Nga Moisi Murra
Memorie.al / Haki Sharofi, nuk ishte klerik, por bëri më shumë se një klerik. Punimet në periodikun e viteve 1930 – ’40-të, në “Zani i Naltë” dhe “Kultura Islame”, e radhisin Sharofin ndër teologët më të shquar shqiptarë të shekullit XX-të. Në punimet “Kurani”, “Ç’udhëron Kurani?”, “Feja islame s’është dogëm”, “Ç’urdhëron Pejgamberi a.s.”, etj., ravijëzohet thellësia e mendimit dhe fuqia e interpretimit të Sharofit në diturinë islame. Pa dyshim vepra e tij brilante në diturinë islame mbetet “Edukata morale dhe fetare”.
Në vitin 1930, Sharofi trajtoi dhe mjaft probleme sociale, duke u bërë pararendës i atij brezi letrarësh që kërkon ndryshime të thella për një jetë të re. Ndër ta, vlen të përmenden: “Nëna shqiptare nuk diti të rritë fëmijë”, “Rritja e fëmijës”, “Nëna shqiptare nuk di të kursejë dhe të mbajë dorën në shpenzime”, “Amvisa shqiptare, nuk di të rregullojë tryezën”, “Nëna shqiptare nuk di të themelojë krijojë dashuri ndërmjet pjesëtarëve të familjes”, “Nëna shqiptare nuk di të themelojë edukatën foshnjore”, “A morën fund të metat e nënës shqiptare?”, etj.
Me shumë interes janë studimet “Mevludi” i Hafiz Riza Shkodrës, “Mevludi” i Ismail Floqit, “Nezimi i Beratit dhe Divani i tij”, drama “Gjaveja” e Sami Frashërit, etj. Sharofi ka një veprimtari aktive plot 63 vjet.
Veprimtaria e tij në disa fusha, si në atë të mësuesit, studiuesit, publicistit, shqipëruesit, orientalistit dhe luftëtarit trim në mbrojtje të trojeve të veta, e bën atë një personalitet të shquar të kulturës dhe qenies shqiptare.
Haki Sharofi kishte lindur më 10 prill 1894, në qytetin e Dibrës së Madhe. Pasi mbaroi mësimet e para dhe të mesme në vendlindje dhe në Elbasan, endet udhëve për të gjetur punë. Në shtator të vitit 1912, emërohet mësues në Ghurash të Manastirit dhe në vitin 1913, në Manuretal të Turqisë.
Meqë ishte larg mjedisit shilar, kthehet në Vlorë, ku i këshilluar nga Luigj Gurakuqi, vazhdoi dhe një vit në ‘Normalen’ e Elbasanit, një kurs kualifikimi për mësues në lëndën e Gjuhës Shqipe, të cilën e mbaroi në shkurt të vitit 1914.
Që në vitin 1909, ai kishte hapur një “kurs” tremujor në livadhin e Qenanicës, pranë qytetit të Dibrës së Madhe. “…Isha 7-8 vjet më i ri se “nxënësit” e mij, – kujtonte Sharofi. Unë pranova me jua plotësue dëshirën “nxënësve” të rritur dhe fillova punën në Qernanicë”.
Më 14 prill, Sharofi hapi shkollën e parë shqipe, zyrtare, në Xhaminë e Peshkopisë. “Kur fillova punën, ka shkruar Sharofi, – ishte prill i vitit 1914. Nxënësit kishin prurë nga shtëpitë e veta nga një copë postiqe për t’u ulur dhe nga një arkë të vogël për të vënë fletoret dhe pllakëzat e shkrimit. Në vend të tabelës, gjetëm një copë llamarinë të zezë sobe. Letra na mungojshin fare. Fletoret i përgatitshim vetë me letra shkrimi.
Kështu i çeli dyert shkolla shqipe në Peshkopi”.
Pas gjashtë muajsh, Esat Pashë Toptani, që kishte filluar të mësojë të shkruajë e të lexojë shqip në moshën 49 vjeçare, vjen në Peshkopi, ku pasi ngriti flamurin turk, në vend të flamurit shqiptar, mbylli shkollën e parë shqipe. Haki Sharofi detyrohet të lërë Dibrën.
Pas shumë përpjekjesh, mundi të siguronte një punë si sekretar gjyqi në Shijak. Në shtator të vitit 1916, kthehet përsëri në Dibër, ku shërben si mësues deri në vitin 1920, në Peshkopi, Trojak e Sllovë. Në qershor të vitit 1921, Haki Stërmilli, Haki Sharofi, etj. Përpiqen për krijimin e një shoqërie sipas statutit të federatës “Atdheu”
Gazeta “Koha” e 16 korrikut 1921, njoftonte se; më 19 qershor 1921, ishte krijuar shoqëria “Djelmnia Dibrane”, me qendër në Tiranë, me sekretar Haki Sharofin. Dy vjet më vonë, më 22 korrik 1923, ngrihet dega nr. 1 e kësaj shoqërie në Peshkopi, me këshilltar Haki Sharofin. Kjo shoqëri pati një veprimtari të gjerë politiko-kulturore, gati për dy dhjetëvjeçarë.
Në shtator të vitit 1921, Haki Sharofi rreshtohet me forcat kryengritëse të Elez Isufit, në mbrojtje të qenies kombëtare kundër shovinizmit serbomadh. I entuziazmuar nga qëndresa heroike e forcave kryengritëse popullore dibrane, kundër forcave të shumta të ushtrisë serbe në Luftën e Lan Lurës, shkruan poezinë “Drin o lum i gjanë”, që u bë hymn i “Djelmënisë Dibrane”.
Më 2 dhjetor 1923, Haki Sharofi emërohet drejtor në Internatin e Peshkopisë, i cili hapet në shtëpinë e Shehat Shehut. Më vonë transferohet në Kastriot. Nën drejtimin e Haki Sharofit, Internati i Kastriotit, u bë një nga shkollat më me zë të vendit.
Gazeta “Bashkimi” e 7 nëntorit 1924, botonte një shkrim të Dom Lazër Shantojës, ku vinte theksin në punë e mirë të Haki Sharofit e Qemal Dritës që “… me një zell me të vërtetë shembullor i kishin përgatitur Dibrës e Shqipërisë, djelmosha të zgjuar e të edukuar fare mirë…”!
Gjatë vitit mësimor 1923-1924, Haki Sharofi e Hamit Muça, janë organizatorët e parë të hapjes së shkollës femërore në Peshkopi, në shtëpinë e Bajram Iljazit, me mësuese Nazmie Pashollin.
Po këtë vit, në muajin shtator, Haki Sharofi, i drejtohet Ministrisë së Arsimit, për hapjen e një shkolle për të katundet Gjoricë e Epërme, Gjoricë e Poshtme, Çerenec e Viçisht.
“…Është tepër e nevojshme çelja e një shkolle për këto katër katunde, lutemi të merret parasysh kjo kërkesë, dhe në mos qoftë e mundur për tash, të mbahet shënim për më vonë”. Të njëjtën gjë do të bënte dhe disa ditë më vonë dhe për katundet Herbel, Popinar, Erabar, Grazhden, Dovolan, Trepç e Pejkë, duke vënë theksin se: “… këto katunde kanë dhe shumë të krishterë nga populli”!
Si anëtar i shoqërisë “Bashkimi”, Haki Sharofi, iu përgjigj thirrjes së Këshillit të Përgjithshëm për revolucion, duke u rreshtuar me armë në dorë përkrah forcave demokratike. Ai mori pjesë në Kongresin e Tretë të Arsimtarëve në Tiranë, më 12-21 gusht 1924, që mori vendime për demokratizimin e arsimit dhe laicizmin e njësimin e mëtejshëm të shkollës shqipe.
Dy muaj pas rikthimit të Ahmet Zogut në pushtet, me dekret nr. 24/28, datë 13.2.1925, Haki Sharofi, “pushohet nga puna si drejtor i Internatit të Kastriotit”. Gazeta “Indipendenca Shqiptare” e 15 shkurtit 1925, do të njoftonte dhe shkakun e pushimit nga puna të mësuesit demokrat: “me që ka braktisur punën e ka rrokur armët, pushohet nga puna z. Haki Sharofi, drejtor i Internatit Kastriot”!
Në maj të vitit 1927, e rikthejnë përsëri në arsim me detyrën e drejtorit të ‘Strehës Varfnore’ në Tiranë. Në mbarim të këtij viti, rikthehet në Internatin e Kastriotit, pastaj e transferojnë, më 1928, në Internatin “Kosova” të Krumës, në shkollën Plotore të Vlorës, më 1929, dhe nga viti 1930, deri në vitin 1951, jep mësimin e gjuhës shqipe në Medresenë e Tiranës.
Gjatë qëndrimit në Krumë, një nga bashkëkohësit, Sali Alibali, kujton një ndodhi që flet për karakterin e fortë, burrërinë, trimërinë, atdhetarinë dhe dashurinë e Haki Sharofit, për flamurin tonë e të drejtën legjitime të shqiptarëve për integritet kombëtar. “Ishte 28 nëntori 1928, – kujton Sali Alibali…! Po bëhej gati të ngrihej flamuri Shqiptar. Mirëpo disa vegla të italianëve, donin të ngrinin krahas flamurit shqiptar dhe flamurin italian. Në këtë moment, kam parë Haki Sharofin kur u shkëput nga turma dhe i doli përpara prefektit, duke i thënë: ‘Na nuk lejojmë që krahas flamurit shqiptar të ngrihet dhe flamuri italian. Shqipëria ka një flamur për të cilin asht derdhë gjak; flamurin me shkabën dy krenare’. Në ajër u valëvit flamuri ynë”.
Krahas punës së pasionuar të mësuesit, Haki Sharofi, u ka lënë brezave të dokumentuar, heroizmin dibran nga lashtësia deri në ditët tona, në dy vëllime. Këto vëllime, djemtë e tij, në kuadrin e 75 vjetorit të shpalljes së pavarësisë, patën mirësinë, t’ia dhuronin bibliotekës së Peshkopisë.
Këto punime janë një kontribut me vlerë për historinë krahinore të Dibrës, në veçanti dhe atë kombëtare në përgjithësi. Ato shquhet për kulturë shkencore, vërtetësi historike dhe interpretim të faktit.
Me interes të veçantë janë studimet: “Figura e Skënderbeut në Dibër” dhe lokalizimi i disa betejave të kësaj epoke në këtë trevë; “Studime mbi historinë e lashtë të Dibrës”, “Dibra në prag të shpalljes së independencës”, “Ndërtimi i qytetit të Dibrës”, organizimi shoqëror, etj. Bashkë me Ismail Strazimirin e Haki Stërmillin, është autor i monografisë “Djelmnia Dibrane”.
Ai na ka lënë mbi dhjetë jetëshkrime të shkurtra të figurave atdhetare dibrane, si: “Hoxhë Voka”, “Kreshniku i Dibrës” (Elez Isufi), “Hamdi Ohëri”, “Vehbi Agolli”, “Hoxhë Muglica”, etj.
Në çastet kulmore të atdheut, Sharofi shpërthen dhe si poet.
Poezia e tij është domethënëse, e ndjeshme, e fuqishme, politike, që priret e mbështetet në tabanin kombëtar. Të tilla janë: “Drin, o lum i gjanë”, “Një malësori”, “Dita e Flamurit”, etj.
Një publicistikë, Sharofi trajtoi probleme filozofike, sociologjike, morale, politike dhe fetare. Drejtoi për disa vjet rresht revistën “Zani i Naltë”.
Si njohës i mirë i gjuhëve orientale dhe i frëngjishtes, vitet e fundit, edhe pse në një moshë të thyer (ndërroi jetë në vitin 1977), punoi në Institutin e Historisë e Arkivin e Shtetit si shqipërues i dokumentacionit turk.
“Dashuria për atdhe, flamur e gjuhë amtare, – ka shkruar Sharofi, – na armatosi ne mësuesve të parë të çajmë errësirën me grykën e pushkës e majën e penës”. Në vitin 1993, pas vdekjes, i’u dha titulli “Mësues i Popullit”. Memorie.al
