm natën. Unë dëgjoja vetëm zhurmën e valës, por kokën nuk e ktheja nga ai. Unë nuk e dua atë natën. Në mëngjes, me makinën e Lidhjes, shofer ishte një djalë biond, i heshtur, u nisa për te Shpëtimi, në zbor. Për të vajtur në repartin ushtarak, nga rruga kryesore automobilistike, nuk mban shumë. Dera e repartit ishte e thurur me tela, kishte dhe dy roje me armë dhe një oficer që po rrinte tek hyrja. Kërkova Shpëtimin. “Ke fat, më tha ushtari student, është në spital, nuk ka shkuar në stërvitje. Prit se po ta thërras”. Shpëtimi erdhi pas pak i gëzuar. U përqafuam fort. “Nuk je në stërvitje, je i sëmurë? Pse je shtruar në spital”?! Ai më hodhi dorën në krah dhe u larguam pak nga rojet.
“Nuk jam i sëmurë. Sa mirë bërë që erdhe. Je nxirë. Jo ti nuk nxihesh, më mirë të them se je skuqur, ke bërë banja”. “Pse të kanë shtruar në spital”?! e ndërpreva unë. “Dëgjo tha, doktorin e kam zënë shok. Më ka shtruar kot, biles më ka thënë, nëse ke ndonjë shok, sille që të mos mërzitesh”. Në atë moment m’u duk se dikush më hodhi ujë të ftohtë në kurriz, më kaluan mornica. “Ki kujdes, i thashë, se fillon e flet ti, i hap zemrën, kushedi se çfarë njeriu është”. “Mos ki frikë, më tha. Si mund t’i jap gojës, kur ai vetë më ka thënë se është kuadër i Ministrisë së Punëve të Brendshme?! E kuptove tani? Këtu është si unë, mjek stazhier, kryen zborin ushtarak”.
Nuk e di, m’u krijua një dyshim. Cili ishte ky njeri? Dhe përse po i bënte gjithë këto shkelje, për Shpëtimin? Kishte diçka që nuk shkonte. Fakti që im vëlla, e dinte që ishte kuadër i Ministrisë së Punëve të Brendshme, sikur më qetësoi, sepse do të ishte i matur, megjithatë kjo afërsi, më shkaktonte një lloj frike. “Më njih me të, i thashë Shpëtimit, shkojmë ta takojmë”. “Po nuk është sot këtu”, më tha. “Ku ka shkuar”? “E kanë thirrur në Tiranë, për t’i dhënë disa ilaçe për mua”! “Ilaçe për ty?! pyeta unë e trembur. Pse çfarë ke ti”?!
“Asgjë s’kam” dhe qeshi në mënyrë misterioze. Nuk e di, po në ato çaste, sepse m’u krijua përshtypja se flitej për një medikament, që përdornin burrat, pra ishte diçka që im vëlla nuk donte ta tregonte dhe unë nuk e pyeta më gjatë. “Do të vish me mua”, i thashë. “Po, tha, ja erdha”. Nxitoi për në kapanon. U kthye me ca rroba në dorë. Hipëm në makinë dhe u nisëm drejt Tiranës. Gjatë rrugës zhveshi rrobat ushtarake dhe veshi pantallonat dhe bluzën civile. Në Tiranë mbërritëm shpejt. “Tani je i lirë, shëtit nga të duash, unë do të shkoj të punoj, do të bëj shkrimin. Takohemi tek ‘Vollga”. Tek “Rruga e Durrësit” u ndamë, unë hyra në gazetë, ai eci për gjatë rrugës. Shkruajta reportazhin për kampin e Shëngjinit, ia dorëzova dëzhurnit, ishte planifikuar për numrin e radhës dhe në orën 14.00, dola e lehtësuar për të ngrënë drekë.
Tek dera e “Vollgës” më priste Shpëtimi. Kur shkonim aty, atij gjithmonë i pëlqente një tryezë, që binte nga ana e dritares, jashtë saj ishte një lulishte me tavolina. Mbrëmjeve aty kishte muzikë dhe birrë të ftohët. “Merr ç’të duash, i thashë, mos i shiko çmimet”. Hëngrëm një drekë të mirë. Ai kishte shije në zgjedhjen e gjellëve. Morëm dhe verë, ai pinte rrallë, nuk deshi të ma prishte mua. Pasi hëngrëm drekë, shkuam tek kafeneja ku porositëm ëmbëlsira. “Këto lekë, që të mbetën, – më tha, – do t’i blejmë fara kungulli”.
Duke ecur gjatë bulevardit tha: “Çudi si u bëre kag bujare sot, shpenzove shumë”?! Unë qesha. “Na, merri dhe këto lekë, por mos i bëjë rrush e kumbulla, qeras majtas e djathtas, se nuk kam aq para, pastaj unë nuk punoj për shokët e tu”, dhe i zgjata 500 lekë. Ndërkohë arritëm në stacionin e trenit. Shkova i preva biletën për në Mamurras. “Je e hatashme sot”, tha. U përqafuam dhe ai hipi në tren.
Nuk e di se si më erdhi, nuk e di se çfarë mendova, por vura duart para fytyrës dhe ja plasa të qarit, nuk doja të më shihte duke qarë. E ndjeva që supet me uleshin dhe më ngriheshin. Ai zbriti vrik nga treni. Treni ishte në të nisur. Më pushtoi fort, “Çfarë ke? Pse qan?! Po ti nuk qave kur më nise ushtar. Sot u kujtove se duhet të qash?! Atëhere po, kishte dhe lezet. Por sot është kot”?! Unë buzëqesha mes lotësh. E përqafova fort, fort. Ai hipi me nxitim. Treni u nis. Prita sa u largua.
Atë ditë, meqë të nesërmen dilte gazeta, punohej pasdite deri vonë. Unë i ngjita shkallët e redaksisë, me këmbë të këputura. U ula tek tavolina ime, mbështeta kokën mbi duar dhe qava. “Po çfarë ka ngjarë”, më pyeste shoku i zyrës, unë vazhdoja të qaja. “Po çfarë ke, xhanëm”?! Dhe ai më shkundi. “Asgjë, thashë unë. Nuk e di, po më qahet. Më lini”. Ishte e enjte, 8 gusht 1974. Disa ditë më vonë, me 14 gusht, Mira erdhi në Tiranë. Të nesërmen do të niseshim për pushime në Sarandë. Shkuam së bashku dyqaneve, blemë ca gjëra, hymë dhe në kafene “Tirana”, që frekuentohej nga artistët.
Tek hyrja takuam një shkrimtar të njohur me të shoqen, më vonë ajo më ka treguar, se atij i isha dukur flurore. Hëngrëm nga një akullore dhe folëm për pushimet. Me Mirën, ndihesh gjithmonë mirë. Isha e gëzuar se Mira, ishte shkëputur nga ai ambienti i shtëpisë, nga punët e përditshme, nga qyteti i vogël dhe do pushonim bashkë. Babai u gëzua, kur mori vesh se do ta merrja Mirën me vete. “Mos u bëni merak për ne, dhe ne të dy me Titin mirë do t’ia kalojmë. Mira çdo gjë e ka rregulluar këtu”.
Të nesërmen muarëm trenin e orës nëntë e gjysmë. Një pjesë e rrugës bëhej me tren, pjesa tjetër me autobus. Dita ishte e bukur, me shumë diell. Që në mëngjes, sapo dolëm, ishte vapë. Në këtë kohë një tren tjetër, nisej për në Mamurras. Më vonë sekretari i kolegjiumit, pat treguar se atë ditë, dikush e kish pyetur në telefon për mua. Duket zëri kish qenë autoritar, sepse kundër natyrës së vet, ky që ishte pak arrogant, kish qenë i detyruar t’i përgjigjej me saktësi, se; “është nisur për pushime në Sarandë”.
Ishte 15 gusht. Bënte nxehtë. Rruga ishte e gjatë dhe e lodhshme. Nuk na hahej, pinim vetëm ujë. Autobusi bëri disa ndalesa të tepërta, se kishte edhe fëmijë që i zinte makina, kështu që mbërritëm me vonesë. Ishte ora nëntë e darkës, kur arritëm në Sarandë. Na ishin mpirë këmbët. Përveç njeriut që na kishte prenotuar dhomën, ai punonte në Kabinetin Pedagogjik dhe ishte bashkëpunëtor i gazetës, pamë dhe disa burra të tjerë. Ç’ishte kjo pritje?! Ata na u afruan. “Vetëm lulet mungonin. Ç’është gjithë ky delegacion”?! thashë unë me shaka. Ata ulën kokat, shakaja me sa duket nuk zuri vend.
U prezantuam me ta, ishin punonjës të arsimit dhe të pushtetit në rreth. Duke ecur gjatë rrugës, na u afrua një grua e imët. Ishte e shoqja e njërit prej tyre. “Dhoma akoma nuk është rregulluar, ejani sonte nga unë, tha ajo. Kemi vend, nesër rregulloheni. Sonte u bë vonë”. E falenderova, por nuk pranova. Ishin njerëz të panjohur dhe isha aq e lodhur, sa doja të shtrihesha, mezi po qëndroja. Nuk ngulën këmbë, më dhanë çelësat dhe u larguan. Ishim të lodhura dhe u shtrimë menjëherë.
Mbase nga lodhja ose ndërrimi i vendit, nuk po më zinte gjumi. Edhe Mira vërtitesh në krevat. Erdhi një moment dhe atë sikur e zuri gjumi, unë nuk lëviza më, kisha frikë se mos e zgjoja. Në qetësinë e natës së verës, dëgjohej në mënyrë ritmike zhurma e valës së detit, ardhja, përplasja dhe zbrapsja. Pas saj ishte një kuje, sikur dikush qante. Vinte prapë një valë tjetër me zhurmat e saj, pastaj dëgjohej e qara. Mira u zgjua. “Kush qan kështu”?! tha ajo. “Nuk e di’. Unë nuk e njihja atë vend dhe se dija se kjo qarje, vinte nga mulliri. “Fli”, i thashë unë. “Po e dëgjon si qan”?! tha ajo. “Nesër do të kërkojmë një vend tjetër, fli tani?. Erdhi një moment, që s’po e dëgjoja më valën, vetëm kuja ishte e plotë.
Mbase pata fjetur pak, por kur trokiti dera në mëngjes, isha ngritur. Duhet të ketë qenë ora gjashtë e mëngjesit, se kishte nisur të dilte dielli. Një grua e panjohur më njoftoi se dikush kërkonte të fliste me mua. U vesha dhe dola jashtë. Ishte një mesoburrë. U paraqit se ishte drejtori i naftës. Kishte dhe në Sarandë, kërkime për naftën. “Ju jeni Adelina, mu drejtua ai, vajza e madhe”?! Unë pohova me kokë.
“Babai juaj më ka telefonuar, se është i sëmurë”! ”Çfarë ka?”, e ndërpreva unë. Ai u mendua një çast: “I është paralizuar një dorë. Ju si të doni, babai tha po deshët, mund dhe të qëndroni”. “Do të kthehemi që tani, – thashë unë. – Mund të na ndihmoni, për të gjetur makinë”? “Më falni, por më duhet të shkojë në punë, dilni tek rruga, me siguri do të gjeni. Lamtumirë dhe të shkuara babait”. Ai u largua.
Para dy vjetësh kishte vdekur nëna, tani babai me krah të paralizuar. Si t’ia thosha Mirës?! Duhej të paraqitesha e fortë që ajo të mos trembej, se ajo është si një zog harabel, që kërkon gjithmonë mbështetje. Edhe kështu, ajo është delikate, e hollë. Hapa derën e dhomës. Ajo po më priste. “Çfarë? Pse dole? Kush ishte”?! “Miroshe, babai ka njoftuar se është pak i sëmurë, si thua kthehemi”? Pa më lënë të vazhdoja më tutje, ajo më shtrëngoi:
“Më thuaj të vërtetën, ka vdekur”?! “Jo, – bërtita me të madhe, – për shpirtin e nënës jo, nuk të gënjej”. Ajo u ul në krevat dhe me pëllëmbën e dorës fshinte lotët. Mbylla valixhet, plaçkat nuk i kishim nxjerrë, vetëm kamishat e natës. Dolëm në rrugë. Ngjitëm disa shkallë të gurta dhe në rrugë pamë një makinë. Dallova targën e Tiranës. Kur u afrova, më doli përpara Çyli, shefi i administratës së Ministrisë së Arsimit. Shoferi flinte mbi timon. Ia tregova si e kisha hallin.
“Hipni, – tha ai, – do t’iu çojmë deri në Lushnje, pastaj gjeni makinë tjetër”. Në të dalë të Gjirokastrës, makina u prish, ata u shqetësuan, gjetën një polic, nuk e di se çfarë i thanë, por polici u gjeti një mekanik dhe e rregulluan makinën. Kur mbërritëm në Tepelenë, na u lutën të hamë diçka, ose të paktën të pimë një kafe. Ne nuk pranuam, asgjë nuk na shkonte poshtë. Mira qante ngadalë. “Ka vdekur babai”, thoshte. “Jo, – thosha unë, – nuk ma ndjell zemra”.
Kur mbërritëm në Lushnjë, shoferi na tha: “Po e bëj nderin deri në fund, po ju çoj në shtëpi”. Dhe vazhdoi rrugën. “Gazi” ndaloi para shtëpisë. Gjithë vendi para saj, rruga, lulishtja, rrugica ishin mbushur me njerëz, dukej sikur të ishte derdhur gjithë qyteti. “Paska vdekur babai”, mendova. “Erdhën, erdhën”, dëgjoheshin zëra nga turma. Tek dera e shtëpisë, doli babai, pas tij Petriti. Unë shtanga. “Po këta përse kanë ardhur”?! shqiptova me gjysmë zëri. Babai na morri në gjoks të dyjave, turma heshti.
Unë asgjë nuk po kuptoja. Xhaxhai, aty afër, tha: “Na ka vdekur Shpëtimi”. “Shpëtimi…”?!, thashë unë dhe toka mu lëkund. Hyra me nxitim në shtëpi, e kërkova në të gjitha dhomat. Ato ishin plot me gra të veshura me të zeza, me burra, po ai nuk ishte. “Nuk është”, – thashë unë. “Nuk është e vërtetë”. As nuk qaja, as nuk bërtisja, kisha shtangur me sytë të ngulur diku. Nuk njihja as një njeri. Sipas zakonit, duhej të vishesha me të zeza. Unë erdha me një fustan me kuadrate të kuq dhe blu. Nuk e di as sot, se si më kanë veshur.
Kisha ngrirë. Qanin, bërtisnin. “Mos, pushoni, thirri babai. Po më ikën vajza”! U turrën mjekët. Siç më kanë treguar më vonë, aty ra një heshtje varri. Nuk di se çfarë më bënë, por kaloi një farë kohe dhe unë dallova një njollë të bardhë, zgjata duart në atë drejtim dhe thashë: “Ai”. “Shpëtoi”, thanë mjekët. Të gjithë i drejtuan sytë nga “Ai”. Ishte Mevlan Shanaj, regjisori, shoku i tij. Ai më përqafoi dhe për herë të parë, unë qava në supin e tij. Atë çast e kuptova se çfarë kishte ndodhur.
Atë e prunë vonë, nga ora tre e gjysmë. Unë nuk e putha. Kisha puthur nënën e vdekur dhe që në atë çast, ajo nuk ishte më nëna ime. Jo, unë nuk doja ta humbisja Shpëtimin. Mira qante me zë: “O mama moj”! sikur të kërkonte ndihmë nga nëna e vdekur. Babai nuk qante. Një natë më parë, në qytet ishte përhapur lajmi, ai nuk dinte gjë, biles ajo, italiania, shoqja e nënës sime, kishte shkuar në shtëpi, babai e kishte lutur për një kafe.
Asaj asgjë nuk i shkonte poshtë. Kishte ndenjur pak dhe kishte ikur. Njerëzit e babait, që jetonin në Lushnje, ishin njoftuar. Ata mbërritën natën. Kudo heshtje. Babai dhe Petriti flinin. Ata ishin ulur në oborr dhe kishin pritur të gdhinte. E lanë të flinte dhe ca orë. Në mëngjes i ranë derës, babai e hapi i çuditur. I vëllai, ai i luftës, tha: “Shpëtimi na vdiq”. Babai vetëm belbëzoi: “Më hiqni pizhamet”.
I vëllai ja hoqi ato dhe i veshi pantallonat, këmishën. Nuk derdhi lot, kjo nuk ishte vdekje, kjo ishte mbi vdekje, ishin kapërcyer të gjitha kufijtë e ndjenjave. E hapën arkivolin. Ishte i veshur me uniformë ushtarake. Zbuluan vetëm pjesën e sipërme, nga mesi e sipër. Duart ia kishin mbuluar me një rrobe të kuqe, kapelja ishte ngjeshur deri mbi vetulla. M’u duk i ri, si ndonjë tetëmbëdhjetë vjeç, dhe i shëndetshëm, pa mprehtësinë e tipareve të tij. Sytë e mbyllur, m’u dukën të mëdhenj, buzët ishin të plota, siç i kishte pasur.
Në kokë më feksi mendimi; përse qenkërka si me bojëra, sikur çdo tipar, e kishte si të vizatuar, të ngjyrosur. E lanë aty vetëm një gjysmë ore. Në atë dhomë, ku qëndrojnë vetëm gratë, ishte dhe një burrë, civil. Siç më thanë më vonë, kur njerëzit tanë deshën ta vishnin me kostum, ai civili nuk pranoi, biles, siç tregon vajza e hallës, kur ajo kishte zgjatur dorën, për t’i prekur Shpëtimit dorën, civili ia kishte tërhequr aq fortë, sa ajo kishte thirrur nga dhimbja. Ai civili i panjohur, nuk u largua asnjë moment nga dhoma.
Komandanti, Agimi, që kishte ardhur së bashku me disa studentë ushtarë, nuk e njihnin civilin. Një kushëriri ynë, një burrë i shkurtër, i zgjuar, që unë me Shpëtimin e thërrisnim “Kerenskina”, sepse vishte një pallto si të kohës së Carit rus, i tha civilit: “Gjendja civile, nuk e jep lejen e varrimit pa shkakun e vdekjes”. Civili mblodhi buzët dhe nxori nga xhepi një letër.
“Na, – tha, – asfiksi mekanike, me mbytje në ujë”. Pastaj nxori nga xhepi dy stilolapsa dhe ca lekë të holla. “Këto iu gjenden tek rrobat ushtarake, kur po lahej”. “Kerenskina” e kërkoi me djallëzi shkakun e vdekjes, se pak më parë, xhaxhai i dëshpëruar kishte thënë: “Na e kanë vrarë Shpëtimin”. “Ç’janë këto budallallëqe, – ishte përgjigjur babai, – kush na e vrau?! Mbaj veten, se je i dëshpëruar dhe s’di çfarë po flet”?! /Memorie.al
Vijon nga numri i ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
