Nga Sokol Parruca
Pjesa e nëntë
– Dëshmitë e rralla të juristit të njohur Sokol Parruca, për ikonat e futbollit shkodran ndër vite, si; Halepiani, Hasa, Rragami, Rakiqi, Bizi, Dani, Zhega, etj.,artistëve si Vasija, Tërshana, Aliaj, Ljarja, etj., si dhe personazhe të tjerë emblematikë të atij qyteti, etj. –
Memorie.al / E vështirë të shkruash për ish-futbollistët e ekipit “Vllaznia” të Shkodrës ndër vite, pa qenë studiues dhe specialist futbolli, por unë po hedh impresionet, për ata që njoha, preka e i pashë, për trajnerët e moshave, pa pretenduar se po them gjithçka që meritojnë. E padyshim gjykoj se është e pamundur të mos përmendsh, Ernest Halepianin. Kam qenë rreth 9 vjeç, nuk e mbaj mend me cilin shok të lagjes kam shkuar për herë të parë, te “Parku i Pionierëve”, pranë ish-shkollës “11 Janari”, për të filluar stërvitjen në sportin e futbollit. Aty ishte trajner për fëmijët, një burrë i shkurtër, flokë me kaçurrela të imët, me një fytyrë që i ndrinte nga mirësia.
SOKOL MESI
Ishim shokë që në moshën 6-vjeçare, pastaj në të njëjtën klasë. Filloi diku nga mosha 13 vjeç të lëshonte shtat e, trupi po i merrte forma të bukura, me leshra të verdhë, që i hallakateshin sa herë frynte era, e ai rregullonte me kujdes. Këmisha e bardhë, e hekurosur e me jakë të ngrirë, e tregonin disi më të rritur se ne moshatarët e tij.
Asokohe, ne ndiqnim rregullisht filmat, duke i parë disa herë, rroftë “Ndoci i kinemasë”, që na linte të hynim pa pare. Me Sokolin kushedi sa herë e kemi parë filmin çek “Janoshik”, subjekti dhe heroi i filmit ishte një bukurosh biond, një kalorës i mrekullueshëm e që çuditërisht Sokoli i ngjante shumë, ndaj e adhuronte.
I frymëzuar nga heroi i tij, në moshën 15-vjeçare merr një kalë nga ata të Zooteknikës, i hipë ashtu vrapimthi dhe kalëron rrugëve të qytetit, si një kalorës i vërtetë. Ndërkohë, që ne e prisnim aty ku takoheshim çdo ditë, ai nuk erdhi, na thanë se e kishin arrestuar. Menduam se do të dilte në darkë, por as në darkë nuk doli, nuk doli as të nesërmen.
Ditë të tëra kaluan, por nuk e pamë gjersa morëm vesh se e kishin dënuar me 6 muaj burg, për sjellje të padenjë në shoqëri. Një djalë i parritur të dënohej për shkelje të marrëdhënieve shoqërore (!!!). Çfarë paradoksi, po ku i dinte ai ato rregulla, nuk kishte as minimumin e subkoshiencës të vetëdijes për të kuptuar se me veprimet e tij po cenonte norma juridike që rregullonin marrëdhënie të caktuara shoqërore.
Sidoqoftë edhe pse ligji Procedurial Penal, favorizonte dhe kishte lehtësira për të miturit, siç ishte Sokoli, prapë u treguan të pamëshirshëm, duke e dënuar me burg, një fëmijë 15-vjeçar, duke e trajtuar si një kriminel të rrezikshëm. E çuan aty me të dënuarit e tjerë madhorë, bash aty ndërmjet tyre, për ta “riedukuar”.
O Zot! Ndërsa ai ishte veç një “zog”, që nuk mund të ndryhej në kafaz, kërkonte hapësira të fluturonte, të vraponte, të kalëronte me flladin e lirisë së moshës, duke dashur të shpërthejë gjithë vrulli i tij djaloshar e kur po i gëzohej kësaj lirie, ia ndërprenë dhunshëm, duke e izoluar, e ri dënuar e burgosur për rreth 20 vjet, mbi 5 herë, për kundërshtim me dhunë të punonjësve të policisë, të cilët në të vërtetë i urrente dhe sa dilte, binte preh i provokimeve, për t’ia lënë vendin gjykimit e dënimit të radhës.
Ja kështu i shkoi jeta burgjeve këtij djali, pa patur kurrfarë vesi. Në vitin 1984, u përballëm në gjyq, ai i akuzuar për kundërshtim me dhunë të punonjësit të policisë, unë në pozitën e prokurorit. Sa më pá, nuk m’i ndante sytë, nuk e kishte mendjen se çfarë e pyeste gjyqtari, çfarë thonin dëshmitarët…!
Ai më shikonte me ata sy që tregonin shumë. Aty brenda atij vështrimi, përfshiheshin të gjitha llojet e ndjenjave, veç ajo e urrejtjes nuk i dallohej gjëkundi. Ishte e para herë që ndihej ligsht, mbase, se në rolin e akuzatorit, tashmë qëndronte shoku i fëmijërisë, me të cilin kishte ndarë të gjitha bukuritë e prapësitë e moshës e kësisoj, po e vinte atë në një pozitë të vështirë. Kur sytë tanë u kryqëzuan, u kuptuan se ishte i njëjti kod, si dikur kur ishin fëmijë, ai kod nuk mund të ndryshonte as kur u rritëm, atë kod s’kishte gjë që e ndryshonte paçka pozicioneve të skajshme që mbanim.
Ai nuk e dinte çfarë do të thoja unë, çfarë do të kërkoja unë, as që i interesonte fare kjo. Ndjeu në thellësi të shpirtit, se vazhdonim të ishim shokë, ani-pse të vendosur në bango të kahjeve të kundërta. Ai e dinte, se distancat, pozicionet, rolet dhe funksionet nuk mund të na ndanin.
Ishte zhytur thellë në kujtime të fëmijërisë, ku luanim e ziheshim, ku rriskën e bukës e ndanim përgjysmë. Nuk e kishte mendjen dhe as i bëri përshtypje kërkesa ime për pafajësinë e tij dhe lirimin e menjëhershëm…! Atë e kishin mbytur kujtimet e nuk po dilte dot prej tyre, për të kuptuar çfarë po ndodhte.
Vetëm kur e pa veten të lirë, atëherë e ndjeu se bashkë me lirinë, ishte përjetësuar një miqësi e lidhur, ende pa mësuar abetaren dhe sytë i shkreptinë, iu lëngëzuan…!
Pas kësaj largoi vështrimin nga unë, për të më lënë mua bindjen, se shokët e fëmijërisë nuk zgjidhen, ata të bien në hise, janë gjak e shpirt me ty, ata të shoqërojnë kudo në hapësirat e rrugëve të jetës, nëpërmjet kujtimeve, ngjarjeve, episodeve e sa më shumë vite kalojnë, aq më tepër ndjejmë mall për ta. Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
