Nga Sokol Parruca
Pjesa e tetë
– Dëshmitë e rralla të juristit të njohur Sokol Parruca, për ikonat e futbollit shkodran ndër vite, si; Halepiani, Hasa, Rragami, Rakiqi, Bizi, Dani, Zhega, etj.,artistëve si Vasija, Tërshana, Aliaj, Ljarja, etj., si dhe personazhe të tjerë emblematikë të atij qyteti, etj. –
Memorie.al / E vështirë të shkruash për ish-futbollistët e ekipit “Vllaznia” të Shkodrës ndër vite, pa qenë studiues dhe specialist futbolli, por unë po hedh impresionet, për ata që njoha, preka e i pashë, për trajnerët e moshave, pa pretenduar se po them gjithçka që meritojnë. E padyshim gjykoj se është e pamundur të mos përmendsh, Ernest Halepianin. Kam qenë rreth 9 vjeç, nuk e mbaj mend me cilin shok të lagjes kam shkuar për herë të parë, te “Parku i Pionierëve”, pranë ish-shkollës “11 Janari”, për të filluar stërvitjen në sportin e futbollit. Aty ishte trajner për fëmijët, një burrë i shkurtër, flokë me kaçurrela të imët, me një fytyrë që i ndrinte nga mirësia.
PANKARTAT
Atë ditë, si praktikë mësimore kishin mbjelljet në parcelat e shkollës, që ndodhej në Perash, te shtëpia e Bal Rrojit. Me vete, kishin disa pankarta, që do të duheshin për të shënuar numrin e parcelës dhe llojin e farës që do mbillnin. Shkuan në orar, pritën sa pritën, por mësuesi nuk erdhi. Atëherë, ai, Agim Medja, Mehdi Dragovi dhe Fuati, vendosën të ktheheshin në shkollë. Në duar u kishin mbetur pankartat.
Në moment atij i erdhi ndër mend, si një vegim gjithë ato pamje që shihte në televizor. I dolën para syve, ajo mori njerëzish që bërtisnin e që në duar mbanin pankartat, ku shkruhej; “PA PUNË”. Kjo gjë nuk e di pse i ishte fokusuar, ndofta nga se, çdo darkë pasqyroheshin në lajme pamje të tilla dhe spikeri përsëriste, se mijra e mijra e të papunëve në vendet e Perëndimit protestonin. Nuk dinte, as nuk kishte si të dinte motivin e këtyre njerëzve të revoltuar, thjeshtë atij i ishin fiksuar pankartat, në të cilat shkruhej; “Pa punë”.
Në këto mendime që e kishin kapluar, i thotë Agimit:
– “Ti ke shkrimin e bukur, shkruaj ‘PA PUNË’, në këto pankarta që kemi”.
Ashtu bëri, me shkrimin si bukurshkrim shkruajti në secilën “PA PUNË” dhe të katërt kishin nga një pankartë që e mbanin lart. Ecnin ashtu shpenguar, me një lloj kënaqësie, si çdo nxënës i lirë në kohën e mësimit që nuk bën mësim. Kalimtarët i buzëqeshnin tek i shihnin.
Kaluan rrugicën dhe sa u futën në rrugën kryesore, në krah të pallatit të “Kinezëve” ose te pastiçeri “Rinia”, zbret rrëmbyeshëm një i moshuar nga biçikleta, mbledh pankartat, i merr djemtë dhe nuk e dinte se si aq shpejt erdhën punonjësit e Degës Punëve të Brendshme, të cilët ai i njihte si fytyra, me që banonte aty pranë.
I ndanë secilin në dhoma në vete. Nuk kishte asnjë mësues, vetëm ata dhe punonjësit e Sigurimit. Atë po e pyesnin dy persona. Ligjëratën e tyre mundi ta ndiqte, ndonëse e pengonin disa fjalë të panjohura, që ata i shqiptonin dhe ri shqiptonin kushedi sa herë me aq ngulm, si dhe disa shprehi e disa procese mendimi, që ai nuk i kuptonte.
Megjithatë, ata vetëm sa e tmerronin dhe e frikësonin, ia nxitnin mendjen dhe ia venin në lëvizje. Ishte i vogël të vlerësonte rëndësinë dhe seriozitetin e asaj çfarë kishte bërë.
Por nga mënyra se si po silleshin punonjësit e Sigurimit, si po e pyesnin, si komunikonin me radio me shefat e tyre, pyetjet: “Kush ju mësoi”, “kujt i lindi mendimi”, po bëheshin gjithnjë e më ngulmuese e me kalimin e kohës merrnin formën e agresivitetit, me nuance haptazi egërsie.
E kuptoi, se diçka e rëndë kishte ndodhur, ndaj vendosi të heshtte. Pyetja; “kush ju mësoi”… “kuuush”… tingëllonte si një kërcënim i zgjatur i pambarimtë. Zëri i tyre ishte
kumbues, i vendosur. Sytë i skuqnin nga hakërrimi dhe vijëzat e fytyrës së tyre ishin ashpërsuar. Atij iu duk, sikur këndi i nofullave të tyre, kishte marrë tjetër formë deformuese dhe mjekrat nga të bërtiturat, kishin një pamje tej kërcënuese. Në të njëjtën kohë iu duk, sikur një valë e fortë burrërie, po i shpërthente nga brenda e derdhej mbi tërë qenien e tij.
U hodhi sytë prapë, për një çast mbi fytyrat e tyre dhe pa se qafat e damarët u ishin fryrë nga inati. Nuk e dinte ç’bëhej me shokët e tij, të cilët me siguri dhe ata po provonin këtë dhunë psikike sfilitëse. Ishte i bindur për Agimin e Mehdinë, se nuk do të tregonin. Ata ishin shokët e tij më të besës, të sprovuar. E harroi veten, i vinte keq për ta, që po torturoheshin pa kurrfarë faji.
Ndryshe nga ai, Mehdia dhe Agimi nuk kishin provuar asnjëherë t’u bërtiste njeri, kaq të mirë e të urtë ishin. Ndërsa tani ishin në këtë presion e pozitë të vështirë për faj të tij.
Fillin e mendimeve ia ndërpreu e bërtitura:
– “Çohu”, – dëgjoi ulërimën e njërit prej tyre. Me mundim të madh u ngrit dhe qëndroi ashtu në këmbë me pantallonat e shkurtra e krahët varur, me fytyrën e ngurosur, në pritje të asaj çfarë do të ndodhte. Në çast u hap dera e në prag u dukën si triumfatorë dy sigurimsat e tjerë, që mbanin Fuatin për dore.
– “Fol, – i thanë Fuatit. – A ishte Sokoli (Sokol Parruca), që i lindi mendimi dhe i tha Agimit shkruaji ti, se ke shkrimin e bukur në pankartat ‘pa punë’? Kështu është”? – iu drejtua atij.
– “Po”, – i tha zë mekur e kokulur.
– “I kujt je”?
I thotë emrin e babës me një zë sikur po belbëzonte, aq sa dhe vetë ai nuk po e dëgjonte. Por, shqisat e dëgjimit ishin tepër të zhvilluara te punonjësit e Sigurimit, për shkak të profesionit. Ata, njëherësh të habitur pyetën:
– “I Kryetarit” (Bilal Parruca, babai i Sokolit, në atë kohë Kryetar i Komitetit Ekzekutiv të rrethit të Shkodrës)!?
Ai heshti, nuk kishte guxim të fliste, koka iu përkul dhe më poshtë, sa mezi po i mbahej, sikur mbi të ishin vendosur pesha të rënda që e ulnin poshtë e më poshtë. Ata, diçka komunikuan në radio, turfulluan gjithë inat dhe ikën duke lënë pas gjurmët e tmerrit, që u kishin lënë këtyre katër fëmijëve 12 vjeçar. Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
