Nga Adelina Gina
Pjesa e tretë
–“Të kam qarë si të vdekur, të kam pritur si të gjallë”-
Memorie.al / Shpëtim Gina, i diplomuar në degën e Gazetarisë në Universitetin e Tiranës, në vitin 1974, dramaturg, skenarist dhe libretist, në fillimin e viteve ’70-të, falë talentit të jashtëzakonshëm, me punën, veprat dhe krijimtarinë e tij, “tronditi” institucionet artistike të Tiranës, si; Teatrin Popullor, Teatrin e Operës dhe Baletit, Institutin e Lartë të Arteve dhe Radio-Televizionin Shqiptar. Ishte një nga më të kërkuarit e shefave dhe drejtuesve të lartë të këtyre institucioneve. Në periudhën kohore 1971-1974, ai la gjurmët e tij, pasi kishte bashkëpunuar ngushtë me disa prej emrave më në zë të asaj kohe, si: Mihallaq Luarasi, Kujtim Spahivogli, Pirro Mani, Mario Ashiku, Zhani Ciko, Nikolla Zoraqi e regjisorin Mevlan Shanaj dhe operatorin Pali Kuke. Por gjurmët që ai la në këto institucione kulturore dhe artistike, fatkeqësisht humbën në heshtjen zyrtare të regjimit komunist?! Në gushtin e vitit 1974, Shpëtim Gina, humbi jetën në rrethana të pasqaruara, duke u mbytur në dy pëllëmbë ujë, në lumin Drojë të Mamurrasit, (ku po kryente zborin ushtarak së bashku me studentët e tjerë), dy ditë më parë, ai i kishte vënë një fletë-rrufe, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë! A ishte vërtet ajo një vdekje aksidentale, apo Shpëtim Ginën e eliminoi Sigurimi i Shtetit?! Përse “shoku” i tij që ishte me të deri në momentet e fundit, deklaron se; “Kufoma që u mor në autoambulancë, nuk ishte Shpëtimi?! Apo mjeku i repartit ushtarak të studentëve, Mark N., i cili shprehet: “Shkuam menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk e gjetëm trupin e Shpëtimit”?! Po familja e tij, përse insiston, se; “Nuk na lejuan ta hapnim arkivolin para varrimit kur e sollën në shtëpi dhe vite më pas, e hapëm varrin në ‘Qytetin Stalin’, për ta sjellë në Tiranë, ku ishim transferuar familjarisht, ato eshtra, nuk ishin të Shpëtimit, pasi mungonin…”?! Shumë pyetje, që nuk kanë marrë ende një përgjigje! Motra e tij, Adelina Gina e diplomuar për gazetari në fundin e viteve ’60-të, në një libër të saj me titull; ‘Ku e çuat Shpëtimin’, të botuar në SHBA.
Unë isha në punë. Gazeta ku punoja është në Ministrinë e Arsimit dhe Kulturës. Afër saj ndodhet gjykata e rrethit. Është një ndërtese e vjetruar nga koha. Zakonisht aty zhvillohen gjyqet ordinere. Gjithmonë ka njerëz që kalojnë orët në seancat gjyqësore, ka dhe hajdutë të vegjël, prostituta. Të tillë publiku, kishte edhe atë ditë kur shkuam unë dhe Sadija në gjyq. Ajo e dinte se atë ditë, do të bëhej gjyqi i dy artistëve, i Mihallaq Luarasit dhe i Minush Jeros. Në sallë ishin ca tipa të rëndomtë, asnjë artist për be. U ulëm, prapa nesh një grua qante me ngashërim, ishte gruaja e Minushit, dramaturgut. Të pandehurit, sidomos Mihallaqi, ishin dyll të verdhë. Kryetar ishte Irakliu, me vulën e injorancës në fytyrë. Prokurori, një biond, hiqej si njohës i artit. Avokat nuk kishte, sepse në diktaturë, ndodhin gjëra absurde.
Para ca vjetësh, ishin hequr avokatët. Mihallaq Luarasi, akuzohej se kishte vënë në skenë dramën e Minushit; “Njolla të murrme”, një vepër revizioniste, dhe se kishte shfletuar literaturë të huaj, kishte parë skenografi revizioniste. Ai kishte studiuar në Hungari. Për ta vërtetuar këtë, prunë si dëshmitar drejtorin e Bibliotekës së Universitetit, që dridhej. Kur foli Mihallaqi, midis të tjerave tha: “Unë njoh një djalë të ri të talentuar, që nuk lexon në gjuhë të huaja, megjithatë vepra e tij, është e një rryme të huaj, ekspresioniste”. U mat të thoshte edhe emrin, por prokurori e ndaloi: “S’kemi nevojë për emra”.
Gjyqi vazhdoi me Minush Jeron dhe pastaj suallën dëshmitarët. Seanca u ndërpre. Të nesërmen nuk hyjë dot. Lajmi ishte përhapur, gjithë artistët kishin mbushur sallën dhe sheshin para gjykatës. U takuam në shtëpi, për vitin e ri. Ia tregova ngjarjen. Ai deshi të mbrohesh me atë tezë, kur foli për ty. Aty nuk e lanë ta nxirrte emrin tënd, por në hetuesi, e ka thënë. Shpëtimi heshti. Mesjetë, kjo ishte mesjeta. Dhe si për ta larguar këtë të keqe, më tha: “Kam bërë goxha punë me Venemen”. Ishte një dramë tjetër e tij, që mbeti e papërfunduar. Me pak fjalë drama ishte kjo:
Nga vende të ndryshme të botës, mblidhen specialistë të fushave të ndryshme, për të eksperimentuar një revolucion socialist në një ishull. Gjatë rrjedhës së ngjarjeve, spikeri njofton se vapori me të cilin ata udhëtonin, u mbyt. Simbolika është e qartë, revolucioni socialist dështoi. “Me të vërtetë beson se socializmi do të dështoj”? e pyeta unë e habitur (ishte viti 1973). “Po, – tha ai. – Nuk e shikon se çfarë dhune ka?! Dhe ka po aq varfëri ekonomike”! Unë heshta. Të them të drejtën nuk mendoja se do të shembësh, qoftë dhe pas tetëmbëdhjetë vjetësh, siç ndodhi tek ne.
Shpëtimi e mbaroi fakultetin dhe filloi punën në Radio-Televizion, në redaksinë e kulturës, si skenarist. Ishte entuziast, “do të realizojmë filma televizivë, filma artistikë”. Shpëtimi filloi të shkruajë skenarë, të bashkëpunojë me regjisorin. Regjisori ishte një djalë i ri, asokohe ishte martuar me një poeteshë, ishte dashamirës ndaj nesh. Madje kur u lindi vajza, Shpëtimi i gjeti emrin. Një natë ne muarrëm ca ushqime me vete dhe shkuam tek shtëpia e tij. Duhet të kalojë tre ura, ai e kishte shtëpinë tek e treta.
Na priti gjithë gëzim dhe ne u kënaqëm atë natë. Deri vonë u fol për Korçën, ku ata do të realizonin një film. Shpëtimi fliste për skenarin me entuziazëm, dhe këtë entuziazëm, na e ngjiti edhe neve. Mevlani, regjisori, i propozoi atij, që të nisen sa më parë, se në Korçë kishte filluar dëbora dhe se në skenar ajo është kudo. Ne qeshëm një copë herë. Unë e njihja Shpëtimin dhe kur ai ishte mirë shpirtërisht, kur e ndjente se e donin dhe e çmonin, ai bëhej copë. Atë natë mendova me vete: “Mevlani qenkërka me fat, gjeti një njeri”. Kështu ata realizuan dokumentarin, televiziv “Korça”. Në të u fol për njerëzit e këtij qyteti, për dëborën, për pastërtinë e ambienteve, të shtëpive. Duke folur për tekstilistet, në gjokset e të cilave uleshin zogjtë, spikeri tha: “Dhe mbi to, dora e rëndë e udhëheqësit”. Shpëtimi nuk më kishte thënë gjë më parë, për këtë.
Emisioni sapo u dha në ekran. U shqetësova. Tek hyrja e ndërtesës se Radio-Televizionit, ai po bisedonte me një grup xhiruesish. E tërhoqa nga krahu: ‘Je në vete, po kjo ç’ishte: dora e rëndë e udhëheqësit’?! “Nuk e kanë kapur, – tha ai, – e dhanë”! ‘Po mund ta kapin më vonë’, thashë unë. “Po nuk jetohet me frikë”, tha ai. Emisioni u pëlqye, askush nuk e përmendi “dorën e rëndë”. Atë kohë, shkruajti skenarin për qytetin e naftëtarëve, Kuçovën. Të dy këta skenarë, i dhanë krahë për të shkruar skenarin “Berati”. Ato ditë kur xhiruan për Beratin, të gjithë grupin e çonte në mbrëmje tek babai. Aty flinin, hanin. Qyteti ynë është afër me Beratin. “Babain e kam artist, – thoshte ai. – Për të kuptuar se ç’film kemi bërë, duhet të shohim qëndrimin e tij. Në qoftë se përlotet, atëhere jemi mirë. Mos harroni të hapni ndonjë bisedë me temë mjekësore, se atij i pëlqen mjekësia, lexon shumë literaturë mjekësore”.
Berati, qyteti i tij i lindjes, është dy mijë e pesëqind vjeçar. Skenari i Shpëtimit, nuk fillonte me malin e Tomorit me dëborë dhe Shpiragun me vija-vija, as me lumin e Osumit, që gjarpëron në mes të qytetit. Ai fillonte me kalanë dhe me emrat e ndryshëm të qytetit, gjatë kohërave. Filmi kishte dritë, hapësirë. Qyteti i njëmijë dritareve, Berati ka shumë dritare dhe i ka të vendosura një mbi një. Komunikon jo vetëm me anë të rrugicave, por dhe me anën e dritareve. Unë e pashë filmin në studio dhe më pëlqeu. Atë ditë që do të transmetohej, ndodhesha në Gjirokastër, ishte tetor, dhe gjithmonë zhvillohej në këtë kohë Festivali Folkloristik, sepse Enveri kishte datëlindjen dhe Gjirokastra ishte vendlindja e tij. Kisha shkuar nga gazeta, për të shkruar. Prisja me padurim orën, kur do të jepej në televizion. Në vend të tij, u dha diçka tjetër.
I telefonova të nesërmen. “E ndaluan, – kjo ishte fala e tij e parë. – Do të bisedojmë kur të vish”. M’u prenë krahët. Kur u ktheva në Tiranë, në televizion filluan mbledhjet, e hodhën poshtë skenarin “Berati”. Si të gjitha shkrimet e tij, aty spikaste humanizmi, butësia. Mirëpo ishte një kohë e çmendur, që fabrikonte vetëm skenarë të tjerë, me armiq dhe sabotatorë. Krijimtaria e Shpëtimit, ishte larg kësaj fryme. Me atë pastërtinë e saj, ajo sikur tallej me këtë çorbë që po gatuhej dhe kështu; “atë e goditën në mishin e butë, në sy, në gjymtyrë, kudo që ajo mund të jetonte”. Kjo frazë është e Shpëtimit, kështu kishte shënuar, sipër dorëshkrimit të skenarit “Berati”, pas mbledhjes. Në ato mbledhje të gjata, Shpëtimi papritur u ndodh jo vetëm pa shokë, por as dhe midis artistësh. Si ta mbronte “Beratin”?! Ata po e shqyenin copa-copa…!
“Ç’është kjo, që njerëzit lypin nga njeri tjetri”?! Kishte aty një skenë shumë njerëzore, gratë marrin e japin nga njëra tjetra, nëpërmjet dritares, një tepsi, një okllai. “Pse kaq të varfër jemi ne”?! tha duke diskutuar drejtori. Edhe për pjesën e luftës, pati debate. Kishte një skenë të vogël, ku një plakë thotë: “Në luftë, ne ngrohemi me zjarrin e shtëpive të djegura, në paqe, ne lajmë rrobat me hirin e tyre”. Është pacifiste, kundër luftës. “Gjermanët një shtëpi kanë djegur në Berat, këta po djegin gjithë Beratin”, ka shënuar Shpëtimi në shënimet e mbledhjes. Në mbledhje u ngrit vetëm një që e mbrojti. Ishte ajo Ana.
Kështu nisi njohja e tyre. Ishte vajzë simpatike, bionde, me sy kafe të errët, me buzë të kuqe, por pak e shkurtër. Aso kohe ishte e hollë në trup. Kishte mbaruar për filozofi, ishte e zgjuar, gjë që vihej re që në shikimin e parë. Familja e saj, ishte e lidhur ngushtë me pushtetin. Ajo kishte vetëm një vëlla, nënën dhe të atin. Atë kohë Shpëtimi, nuk kishte treguar akoma për këtë marrëdhënie, nuk e di arsyen! Ai mbaroi kohën e stazhit dhe po përgatitej për në zbor. E përcolla. Ai do të qëndronte një muaj në shtëpi. Ishte i gëzuar gjithmonë, kur shkonte në shtëpi, ndihej mirë, i donte shumë Mirën dhe Petritin dhe përpiqej t’i gëzonte.
Sidomos pas vdekjes së nënës, ai ishte tepër i kujdesshëm me ta. Mira kishte hyrë në punë provizore, në zyrën e gjendjes civile. Shkollën e kishte në mbrëmje, se e ndryshoi që kur ishte nëna gjallë. Tani që ishte vetëm, e hante shtëpia, prandaj dhe babai, e rregulloi në punë. Si gjithmonë, me atë shpirtin e sakrificës për ne, ajo i kishte mbledhur lekët, për t’ia dhënë Shpëtimit kur të shkonte në zbor dhe një pjesë, t’i harxhonin kur ai të vinte në shtëpi. Ata “kishin bërë një festë të vërtetë”, më tha më vonë ai.
Shpëtimi i kishte treguar Mirës, se donte Anën, i kishte folur për të dhe ajo ishte gëzuar, se ashtu është e ndërtuar Mira, lumturohet për të tjerët, sikur të jetë vetë. Madje, kur Ana shkoi në qytetin tonë për të takuar Shpëtimin, Mira e kishte rregulluar shtëpinë, por qilimin e mirë nuk e kishte shtruar akoma. Kur erdhi Ana në shtëpi, gjënë e parë që bënë ishte shtruarja e qilimit. E shtruan të dy me Shpëtimin. Ai tha: “Nuk dua të mërzitet Mira. Kur të vijë, ajo duhet të mendojë se ti e gjete shtruar. Kështu i pëlqen”.
Kur e prezantoi tha: “Motra më e mirë në botë. Vetëm një gjë nuk di, që lëviz si të jetë njeri i zakonshëm midis të zakonshmëve”, dhe e përqafoi fortë. Mira e pëlqeu Anën, le që ajo kurrë nuk shan njeri, dhe kur është fjala për ndjenjat thotë: “Po përse ndërhyn, ai e di vetë”. Ajo ka një zakon: kurrë nuk do të lëndojë njeri, është tepër delikate. Këtu ata puqen si karaktere, këtu ndahen me mua dhe me babain. Natën e fundit, të nesërmen Shpëtimi do të nisej për në Tiranë, babai ishte i sëmurë. Kishte dhimbje në veshka. Iu tha të dyve që ta çonin në spital, po as Shpëtimi dhe as Mira nuk deshën. “Po sikur të mos ketë gjë me rëndësi, si të turpërohemi”, thoshin ata midis tyre, pasi mendonin se babai, duke qenë merakli, mbase nuk është objektiv.
“Unë po urinoj gjak”, iu tha babai. Vetëm atëhere e çuan në spital. Mjekët e shtruan. Shpëtimi, të nesërmen, shkoi në spital. Nuk e lanë të futej brenda. “Po iki unë”, i tha nga dritarja. “Udhë të mbarë!”, i tha babai, dhe kështu u ndanë. Ai erdhi në Tiranë dhe së bashku filluam përpjekjet që ai të mos shkonte në zbor.
“Nuk e duroj dot. Do qeth flokët, do vishem ushtar, do bëj stërvitje, nuk mundem”. Bisedoi me H.P., drejtuesin e një reviste ushtarake. I propozoi të shkruante për ta një skenar dhe për këtë të qëndronte në Tiranë. Ishim të dy kur ai e takoi atë për të marrë përgjigjen. Shpëtimi bisedoi me të, unë e prita pak më tutje. Kur erdhi i kishte ndërruar fytyra. Si sot i mbaj mend ato fjalë; “Ata nuk duan të më mbajnë këtu, në Tiranë. Nuk e di arsyen, po vras mendjen, por nuk po e gjej dot”. Cilët ishin ata?
Ishte fjala për Ministrinë e Punëve të Brendshme, për zëvendësministrin e saj, atij i ishte drejtuar njeriu i revistës për të hequr Shpëtimin nga zbori. Atëherë nuk u vura rëndësi, i kalova lehtësisht, por më vonë jam kthyer kushedi sa herë tek këto fjalë. Filluam përpjekjet në spitalin ushtarak. Meqenëse ai kishte kaluar dy paraliza faciale, kërkuam të nxirrnim një raport që ta shtynte shërbimin ushtarak.
Në një nga këto ditë unë u njoha me Anën. Mora autobusin e linjës së Laprakës, ishte ora nja dhjetë, në autobus kishte pak njerëz. Isha e veshur me të zeza, akoma nuk e kisha hequr zinë e nënës. Më kaloi përpara një biondinë. Nuk e di pse mendova se mos ishte ajo, tani ai më kishte folur për të, por unë nuk e kisha parë akoma. Në stacion ai po priste i ulur buzë rrugës, biondja e kaloi atë. U takova me Shpëtimin, ai i thirri: “Eja Ana”. Kjo qenkërka. Nuk di se çfarë ndjeva. I dhamë dorën njëra-tjetrës. Dikujt duhej t’i telefononim. Hymë në një postë të vogël, që gjendet afër rrugës me plepa, që të çon tek spitali.
Ana na priti jashtë. “Ku e gjete këtë”?, i thashë unë. Ai mbushi sytë me lot, nuk foli. U pre në fytyrë. Nuk e di as vetë, po për të mbase unë do të doja një yll, super bukuri, ndërsa ajo ishte dhe e shkurtër, nuk di si u ndjeva. Mbase e zhgënjyer. Më vonë, ajo më tregoi këtë bisedë të bërë midis tyre. “Nuk më pëlqeu Adelina. Mendon se është më e mirë se unë”? “Në qoftë se do të qëndrosh me mua, atë as me pupël mos e prek”, më tha ai, dhe ishte kaq i vendosur. E kuptova se çfarë vendi zije ti tek ai. Dhe heshta”! Përpjekjet tona shkuan kot. Nuk u përjashtua nga shërbimi ushtarak, vetëm se mori një raport mjekësor për shërbim të kufizuar. Atë mëngjes e përcolla deri tek treni. Zbori zhvillohej në Mamurras. Kishte një çantë me libra dhe një dramë, që mendonte ta paraqiste në gusht, atë kohë ishte shpallur një konkurs, një palë pantallona gri, një bluzë rozë me kuadrat dhe ndërresa.
Kanotiere i kishte marrë të verdha, ndërsa mbathjet kërkoi t’ja gjeja të errëta, se helbete atje nuk mund të qëndronin aq të bardha sa do të dëshironte ai. Shpëtimi ishte shumë i pastër dhe ndërresat e veta i lante me merak. Kështu unë i gjeta mbathje blu. “Atje t’i japin të bardha, tha, por unë i dua me ngjyra”. Kisha blerë diçka për të ngrënë rrugës. Shpëtimi kishte gjithmonë oreks të mirë, hante shumë dhe ishte aq elegant. Qëndrova në platformë deri sa treni u largua. Dhe u ktheva ngadalë në punë.
Qershori është i bukur në Tiranë me atë diellin e shndritshëm të verës, por pa vapën e saj të madhe. Në të dy anët e rrugës ka pemë gështenjash dhe bliri dhe ajri kundërmon erë mjaltë. Çdo ditë shkoja në punë, redaktoja, shkruaja ndonjë shkrim, dilja me Sadijen, ne punonim bashkë. Shpesh kaloja dhe darkën tek ajo. Ajo kishte dy fëmijë si drita, unë i doja ata, sidomos kisha dashuri për Artanin. Ai ishte shumë simpatik dhe me sa duket dhe ai më donte. Edhe se e kishte burrin kryetar të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve dhe vetë ishte gazetare, ajo rropatej gjithë ditën për familjen.
Më kujtohen ato darkat e thjeshta. Edhe kryetari ishte i varfër si të gjithë në Shqipëri. Mbaj mend se kur morën shtëpinë e re, tek mapoja, plaçkat i transportuan natën. Për ta rregulluar atë se ç’gjente Sadija ca kushërinj të të shoqit, që i bën ca dollapë të thjeshta, bleu një qilim të tezes, ishte i madh për korridorin, por studioja e Dritëroit ngeli me një qilim të thjeshtë dhe me ato raftet prej dërrase, veçse kishte shumë libra. Atje gjithmonë kishte mysafirë dhe raki. Kishte raste kur Sadija, që Dritëroi të mos pinte më, ia merte gotën, shtrembëronte fytyrën dhe e pinte vetë. “Më bën mirë për grykën”, justifikohej pastaj. Kishte netë që ai vonohej dhe ajo e shqetësuar priste në ballkon duke pirë cigare. Ngandonjëherë, Sadija më vinte dhe mua përpara një gotë raki. Dritëroit i ikte ndrojtja dhe na lexonte ndonjë poezi, që sapo e kishte krijuar.
Një herë, kur u sëmura, qëndrova tek ata. Sadija më pruri mjekun. Siç duket atij i pëlqeva dhe vinte më shihte dy herë në ditë. Xhexheja e priste mirë, pleqtë duan ta kenë mirë me mjekët. Një ditë, Dritëroi e takoi mjekun tek shkallët. I hodhi sytë nga lulet, që ai mbante në dorë dhe i tha: “Akoma nuk e ke shëruar Adelinën”?! Mjeku nuk u duk më. Kur Sadija shkoi për pesë ditë në Ohër, mua dhe të motrën na la që të kujdeseshim për djalin dhe Dritëroin. Ato ditë ai ishte burri më shembullor që kam parë. Vinte shpejt në mbrëmje, mbyllej në studio, dilte sa hante darkën në kuzhinë. Një ditë iu mbaruan lekët që i kishte lënë Sadija dhe më kërkoi mua si me ndrojtje nga lekët e shtëpisë, unë mezi mbajta të qeshurën.
Ishte korrik, ishte festa e ushtrisë, Artani se ku kishte shkuar. Kur u kujtuam ne, ai nuk gjendej. U shqetësuam dhe bashkë me motrën e Sadies ku nuk e kërkuam. Më në fund e gjetëm duke rrëshqitur tek shkallët e Pallatit të Kulturës. Ishte bërë zgjyrë nga koka tek këmbët. E mbërthyem nga krahët. “I ziu ti ku do të vesh, do të jap një të rrahur, që ta mbash mend gjithë jetën”‘, i thashë unë e nxehur. “Mirë, tha ai, po si do më rrihni veç e veç, apo të dyja menjëherë”? Mua më iku inati, qesha. E pastruam shpejt e shpejt, nuk doja ta merrte vesh i ati. Duke bërë shaka, unë i pata thënë Dritëroit se do të bëj një libër dhe do ta titulloj “Shënime nga shtëpia e kryetarit të Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve” dhe do ta botoj në perëndim. “Po, thoshte Dritëroi, ti je gazetare e mire, për rubrikat e skandaleve” dhe e thoshte me seriozitet. Unë shtoja: “Dhe do të marr çmimin Nobel”
Pas disa ditësh do të nisesha për në Shkodër me shërbim. Si çdo vit, në këtë kohë do të zhvillohej Festivali i muzikës për fëmijë. Unë mbuloja në gazetë problemet e artit dhe të kulturës, prandaj do të shkoja për të bërë një shkrim. Në gazetë punonin dy orë në ditë edhe dy mësues pensionistë, që merreshin me rregullimet e koleksioneve të gazetave. Atë ditë, më ftuan të pi një kafe. Unë pranova me dëshirë. Ishin njerëz të mirë dhe mua më donin. Brenda dikasterit është një kafene e vogël ku pihet kafe dhe hahet mëngjes në këmbë. Porositen kafet dhe u mbështetën tek banaku.
Kuptova se çoç kishin për të më thënë. Njeri prej tyre, xha Aristidhi, e kisha si bankë kursimi, sepse lekët që kurseja ia jepja atij, për të m’i ruajtur. Kur i nevojiteshin ai i shpenzonte dhe përsëri i zëvendësonte. Ai më tha: “Kemi një kërkesë. Të të jap ca nga ato paratë që ke tek unë dhe të blesh fustane me ngjyra, ti heqësh të zezat, nuk të shikojmë dot kështu”. “E zeza ndjell të zezën”, tha tjetri. Ishin mbushur dy vjet nga vdekja e nënës, unë isha mësuar me këtë veshje, mbase nuk e bëja nga zakoni, por se ç’ndjenja, mbase më dukej vërtet që e bëja për të. Ata kishin të drejtë, sepse unë isha e re. /Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
