Nga Adelina Gina
Pjesa e pestë
–“Të kam qarë si të vdekur, të kam pritur si të gjallë”-
Memorie.al / Shpëtim Gina, i diplomuar në degën e Gazetarisë në Universitetin e Tiranës, në vitin 1974, dramaturg, skenarist dhe libretist, në fillimin e viteve ’70-të, falë talentit të jashtëzakonshëm, me punën, veprat dhe krijimtarinë e tij, “tronditi” institucionet artistike të Tiranës, si; Teatrin Popullor, Teatrin e Operës dhe Baletit, Institutin e Lartë të Arteve dhe Radio-Televizionin Shqiptar. Ishte një nga më të kërkuarit e shefave dhe drejtuesve të lartë të këtyre institucioneve. Në periudhën kohore 1971-1974, ai la gjurmët e tij, pasi kishte bashkëpunuar ngushtë me disa prej emrave më në zë të asaj kohe, si: Mihallaq Luarasi, Kujtim Spahivogli, Pirro Mani, Mario Ashiku, Zhani Ciko, Nikolla Zoraqi e regjisorin Mevlan Shanaj dhe operatorin Pali Kuke. Por gjurmët që ai la në këto institucione kulturore dhe artistike, fatkeqësisht humbën në heshtjen zyrtare të regjimit komunist?! Në gushtin e vitit 1974, Shpëtim Gina, humbi jetën në rrethana të pasqaruara, duke u mbytur në dy pëllëmbë ujë, në lumin Drojë të Mamurrasit, (ku po kryente zborin ushtarak së bashku me studentët e tjerë), dy ditë më parë, ai i kishte vënë një fletë-rrufe, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë! A ishte vërtet ajo një vdekje aksidentale, apo Shpëtim Ginën e eliminoi Sigurimi i Shtetit?! Përse “shoku” i tij që ishte me të deri në momentet e fundit, deklaron se; “Kufoma që u mor në autoambulancë, nuk ishte Shpëtimi?! Apo mjeku i repartit ushtarak të studentëve, Mark N., i cili shprehet: “Shkuam menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk e gjetëm trupin e Shpëtimit”?! Po familja e tij, përse insiston, se; “Nuk na lejuan ta hapnim arkivolin para varrimit kur e sollën në shtëpi dhe vite më pas, e hapëm varrin në ‘Qytetin Stalin’, për ta sjellë në Tiranë, ku ishim transferuar familjarisht, ato eshtra, nuk ishin të Shpëtimit, pasi mungonin…”?! Shumë pyetje, që nuk kanë marrë ende një përgjigje! Motra e tij, Adelina Gina e diplomuar për gazetari në fundin e viteve ’60-të, në një libër të saj me titull; ‘Ku e çuat Shpëtimin’, të botuar në SHBA.
U nisëm drejt varrezave. Mua me Petritin, na hipën në një veturë të bardhë. Isha mbështetur tek supi i tij, ai ishte gjashtëmbëdhjetë vjeç. Përpara me shoferin, rrinte Peçi. Arkivolin e kishin vendosur në një makinë të madhe ushtarake të mbuluar, me të ishin dhe studentët ushtarë. Po varrosej me ceremoni ushtarake. Në kryqëzim, ku njëra rrugë merr për nga varrezat, në makinën ku isha unë me Petritin ra zjarr. Na nxuarrën shpejt e shpejt. Nga shtëpitë buzë rrugës erdhën e na hodhën batanije. Një grua thirri: “Qyqja, çfarë gjynahu është bërë? Kthehuni”! Pas pak çastesh vazhduam rrugën për në varreza. Ja dhe varri i hapur, njerëz, Agimi, që mban fjalim, lule, m’u errën sytë dhe u këputa.
Mbaj mend se kur u përmenda, isha në shtëpi. Kur pat vdekur nëna, mua edhe më pyesnin për ndonjë gjë. Tani nuk i kishte rënë zjarri, nuk u kishte rënë bomba të gjithëve, nuk doja t’ia dija?! Sipas zakonit, kur kthehen nga varrimi, shtrohet për të ngrënë. Më vonë në qytet tregohej, se në atë drekë, askush nuk e futi lugën në gojë. Siç u shtrua ashtu dhe u derdh e gjitha. Erdhi nata, dritaret dhe dyert ishin të gjitha hapur, dritat ishin të gjitha ndezur. Çdo gjë tregonte për një shkatërrim të madh.
Fillova të kthjellohem. Ana qëndronte pranë meje. Kishte ardhur vetë, drejt e nga Tirana. “Ata të punës nuk më muarën”, tha ajo. Ishte fjala për ata të Televizionit që erdhën në varrim. Unë hyra në dhomën e tij, nuk kishte njeri, mora një valixhe, aty ishte gjithë puna e tij, e hapa. Sa i rregullt ishte: dosje me shkrime të ndryshme, të sistemuara bukur, pastër, shënimet në një bllok më vete, deri penat, vizoret, gomat, prefëset e lapsave, të gjitha vendosur me rregull. Nuk e nxora nga dera kryesore, por nga dritarja, shtëpia ishte njëkatëshe. E fsheha në shtëpinë e fqinjës, ajo na kishte hapur shtëpinë. “Çfarë po bën kështu”?! – më tha Ana.
“Shpëtimi nuk ka vdekur aksidentalisht. Kjo është dora e Sigurimit të Shtetit. E ka vrarë Sigurimi”, thashë unë. Ky ishte mendimi i parë që më erdhi atë natë. “Nuk është aksidentale, thosha me vete, ai nuk mund të vdiste kështu. Duhen ruajtur shkrimet. Askush nuk duhet ta dijë, se ato janë këtu”. As vetë nuk e di pse mendova kështu. Mbase në trurin tim u bënë ca lidhje, kaluan disa ngjarje. Një natë po ktheheshim të dy. Tek Sahati, Shpëtimi u shkëput nga unë dhe ndali një djalë të ri, isha shumë afër tyre. “E Shpëtim”, foli ai. “Sa të paguajnë për mua? Ti je djalë i mirë, pse bën punën e spiunit, shko gjej një tjetër punë. Dhe sikur të pastrosh nevojtoret je më i nderuar”, i tha Shpëtimi.
Tjetri nuk u përgjigj. Shpëtimi m’u kthye mua: “Nuk më ndahet, edhe dhomën ma ka kontrolluar”. Unë e tërhoqa nga krahu. Ai, të cilin akuzoi Shpëtimi, ishte student, dukej tip i urtë, ecte duke çaluar pak. “Përse e bërë kështu”?! i thashë më vonë. “Janë shumë, më tha ai, s’ke ç’u bën. Ti e di se si me vëzhgojnë mua, biles ai zv/ministri i tyre, nuk m’i shqit sytë. Unë të gjithëve, nuk u them dot. Por kam vetëm një veti unë, që i dalloj ata që atje tej”. Dhe kështu kur shëtisnim, ai shpesh më thoshte: “Shihe atë të gjatin me syze, është i Sigurimit”. Ose: “Dhe ai doktori me çantë, atë punë bën”.
“E vranë, e vranë. Por si, si?! Çfarë kurthi i ngritën?! Përse e vranë”?! Këto i çoja nëpër mend deri sa zbardhi. Njerëzit hynin, dilnin, unë isha indiferente. Erdhi Mani, ai e kishte marrë vesh të nesërmen. Lotonte me sytë përdhe. Po çfarë do që të më thoshte, për mua nuk kishte ngushëllim. “Na e vranë”, thashë unë. Ai pohoi me kokë. U ngrit e doli jashtë, shpërtheu në dënesa, nuk donte të më copëtonte zemrën.
Të gjithë ishin gjallë. Këta mediokër, që jetonin për të ngrënë një copë bukë, këta skllevër, që as ëndërronin për liri, pale të përpiqeshin për të. Dhe këta vinin të më ngushëllonin mua, dhe për kë, për Shpëtimin?! O zot, unë po çmendesha. Në këto momente, unë vetëm për të mendoja. Iu luta babait të iknim, të mbyllnim derën. “Ikim tek xhaxhallarët në Lushnje. Atje janë tri shtëpi. Le t’i presin ata njerëzit, ngushëllimet. Unë nuk mundem”. Pas tri ditësh të asaj mynxyre, ne mbyllëm shtëpinë. Lulet ishin të freskëta mbi varr, dheu ishte ende i patharë.
Unë me Mirën, qëndruam në shtëpinë e xhaxhait të luftës, nuk takoja njeri. Erdhi më takoi vetëm Mani me Kudretin. Mani kishte qenë në vendin e ngjarjes dhe kishte sjellë me vete ca copa sapuni, qe i kish gjetur atje. “Ngjarjen, – tha ai, – e tregojnë kështu: Me 15 gusht, Shpëtimi bashkë me Dhori H., kanë shkuar për të larë ca rroba në lum. Aty Shpëtimit i ka shkarë këmba, është rrëzuar dhe është mbytur. Gropa është afro katër metra e thellë, por copat e sapunit, i gjeta larg saj, në një vijë uji, jo më shumë se njëzet e pese centimetra të thellë. Nuk mund të mbytej aty”. (Kudreti tundi kokën në shenjë pohimi). “E kanë vrarë”! përfundoi Mani.
***
Erdhi shtatori. Mira me Petritin, do të fillonin shkollën. Mira si studente në universitet, në degën e Farmacisë, dhe Petriti do të vazhdonte Politeknikumin. Unë kisha detyrime ndaj tyre. U ktheva në Tiranë me Mirën dhe Petritin, babai qëndroi tek vëllezërit. Isha dobësuar sa nuk njihesha. Tek stacioni i Tiranës së Re, aty afër jetonte gjyshja, ndesha një piktor, shokun tonë. Ai jo vetëm nuk ndali të më takonte, por dhe as më foli. Mora vesh më vonë, se atë e arrestuan për agjitacion e propagandë dhe për piktura surrealiste. Në fuqi ishte vetëm metoda e realizmit socialist, rrymat e tjera, ishin të dënuara me ligj. Ndjeva se do të isha vetëm.
Miqtë artistë m’u larguan, por dhe unë nuk doja t’i takoja, ata më kujtonin një kohë të lumtur, që unë e kisha humbur, kurse unë, e veshur krejt në të zeza, u kujtoja atyre, se duhet të kishin kujdes. Ata mendonin se ajo, nuk ishte një vdekje aksidentale. Agroni, (Aliaj) kur i thanë për Shpëtimin, e shojti cigaren në dorë, që ta ndjente dhimbjen deri brenda. Nikollës (Zoraqi), i pikonte loti në tavolinë, kur erdhi të më takonte tek gjyshja. Gjithë bota artistike u trondit. Ishin kohë të vështira. U arrestuan dy shokët tanë piktorë, një muzikant, dy poetë, një gazetar.
Ne jetonim tek gjyshja. Ana vinte çdo ditë tek ne. Flisnim për Shpëtimin, ajo tregonte, qante. Një mbrëmje ishim mbështetur të rrija tek parmakët e urës, ishte freskët siç janë netët e shtatorit. Lana ecte mes përmes Tiranës, kishte pak lëvizje. Unë, duke vazhduar bisedën, ngulja si zakonisht këmbë, se këtu ishte dora e Sigurimit të Shtetit, ata e kishin vrarë. “E di si është puna, – tha Ana dhe hodhi flokët mbrapa, – ka raste që njerëz të tillë, të zgjuar, i merr Sigurimi i Shtetit për punët e tij, i bën si të vdekur, krijon një vdekje artificiale”.
Unë mbaja frymën. “Dhe kur kthehen”?! pyeta unë. “Oh, ata janë si pilotët e vdekjes, ata nuk kthehen kurrë”! Lot të mëdhenj iu rrokullisën tatëpjetë mollëzave. Një shpresë vezulloi për mua. “Përse e tha? Çfarë di ajo”?! Ana ishte e para që e hodhi këtë ide. Fillova t’i analizojë ngjarjet në këtë dritë.
Çdo ditë, kur unë shkoja në gazetë, kisha vënë re se një mesoburrë me mustaqe, ecte pas meje. Një ditë unë u ktheva papritur dhe mustaqja u ndodh ngushtë, ndaloi në një vitrinë dyqani. Ky shoqërim, zgjati nja dy muaj. Një ditë babai mori vesh, nga një miku i vet, se dokumentet e mia, kishin kaluar në Shtëpinë Botuese “Naim Frashëri”, se unë po largohesha nga gazeta. E shqetësuar, ia thashë kryeredaktorit. Ai e quajti të pavërtetë. Kishte kaluar një muaj nga ngjarja.
Kaloi dhe tetori. Në nëntor, në një mbledhje të posaçme, u shtrua problemi i një shkurtimi. Në mbledhje midis të tjerave, kryeredaktori tha: “Nga kuadri na ka ardhur kërkesa, se duhet të shkurtojmë një njeri. Unë personalisht mendoj për Adelinën, në qoftë se nuk doni për të, cili prej jush do të largohet”? u tha ai shokëve të punës. Asnjë nuk po fliste. U bë nja dhjetë minuta pushim. Shkova poshtë në lokal, për te pirë një kafe. Kishte njerëz plot. Afër banakut, sekretari i partisë së dikasterit, një i quajtur Kiço, po pinte kafe me një burrë zijosh.
Si nëpër mjegull, m’u kujtua se këtë njeri, e kisha parë në Festivalin Folklorik të Gjirokastrës dhe Sadija më pati thënë, se; ky është operativi i Sigurimit, që mbulon Lidhjen e Shkrimtarëve dhe Ministrinë e Arsimit. Sekretari pëshpëriti: “Kjo është”! Zijoshi kthehu kokën nga unë.
Piva ngadalë kafenë dhe u ktheva në mbledhje. Unë e kisha të qartë, se nuk ishte kryeredaktori që më hiqte. Kisha shkuar mirë me të. Ai ishte gazetar i zoti, i ecte pena, megjithëse gazeta, ishte puna e fundit për të. Duke qenë se i ecte lapsi, puna e parë ishin fjalimet dhe raportet e ministrit, biles thonë se dhe raportet për kongreset e grave, ai i bënte. Ne shpesh talleshim me të, duke thënë: “Ne gratë e Shqipërisë…”, sikundër shkruante ai në këto raporte.
Duhej nxehur dhe sulmuar ai. Asnjë nuk thotë; “Iki unë”! U çova dhe e sulmova me të padrejtë. “Ai që kërkon të më largojë nga puna, je ti. Këtu nuk është fjala për shkurtim, as për paaftësi. Unë nuk e di arsyen e vërtetë, por di që është dora jote. Përse po e bën këtë, çfarë ankesash ke për mua? Përse e vure dorën tek unë? Këtë po e bën ti”. Ai u tërbua: “Jo, jo, – tha, – por mbi ty rëndojnë gjëra të rënda”. Dhe heshti sikur pati frikë se mos lëshonte fjalë të tjera. “E dëgjon”?, iu drejtova Llukanit, një ushtaraku, që ishte i deleguar në këtë mbledhje nga partia, sepse e dija që Sofoja, duke qenë dhelpër, do ta mohonte më vonë.
Llukani ishte burrë babaxhan. “Po, pohoi ai, na thuaj ç’janë këto gjëra të rënda, se as unë nuk i di”?! Sofoja heshti. Mua kjo më duhej, pikërisht kjo frazë. Në gjithë atë fatkeqësi, më duhej dhe të luftoja. Isha e dobët fizikisht, por njeriu se si i gjen forcat, se si mobilizohet. Sofos i kishin thënë diçka për mua, prandaj ai veproi në atë mënyrë. Në këto ujëra, unë u nisa një mëngjes në Vlorë. Koha kishte filluar të ftohej dhe qielli ishte gri. Gratë e Lidhjes së Shkrimtarëve, kishin organizuar një piknik, shkova dhe unë me to. Sapo mbërrita, u ndava nga Sadija dhe shkova të takoj Dhorin.
Nuk e pata vështirë ta gjeja shtëpinë e tij. E ëma u trondit kur i thashë se cila isha. Pa më ftuar që të qëndroja, u ula dhe iu thashë, se do prisja deri sa të vinte Dhori. Nuk kaloi shumë kohë dhe ai erdhi. Ky ishte Dhori H., me të cilin shkoi Shpëtimi atë ditë të lante rrobat dhe që ndodhi aksidenti, pra ky ishte i vetmi dëshmitar i ngjarjes. I gjatë dhe i hollë, me fytyrë të mprehtë, me sy pak tinëzar, kështu m’u duk në ato çaste. E përqafova dhe i thashë: “Jam motra e Shpëtimit, dua të flas me ty, dalim jashtë”.
U pa sy ndër sy me të ëmën. Lëvizi pak kokën, sikur deshi t’i thoshte të mos kishte merak. Dualëm. Në fillim u ulëm tek kafeneja e Turizmit. Porositi kafe. Mjedisi nuk m’u duk i përshtatshëm për bisedë, as ai nuk deshi. “Këtu punon motra dhe më njohin të gjithë”.
Ngrihemi! Pagoi dhe dolëm. Shkuam në një rrugë, që as sot nuk e di se ku bie, mbaj mend vetëm se kishte një kanal të hapur dhe se rrihej pak nga kalimtarët Dhori filloi të tregojë ngjarjen.
“Shpëtimi më mori për të larë ca rroba. Ishte vapë, desha të kthehesha, por ai më tha se do të më tregonte një vend ku kishte ndërmend të xhironte një film. Kur mbërritëm tek gropa e ujit unë u zhvesha dhe u shtriva mbi shkëmb. Më kishte zënë gjumi. Kur u zgjova pashë rreth e rrotull, ai nuk ishte. Hodha sytë në ujë dhe ai ishte atje. U mundova ta nxjerrë, nuk e morra dot, atehere u nisa me vrap për në repartin ushtarak, që ishte më afër se reparti ynë. Rrugës takova një bari, ai shkoi dhe lajmëroi, erdhën dy ushtarë dhe e nxuarën”.
Fillova të qajë. Ndeza një cigare. Aso kohe mësova cigaren, pija dy paketa në ditë. I thashë vetes: “Nuk është koha për lot, por për veprim?
“Dëgjo Dhori, unë jam motra e Shpëtimit, vëre veten në vend të tij dhe motrën tënde në vendin tim. Ti më tregove një ngjarje, po unë di dhe një histori tjetër. Kur ju të dy ishit tek vendi i ngjarjes kanë kaluar dy fshatarë për të bërë dru. Pas një gjysmë ore ose njëzete minutash, kanë dëgjuar të thirrura, britma dhe kanë ardhur me vrap. Unë e di se si ke thirrur ti!”, pa i thënë se si. Ai tha:
“Jo, unë nuk kam thirrur ashtu!”. Dhe shtoi me gjysmë zëri:
“Njeriu që pashë në ujë nuk m’u duk si Shpëtimi”. Mbajta frymën, e lashë të fliste. “Kur hipa në autoambulancë dhe pashë rripin e tij, u tmerrova”. Unë nuk e pyeta më. Ndezëm nga një cigare dhe u ndamë.
Shkova të takoja Sadijen, ajo nuk më peti. E strukur në makinë, mendoja çfarë më kishte thënë Dhori. U kthyem vonë në Tiranë.
Po çfarë dija unë, se kishte thirrur Dhori. Tezja që kam unë ka një vajzë që jetonte në Rrëshen. Dikush që shkoi për ngushëllim, i kish treguar asaj këtë ngjarje: “Shkonim vetë i dytë për të bërë dru, poshtë tek lumi pamë dy djem të rinj ushtarë. Njeri ishte shtrirë dhe kishte mbuluar fytyrën me gazetë, tjetri ishte i veshur dhe shikonte nga rruga. Pas njëzetë ose tridhjetë minutave dëgjuam britma, i lamë sëpatat dhe shkuam me vrap, thamë atyre djemve të rinj diçka do t’u ketë ndodhur. Kur erdhëm, pamë një autoambulancë dhe dy veta kishin kapur prej krahu njërin prej tyre, që thërriste: “Ku e çuat Shpëtimin?”. I tërë vendi ishte: rrethuar”. Kjo ishte fraza, që unë nuk e përmenda, por që Dhori e mohoi, duke thënë: “Jo, unë nuk kam thirrur ashtu!?
Mira dhe Petriti më prisnin. Ata e dinin pse kisha vajtuar në Vlorë. Ishim si një shtab i vogël. Ua thashë nja njëzetë herë, atyre sikur iu ngroh zemra. Babai vazhdonte të jetonte tek vëllezërit, por bënte përpjekje për të marrë shtëpi në Tiranë. Ishte viti i internimeve, burgimeve. Në një nga këto ditë tezja erdhi në Tiranë. Unë nuk i tregova se çfarë kishte thënë Dhori, por kërkova që të shkonim së bashku për ta pyetur vetë atë fshatarin që kishte dëgjuar Dhorin të thoshte: “Ku e çuat Shpëtimin?”. U interesova për emrin dhe adresën ku jetonte fshatari që kishte treguar ngjarjen dhe u nisëm, se ajo ishte e njohur me njerëzit e tij, që jetonin pranë së bijës në Rrëshen.
Ishte një fushë e madhe, dikur më parë e mbjellë me misër dhe tani, që po vinte dimri, me kërcej të prerë misrash. Dukej e shëmtuar dhe e braktisur. Shtëpia ishte fillikat e vetme në atë fushë, ishte si një tip kulle, e lartë dhe me dritare-frëngji. Banorët e saj ishin nga malësia e Mirditës, prandaj mbase e kishin ndërtuar në atë mënyrë. Të zotët e shtëpisë, një grua e moshuar dhe i shoqi, na pritën mirë. Tezja u tha se donim të takonim Ndoin, kështu quhej fshatari, që kishte qenë në vendin e ngjarjes dhe ia i kishte treguar njeriut të vet, që jetonte në Rrëshen, ngjarjen, të cilën unë e dija nga goja e vajzës së tezes. Tani doja ta dëgjoja nga ai vetë.
Ata dërguan dikë për ta thirrur, punonte aty afër. Kaloi kohë dhe ai nuk po vinte, unë u shqetësova. Tezja me të qeshur u tha: “Bëni gati darkën se sonte na keni këtu, ne nuk ikim pa takuar Ndoin, për të kemi marrë rrugën”.
Ai erdhi shumë vonë. Tregoi një ngjarje, por pa makina në vendin e ngjarjes dhe pa thirrjen e Dhorit që tha: “Ku e çuat Shpëtimin?”. Na kërkoi të falur se atë natë diku do të shkonte.
Nuk e pyetëm, e lamë të fliste vetë. Ishte thikë me dy presa. Tezja mbante variantin se e kishin vrarë. Na vunë të flinim në katin e dytë. Nga dritaret frëngji dukej nata sterrë e zezë. Isha bërë akull, as jorgani nuk më ngrohte. U ngrita dhe u vesha. Rashë e veshur me rroba. Nuk di po më hyri frika. Fushë, vetëm, natë. Ata të gjitha i bëjnë. Vinë më marrin dhe më vrasin, pastaj organizojnë një si punë aksidenti. Kaq isha futur në këtë ngjarje sa prisja me gjithë mend të hapej dera dhe të vinin të më merrnin, por edhe tezja nuk flinte. Ajo shuante dhe ndizte cigaret, shihja flakën e kuqe. “Kjo është e fortë, mendoja unë, ka parë më shumë”. Më vonë, ajo më tha: “Eja këtu”. U futa tek krevati i saj. “Po ti paskërke ngrirë!”, tha ajo. “Kam frikë!”, thashë unë. “Budallaqe, ai para se të vinte të na takonte, ka shkuar tek ata, prandaj u vonua dhe foli ashtu nëpër këmbë. Fli mos ki frikë, jam unë zgjuar”.
Pastaj, sikur ta kishte kuptuar se çfarë mendoja, më tha: “Po nuk është kaq kollaj, unë të paktën disa njerëzve u kam thënë se ku po shkojmë, s’bëjnë dot gjë”.
Shtëpia ra në qetësi. Kur kërciste ndonjë dërrasë unë mbaja vesh. Më dukej se dikush po ngjitej shkallëve, mbaja frymën nën jorgan dhe prisja. Isha brenda këtyre ngjarjeve, plus letërsia, librat që kisha lexuar me ngjarje të tilla më ngatërroheshin nëpër kokë. Thosha me vete: “Po unë akoma nuk e kam zbuluar të vërtetën dhe po të vdes tani, kush do ta gjejë atë?”. Kisha marrë përsipër ta gjeja, isha përgjegjëse para familjes dhe sikur të vdisja në një shtëpi kullë, që ata ta mbyllnin mirë ngjarjen.
Vetëm kur zbardhi dhe pashë se isha gjallë, e kuptova se çfarë nate të tmerrshme kalova. Edhe tezja pati frikë, por e mbajti veten, nuk donte të më frikësonte. Ajo që vdes për kafe, as kafenë e mëngjesit nuk e piu. “Na vete vonë”, tha dhe dualëm./Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
