Nga Reshat Kripa
Pjesa e tretë
Memorie.al / “Nganjëherë, kur fëmijës i bien në kokë sprova të rënda që në moshën më të njomë në skutat e fshehta të shpirtit të tij, lind një farë peshoreje, një peshore e llahtarshme, me të cilën ai peshon punët e kësaj bote. Duke e ndier veten të pafajshëm, ai iu nënshtrua fatit pa bërë zë. Nuk u qa aspak. Ai që s’ka përse të qortohet, nuk qorton të tjerët”!
(Viktor Hygo, “Njeriu që qesh“)
RINI E COPËTUAR
Kushtuar familjes dhe shoqërisë,
Autori
NË QYTETIN TIM
Të nesërmen dola që me mëngjes. Kisha dëshirë të shihja qytetin tim. Katër vitet e largimit prej tij më kishin ngjallur mallin për të. Vendosa të ngjitem në Qafën e Topit, një vend nga ku mund të vështroja të gjithë qytetin. Përveç kësaj ishte edhe afër shtëpisë. Kur mbërrita atje, u ula në rrëzë të një bunkeri të ndërtuar që në kohën e Luftës së Parë Botërore nga italianët. Dikur, atje ishte një top i madh. Nga ky shkak kishte marrë emrin Qafa e Topit. Prej andej në kohën tonë, gjëmonte topi që lajmëronte çeljen e Iftarit në muajin e Ramazanit.
Pikërisht në këtë vend, gjyshi kishte një vresht model dhe një bahçe me pemë. Ishin edhe shumë rrënjë ullinj. Shpesh herë na merrte me kalë dhe na shpinte atje. Luanim gjithë ditën dhe në mbrëmje, ktheheshim në shtëpi. Tashti ky truall ishte shtetëzuar dhe i përkiste fermës. Nuk kishte më as vreshta dhe as pemë. Mua më dukej si shkretëtirë.
Isha ulur dhe po vështroja qytetin tim. Shihja me radhë lagjet e tij, Varoshin dhe Vrenezin, Lirimin dhe Karabashin, Lagjen e Re dhe Tophananë, Muradien dhe Skelën, Kumen dhe Çolen. Uji i Ftohtë, nuk dukej. E pengonte kodra e Kuzum Babait. Pastaj fillova të vështroj godinat karakteristike. Ja, Konsullata Italiane, që tashti ishte kthyer në zyrat e Komitetit Ekzekutiv të Rrethit. Përballë saj, ndodhej godina e burgut. Një e dridhur më përshkoi trupin.
Ajo godinë të ngjethte shpirtin. M’u kujtua im atë dhe motra, që kishte qëndruar tri ditë në atë godinë. Më tutje ishte Xhamia e Tabakëve dhe Hotel “Gambinua”. Më pas shtëpia e Sharrës dhe Xhamia e Plumbit. Prej aty deri në Skelë, pothuajse nuk kishte fare ndërtesa. Matanë Skelës, kaltëronte deti dhe pas tij ngriheshin Sazani dhe Karaburuni, dy simbolet e Vlorës.
Hodha vështrimin nga plazhi dhe vështrova vendin, ku dikur ishte vila e jonë. Ndjeva një keqardhje të madhe. Nga një qendër që dikur ziente nga zhurma e zërave të pushuesve, tashti ishte shndërruar në një gërmadhë. Minat gjermane, kishin lënë vetëm një grumbull gurësh që i merrnin herë pas here qytetarët aty rrotull, për të ndërtuar shtëpi.
Po rrija i shtrirë në shpinë duke menduar:
– “Sa poetë kanë shkruar për ty, o Vlora ime”?!
M’u kujtuan vargjet e Ali Asllanit, që i kisha lexuar në një libër këndimi:
“Dhe me re të bardha, mora edhe dhashë,
Po si Vlorën time, një qytet nuk pashë”!
U ktheva në shtëpi në mbrëmje. Ishin alarmuar për mua dhe po më kërkonin gjithandej.
Pas disa ditësh, fillova mësimet në shkollën numër dy, “Naim Frashëri”. Vazhdoja klasën e pestë fillore. Atëhere fillorja ishte me pesë klasë. Në klasë kishim shumë shokë, si poetin Duro Mustafaj, Ramadan Hoxhën, Xhevat Llupën, Ali Zankon, Rushit Rushitin, Muhamet Kasëmin, Qani Kojanin, të cilit unë i thërrisja “Kushëri”, pasi njerëzit e tij, ishin nga fisi i nënës time, apo vajzat; Mynevere Skënderin, Zymbyle Hoxhën, Angjeliqi Labovitin, Liri Lulen, Haxhire Alimerkon, Nedjate Llupën, e të tjerë. Kështu kalonin ditët njëra pas tjetrës, deri sa mbaroi viti shkollor.
Vitin tjetër filluam përsëri klasën e pestë, por kësaj radhe të shkollës shtatëvjeçare, që u krijua atë vit. Ishin së bashku katër klasë fillore dhe tre unike.
Ndërkohë, im atë, kishte filluar punë si teknik vaji, në fabrikën e tij. Ishte specialist për atë punë. Fatushja kishte mbaruar maturën dhe emëruar arsimtare në shkollën fillore, numër katër. Ky ishte një fillim i mbarë për ne në Vlorë.
* * *
Nëntori i vitit 1947. Ora e leximit letrar. Mësues Kiçua, hyri në klasë, bëri apelin dhe tha:
– “Hapeni librin te pjesa; ‘Për një shishe vaj’! Aty do të shihni shfrytëzimin e egër që i bënin borgjezët, klasës punëtore, që nuk kishte të hante bukë. Do të shihni egërsinë e sistemit kapitalist”.
Ishte një tregim i Aleks Çaçit. Në të bëhej fjalë për një punëtor të varfër, në një fabrikë vaji në qytetin e Vlorës. Një ditë ky punëtor, i shtyrë nga varfëria e madhe, detyrohet të vjedhë një shishe vaj, por diktohet nga pronari i fabrikës dhe pushohet nga puna. Qoftë për koincidencë, apo ndoshta qëllimisht, autori, pronarit i kishte vënë emrin e tim eti, Qazim. Im atë, ishte i vetmi pronar fabrike vaji me këtë emër, në Vlorë dhe ngjarja tingëllonte e vërtetë .
– “Do filloni ta lexoni të gjithë me radhë” – vazhdoi mësuesi.
E para filloi leximin Angjeliqia. Pastaj Aliu dhe kur erdhi radha ime mësuesi e kapërceu dhe vazhdoi leximin te Rushiti, shoku që rrinte në bankën bri meje. Mendova se e bëri qëllimisht për të mos më fyer mua, kur të lexoja tregimin ku përmendej im atë. Por nuk ishte kështu. Kur i erdhi radha paragrafit ku përmendej emri i tim eti, për çudinë time, mësuesi thirri emrin tim. Unë e vështrova i habitur. Një buzëqeshje ironike dhe keqdashëse, ravijëzohej në buzët e tij. Klasa kishte rënë në heshtje. Ajo priste se çdo të ndodhte. Unë mbylla librin. Mësuesi, kur pa që nuk po lexoja, tha me një zë të ashpër:
– “Kripa, ju urdhërova të lexoni”!
U ngrita në këmbë dhe me një zë të sigurt i thashë:
– “Më falni, Zoti mësues, por atë pjesë nuk mund ta lexoj”!
– “E përse”?!
– “Sepse im atë, nuk ka qenë i tillë. Autori gënjen. Babai im nuk ka shfrytëzuar njeri dhe nuk ka pushuar asnjë punëtor”.
Ai u nxi në fytyrë.
– “Dil jashtë”! – thirri me një zë të ashpër.
Dola dhe ika në shtëpi. Kisha dëshirë t’ia shprehja dikujt dufin që kisha nga brenda. Atje gjeta babanë. I tregova çfarë kishte ndodhur. Vura re se u prek së tepërmi. Nuk do ta harroj kurrë shprehjen e fytyrës së tij, në ato çaste. Megjithatë e mbajti veten. Më përkëdheli flokët me ëmbëlsi dhe më tha:
– “Rrofsh or bir, se e tregove fisnikërinë tënde! Mos u mërzit! Nesër do të vete për të biseduar me të”.
Ajo dorë ishte balsam për mua. Çuditërisht, e ndieja veten të lehtësuar.
Të nesërmen shkova në shkollë si zakonisht. Ishim rreshtuar për të hyrë në klasë, kur para çetës doli komandanti i saj. Ai mbante përpara një komunikatë, të cilën e lexoi:
– “Për sjellje të dobët, në kundërshtim me normat e moralit të ri të pionierëve tanë, nxënësi Reshat Kripa, përjashtohet nga Organizata e Pionierit, për një afat të pacaktuar. I bëjmë thirrje të reflektojë dhe të bëjë autokritikë para shokëve të organizatës”.
Në korridorin e katit përdhes, ndodhej gazeta e murit. Atje botoheshin vazhdimisht shkrime, ku kritikoheshin ato që quheshin; shfaqje të huaja në shkollë. Gazeta dilte dy herë në javë. Kur hymë në klasë, hodha vështrimin nga ajo dhe pashë se në mes të saj, kishin pikturuar një karikaturë timen dhe poshtë saj një shkrim me titullin me gërma të mëdha: “POSHTË BORGJEZIA”.
Përsëri po më dilte para termi “borgjez”, ashtu si në Tiranë. Ai po më përndiqte këmba-këmbës. Një revoltë filloi të zhvillohej brenda meje. Nuk e ndjeja veten fajtor, ndaj nuk kisha kujt t’i kërkoja ndjesë. Le të dilte ku të dilte. Vendosa të marrë mbi vete, të gjitha pasojat që mund të vinin.
Kur shkova në shtëpi, ua tregova të gjitha. Babai shkoi dhe takoi drejtorin e shkollës, Dhimitër Lakuriqin. Ai e dëgjoi me vëmendje dhe i tha:
-“Jo të gjitha gjërat janë në kompetencat e mia. Megjithatë, mos u mërzit. Ke djalë të mirë. Unë mendoj se së shpejti, ajo do të korrigjohet”.
Pas disa ditësh u bë mbledhja e Këshillit Pedagogjik. Mësues Kiçua, propozoi të më thyenin një notë në sjellje. E kundërshtuan pjesa më e madhe e mësuesve. Midis tyre; Xhevdet Kofina, Kostaq Baltadori, Remzi Shtylla, Tish Daija, Kalmina Gurakuqi, si dhe drejtori. Kundërshtimi i tyre, ishte vendimtar. Kështu që nuk mundi të realizonte, atë që kishte ndër mend.
Megjithatë korrigjimi u bë vetëm vitin tjetër.
Atë vit e mbylla me të gjitha notat pesa, me përjashtim të leximit dhe gjuhës, që i kisha tresha. Ishin të vetmet nota që prishnin bukurinë e asaj dëftese. Në atë kohë ishte në fuqi sistemi, me pesë nota. Mësues Kiçua, e kishte plotësuar misionin e tij.
Në mbrëmje rrija dhe mendoja çfarë kishte ndodhur. Doja të bëja diçka, të protestoja në heshtje. Më lindi ideja që të shkruaja një poezi, kushtuar kësaj ngjarje. Nuk jam poet, por njeriu në atë moshë ka shumë ëndrra të tilla. Mora penën dhe krijova poezinë e mëposhtme:
BORGJEZ…!?
“Pse ky term, po më përndjek?
Jam i vogël, jam fëmi,
Kudo shkoj para e gjej,
Si demon prapa më rri.
E dëgjoj kudo në shkollë,
Dhe nga njerëzit në rrugë,
Më tmerron, fikson në kokë,
Një mendim që s’dua unë.
Pse s’e lini botën time,
Botën time shpirtërore,
Po e ndrydhni me fiksime,
Më prishni ëndrrat rinore?
Lermëni të ëndërroj,
Të këndoj si zog i lirë,
Jetën time ta ndërtoj,
Më të bukur, më të mirë
Porse termi më përndjek,
Që nga mbrëmja në mëngjes,
Dhe në gjumë më thërret,
Ti s’je yni, je borgjez….”!?
Kjo ishte poezia ime e parë.
DASHURIA E PARË
Shtatori i vitit 1948. Një fatkeqësi e rëndë goditi familjen e xhaxha Shyqyriut. Gruaja e tij, Sabrija, ndërroi jetë, duke lënë jetim katër fëmijë, më e vogla prej të cilave Lejlaja, ishte vetëm një vjeç. Fillimisht u bë shkak sëmundja e verdhëzës, që në fillim zuri fëmijët dhe xhaxhanë. Pastaj u shfaq në një formë shumë më të rëndë te ajo. Kishte dhimbje të tmerrshme. Me gjithë përpjekjet e doktor Aliut dhe doktor Litos, dy prej mjekëve më të mirë të Vlorës, nuk mundi të jetonte.
– “Merr Gencin dhe shkoni bashkë me Bujarin nga Ryvejdeja”, – tha nëna, ditën që ajo vdiq.
Genci ishte djali i vogël i xhaxhait, vetëm nëntë vjeç, ndërsa Ryvejdeja, vajza e hallës, që banonte aty pranë. Bujari kishte disa ditë që kishte ardhur, së bashku me të ëmën. Shkuam atje dhe u munduam që me lodra dhe sende të tjera t’i hiqnim mendjen Gencit, nga fatkeqësia që e kishte gjetur.
Qëndruam dy ditë dhe pastaj u kthyem në shtëpi. Genci nuk e kërkoi më t’ëmën. Ai e ndjente që ajo kishte fluturuar, për të mos u kthyer më kurrë. Për t’u kujdesur për fëmijët te xhaxhai shkoi të banonte gjyshja.
Nëntori i atij viti. Vazhdoja klasën e gjashtë. Ishim në orën e letërsisë. Mësues kishim Kel Gashin, një njeri me të vërtetë i apasionuar pas lëndës së tij. Kur nxënësi recitonte ndonjë poezi, kishte zakon pas çdo strofe që recitohej, të bënte vetë komentin letrar të saj. Kishte lezet të dëgjoje komentin e tij, plot pasion.
Në dërrasë të zezë ishte ngritur Zymbylja. Në program ishte poezia “Bukuria“ e Naim Frashërit. Ndërsa ajo recitonte, trokiti porta.
– “Hyni”! – foli mësuesi.
Në klasë hyri drejtori i shkollës, i shoqëruar nga një vajzë e moshës tonë. Ne u ngritëm në këmbë.
– Uluni! – tha ai dhe duke përmendur emrin e saj vazhdoi – Do të jetë nxënëse e klasës tuaj. I uroj suksese në mësime!
Unë nuk po e përmend atë emër. Do ta ruaj për veten time. Për lexuesit do ta quaj Neri.
Mësuesi i bëri shenjë të ulej në bankën përbri meje, ku rrinte vetëm Rushiti. Ajo u ul dhe e përshëndeti atë. Pastaj ktheu kokën nga unë dhe më përshëndeti duke më buzëqeshur. Ia ktheva në të njëjtën mënyrë.
Çuditërisht sytë e mi kishin qëndruar në profilin e të sapo ardhurës. Ndjeva një ngacmim në zemrën time. Aliu, që rrinte prapa meje, më pyeti për diçka dhe unë iu përgjigja, pa e patur mendjen. Po soditja tiparet e fytyrës, të mysafires së re.
Një buzë joshëse, një hundë e vogël, dy sy gështenjë të ndritshëm, sipër të cilëve harkonte një vetull e hollë, si hëna e re në një natë vere. Kjo vetull më tërhoqi vëmendjen. Më dukej si diçka e veçantë, si diçka e rrallë. Mbi të një ballë i gjerë, një nishan në faqe dhe flokët e drejtë po gështenjë të krehura me shije, i jepnin pamjen e perëndeshës së bukurisë.
Po e shihja i mahnitur, kur mësuesi thirri emrin tim. U ngrita si somnambul dhe u drejtova në dërrasë të zezë. Nuk flisja dot. Ai tha:
– “Vazhdoni”!
Po ku të vazhdoja unë?! Isha zhytur thellësisht në ëndrrën time. Nuk e dija se ku e kishte lënë Zymbylja recitimin. Ktheva kokën nga Aliu dhe ai më tregoi me shenjë vetullën. E kuptova menjëherë dhe fillova:
“Nga qepallat jam qarë,
Por të vërtetën e gjeta,
Vetullat më paskan vrarë,
Më vrau harku e jo shigjeta”!
– “A e shihni se çfarë metafore të bukur, përdor poeti”? – tha mësuesi dhe filloi komentin e zakonshëm.
Ai vazhdonte të ligjëronte me entuziazëm. Ktheva kokën nga Neri. Tashti ishim përballë. Sytë u ndeshën me njeri-tjetrin, por shpejt u shkëputën. Ajo uli kokën. Unë vazhdoja ta vështroja dhe po mendoja. Një vetull të tillë, duhet të ketë patur vajza që inspiroi poetin. Edhe mua më vrau kjo vetull. Më dukej sikur ishte vetë Zoti, që e kishte dërguar në klasën tonë. Sikur ishte një engjëll i rënë nga qielli, posaçërisht për mua!
– “Po ti ç’pate që e humbe kështu”?! – pyeti Aliu, kur u ula në bankë.
– “Nuk e di. As vetë nuk e kuptoj. Kam një turbullirë në mendjen time”, – i thashë sinqerisht.
Mësuesi u ngrit dhe filloi shpjegimin e mësimit të ri. Ne të gjithë heshtëm dhe dëgjonim. Kur ra zilja të gjithë u drejtuan tek Neri, për ta uruar. Unë qëndroja si i gozhduar në bankën time. Nuk lëvizja dot. Kur u përmenda, klasa ishte boshatisur. Dola në oborr. Ishte pushimi i madh. Ajo po bisedonte me Myneveren. U afrova dhe i urova mirëseardhjen. Ajo më falënderoi. Gjatë bisedës mësova se banonte në në një rrugicë, afër shtëpisë time.
Zëri i saj më dukej sikur kishte një timbër të veçantë, të ngjashëm me notat e pentagramit. Le që çdo gjë te ajo, më dukej e përsosur, si një simfoni pa fund.
– “Ejani t’iu qeras”! – foli Myneverja.
Druhesha mos marrëzia ime, binte në sy të saj.
– “Shkoni ju, – thashë, – unë dua të takoj Aliun”.
Shkuan të dyja te një sheqerxhi që shiste ëmbëlsira, te porta e shkollës. Kur mbaroi mësimi, u nisëm për në shtëpi. Këmbët më çuan në drejtim të saj. Ishte së bashku me Myneveren dhe Zymbylen. Te bulevardi kryesor ato u ndanë dhe unë mbeta vetëm me të.
– “Po kaloj edhe unë këndej për t’ju shoqëruar”, – i thashë.
Ajo u skuq pak, por nuk foli.
– “Mos u druaj, – vazhdova – Dua të bëhemi miq. Tek unë do të gjeni shokun më të mirë”.
Çuditërisht më kishte ardhur goja. Bilbilosja lloj lloj budallallëqesh. Ajo dëgjonte, por vazhdonte të fliste rrallë. Rrugës mësova se vinte nga një qytet i jugut. Babai i saj ishte emëruar në Vlorë. Nuk e di, por sepse e ndjeva veten shumë të afërt me të.
Që nga ajo ditë, fillova të mos ndiej qetësi. Diçka më shqetësonte. Diçka më mundonte. Ishte një ndjenjë, që kurrë nuk e kisha provuar më parë. Kjo ndjenjë më bëri tjetër njeri. Doja të dukesha në çdo gjë. Doja të bija në sy, të bëhesha hero. Mësoja më shumë. Kur ngrihesha në tabelë, ligjëroja si një bilbil. Kisha dëshirë, të tërhiqja vëmendjen e dikujt. Dhe ky dikush, ishte Neri. Një lloj egoje, filloi të lindë brenda meje. Ishte një ego, në kuptimin e mirë të fjalës.
Ç’të ishte vallë?! Dashuri?! Nuk e di në se njeriu mund të dashurojë në këtë moshë. Isha vetëm trembëdhjetë vjeç. Jetoja moshën e feminisë. Një moshë plot me ëndrra të bukura. Në atë kohë lexoja gjithfarë librash. Më tepër më tërhiqnin ato me temë dashurie. Ato nuk ishin për moshën time, por unë, çuditërisht, ato preferoja. Të tilla ishin: “Zonja me kameliet”, “Bija e mallkuar”, “Romeo dhe Zhulieta”, “Ura e psherëtimave”, “Tristani dhe Izolda”, “Gremina e dashurisë”, “Konti i Montekristos”, dhe të tjera të kësaj natyre. Heronjtë e tyre ishin fare të rinj. Disa edhe në moshën time. Mos ishte ndikimi i tyre, që më ngjalli këtë ndjenjë? Nuk e di…!
Sa herë takoja Nerin, ndieja diçka që nuk e kisha ndierë për vajzat e tjera të klasës. Me të çdo gjë, ishte ndryshe. Kur takoheshim, fjalët na dilnin me zor. Nuk dinim çfarë t’i thonim njeri-tjetrit. Shiheshim, skuqeshim të dy, ulnim kokat dhe kalonim në heshtje.
Kjo gjendje, vazhdoi për disa muaj. Sa herë do të shkoja në shtëpinë e Aliut, këmbët më shpinin nga shtëpia e saj, megjithëse andej binte më larg. Ndonjëherë e shihja, në shesh pushimin e shkallëve. Skuqej dhe bënte sikur, nuk më kishte vënë re. Herë të tjera, kur takoheshim përballë, shkëmbenim dy fjalë dhe ndaheshim, më parë se të takoheshim. Kur largohesha, më vinte të haja veten me dhëmbë, pse nuk e kisha mbajtur më gjatë.
Por erdhi një ditë, që goja na u pre fare. Nuk i flisnim më njeri-tjetrit, sikur të ishim zënë. Po, po ishim zënë nga dashuria. Takoheshim, ulnim kokat dhe i shmangeshim takimit. Shokëve nuk u thashë asgjë. Nuk guxoja. Më dukej sikur do të më thonin:
– “Si të hodhën sytë te ajo. Në klasë kemi edhe vajza të tjera më të bukura”?!
Në ato çaste më kujtohej një tregim i Saadiut, sipas të cilit një bir Mbreti, ishte dashuruar me një zezake. Të gjithë e vinin në lojë për këtë, ndërsa ai u thoshte:
– “Në rast se doni të shijoni bukurinë e saj, atëhere shikojeni nëpërmjet dritares së syve të mi”.
Unë Nerin e shikoja nëpërmjet dritares së syve të mi dhe prej andej, më dukej më e bukura e klasës.
* * *
Në provimet e fundit të vitit shkollor, seksioni i arsimit dërgoi si përfaqësuese të tij, në shkollën tonë, motrën time, Fatushen. Ajo ishte bërë një nga mësueset më të mira të qytetit. Mua nuk më erdhi mirë, pse më dukej sikur do të më thonin shokët, që do të më mbanin me hatër, për shkak të saj. Për të vërtetuar të kundërtën, u përgatita shumë mirë dhe dola me rezultate të shkëlqyera.
Një pasdite gjeta në shtëpi fletoren, ku motra kishte shënuar notat e provimit. Isha kurioz të mësoja, çfarë kishte marrë Neri. E hapa, por pashë se ato nuk ishin shënuar me numra, por me fjalë, në gjuhën frënge. Nuk i kuptoja, por duke gjykuar me mendjen time, arrita në përfundimin se; “deux” ishte dyshi, “trois”, treshi, “quatre”, katra dhe “cinq”, pesa. Neri kishte dy katra…! U gëzova tepër, por e mbajta të fshehtë. Nuk doja të nxirrja sekretin, e time motre.
Vitin tjetër vazhduam klasën e shtatë. Ishim në orën e algjebrës me mësues Kofinën. Në tabelë ishte ngritur Neri. Unë e vështroja sikur do ta përpija me sy. Për një çast vështrimet tona u kryqëzuan. Ajo u skuq dhe mbeti pa folur. Mësuesi, duke përpjekur anën e pëllëmbës së djathtë, në të majtën, i thirri:
– “Vajzë, je këtu”?
Ajo u skuq më tepër dhe e humbi toruan. Ai, me një ton ironik, siç e kishte zakon, i foli:
– “Ç’ke moj vajzë, që e humbe si Xhaferi simiten. Apo e bëre edhe ti si ata tre shokët, që shkuan për gjah? E pra, ndërsa gjuanin, njeri prej tyre, futi kokën në një zgavër. Atje ndodhej një dhelpër dhe ia këputi atë. Shokët u afruan dhe kur e panë pa kokë, thanë me njeri-tjetrin:
– “More, po kishte kokë ky, apo jo”?!
U menduan dhe u menduan e, pasi nuk jepnin dot përgjigje, vendosën të drejtohen në shtëpinë e tij dhe të pyesin të shoqen…! Ajo i dëgjoi dhe pasi u mendua mirë e mirë tha:
– ‘Të them të drejtën, nuk e di mirë, por sot në mëngjes, ai bleu një kapele’!
“Kështu edhe ty moj vajzë, mos të ka humbur koka”?!
Gjithë klasa qeshi me të madhe. Së bashku me ta qesha dhe unë. Aliqi, një nga vajzat më çapkëne dhe më gazmore, që rrinte para meje, u kthye dhe më tha duke qeshur:
– “Po ti Reshat, pse qesh”?!
E kuptova menjëherë se ku donte të dilte…! Nuk e di, por edhe unë fillova të hutohem, pasi mësova se edhe ajo e kishte kuptuar ndjenjën time, që nuk ia kisha thënë askujt. Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm