Nga Taisa Batkina Pisha
Pjesa e dymbëdhjetë
Memorie.al publikon historinë e panjohur të ruses Taisa Batkina (Pisha), me origjinë nga Tula e Rusisë, fëmija e tretë e një familje të varfër fshatare, e cila mbeti jetim që në moshë të vogël, pasi i ati humbi jetën gjatë punës, në një nga galeritë e qymyrgurit që ndodheshin në rrethinat e Tulas, ku ai punonte si minator. Diplomimi i Taisës në fakultetin e Kimisë, pranë Universitetit ‘Lomonosov’ të Moskës, ku ajo u njoh dhe u martua me studentin shqiptar, Gaqo Pisha, me origjinë nga qyteti i Korçës, i cili asokohe studionte në fakultetin e Filozofisë së Moskës dhe të dy së bashku në vitin 1957, u kthyen në Shqipëri, bashkë me djalin e vogël të porsalindur, Sasha, ku filluan jetën në Tiranës, Taisa u emërua si pedagoge e Kimisë në Universitetin Shtetëror të Tiranës, ndërsa Gaqo, në katedrën e marksizëm-leninizmit, ku ata punuan deri në vitin 1976, kur Sigurimi i Shtetit me akuza të montuara, e arrestoi Taisa Batkin, duke e akuzuar si “agjente të KGB-së sovjetike” dhe e dënoi me dhjetë vite burg politik, të cilat ajo i vuajti në “Burgun e grave” në Qytetin “Stalin”, nga ku u lirua në vitin 1986, ndërkohë që bashkëshorti, Gaqo Pisha, kishte ndërruar jetë në vitin 1983, nga një sëmundje e rëndë. Historia tragjike e Taisa Batkina (Pisha), nëpër kampet dhe burgjet çnjerëzore të regjimit komunist të Enver Hoxhës, ku ajo kaloi një dekadë të jetës së saj, së bashku me shumë bashkatdhetarë nga ish-Bashkimi Sovjetik, apo vende të tjera të Evropës Lindore, vjen nëpërmjet kujtimeve të saja, të botuara në një libër me titull “Shpresuam dhe mbijetuam”.
Shpresuam dhe mbijetuam
I’a kushtoj kujtimit të ndritshëm të bashkëshortit tim, GAQO PISHA
Auto kinemaja në kamp, me të njëjtat filma!
Vetëm gardianet mund ta hapnin. Në kamp kishte edhe një zbavitje tjetër. Afërsisht një herë në dy muaj vinte makina e kinemasë, sillnin edhe një magnetofon me muzikë vallëzimi. Të dyja i shoqëronte Sotiri, një djalë i dobët, shtatlartë dhe fjalëpakë. Atë e pritnin me padurim, veçanërisht ato të korpusit të ordinereve, që ardhjen e tij e prisnin me britma entuziaste. Njëherë të gjitha brigadat punonin në faqet e kodrave, nga dukej deri tutje rruga që të sillte në kamp. Papritur shpateve të kodrave u dëgjuan britma, ulërima, brohoritje. Ne nuk po kuptonim gjë, kthyem kokët dhe vumë re se të gjitha brigadat i kishin drejtuar sytë në një pikë; kishin pikasur makinën e Sotirit dhe kodrat ushtuan nga klithmat: “Sotiri! Sotiri!” Të gjithë nisën të punonin me fuqi të dyfishuar, e mbaruan normën shpejt e shpejt, u rreshtuan me nxitim dhe vrapuan për në kamp. Ne mezi i ndiqnim. Për fat të mirë këtë herë puna nuk ishte shumë larg. Edhe pasi mbërritëm, ato gjithçka e bënë me ngut: me të shpejtë u lanë, hëngrën, u stolisën dhe nxituan për në mensë, ku bëhej vallëzimi. Kurse në mbrëmje të gjitha morën nga një stol në duar, ndonjë gur të madh dhe u rehatuan në sheshin e oborrit. (Në dimër dhe në mot me shi, mblidheshin në mensën e madhe të ordinereve). Varnim një çarçaf në mur dhe të gjithë i’a ngulnim sytë ekranit. Na sillnin të njëjtët filma të vjetër, megjithëse i kishim parë disa herë, vazhdonin t’i ndiqnim me të njëjtin interesim. Filmi më i shpeshtë dhe më i pëlqyer ishte “Mosha e dashurisë”, me Lolita Tores. Veprimtari të tjera argëtuese nuk kishte.
Kafshët tona
Kampi ndodhej jo larg fshatit dhe prej andej te ne vinin qen dhe mace. Qen kishte shumë. Ne u jepnim për të ngrënë këtyre qenve të rrugës, përjetësisht të uritur. Më shumë se të tjerët me ta merrej Bedrije Havale (për të do të shkruaj më me hollësi në kreun tjetër). Bedria ishte një palo grua, e ligë, e vrazhdë, e vetmja cilësi pozitive e saj, ishte dashuria për kafshët, prandaj ne i vumë nofkën “Mamaja e maces”. Nuk e di ç’të keqe i bënë qentë komandës sonë, por një ditë jo të bukur, të zymtë, u dha urdhër të vriteshin qentë. Gratë qanin, luteshin t’i mëshironin kafshët e gjora, por më kot. Nisi masakrimi i qenve. I goditnin me shkopinj, i mbysnin… të gjitha në sytë tanë. Dëgjoheshin piskamat e kafshëve të gjora, britmat dhe të qarat e grave të burgosura. Me siguri, e gjitha kjo duhej të ishte planifikuar për të na futur frikën, por edhe rojat e bënin me qejf këtë punë, e quanin dëfrim. Vranë shumë qen, kurse ata, që mundën t’ia mbathnin, nuk u dukën më në kamp, i zuri tmerri. Macet patën më shumë fat. Megjithëse u binin, i ndiqnin, ne i rritnim dhe i fshihnim macet. Mblidhnim kotelet. Nadja me Qerimen kishin një mace, ‘Suzi’ e quanin. E donin shumë dhe macja i përgjigjej po me dashuri. Një ditë Suzi humbi, na erdhi keq, e vuajtëm shumë zhdukjen e saj. Gratë janë mësuar të kujdesen për fëmijët, për familjen. Këtu s’kishim për kë të kujdeseshim, prandaj i donim macet. Ditët e dënimit kalonin me punë të zakonshme dhe kujdesi për macet quhej diçka e zakonshme, e mësuar, të kujtonte shtëpinë. Midis maceve tona kishim një të veçantë, kryesore, që ne e quanim “Macja e egër”. Ishte dinake dhe e zgjuar, nuk pranonte t’i afrohej njeri. Ishte nënë e mrekullueshme, stërgjyshe e të gjitha maceve të kampit. Njëherë ia zhdukën të gjitha kotelet e sapolindura. Ajo për shumë kohë sillej rrotull, mjaullinte, kërkonte vogëlushet e veta. Pastaj i fshihte këlyshët dhe i sillte në kamp, pasi rriteshin. Dikush e goditi me gur një ditë dhe ia nxori kockën e supit. Me tri këmbë ajo mezi u çapit deri në kamp për ndihmë. Por vetëm Nadiren, vajzën fshatare, që dinte të sillej me kafshët, pranoi ta afronte dhe ajo ia vuri kockën në vend. Sa fort i donte kotelet dhe i mësonte marifete gjithfarësh!
E kam përmendur Ramadanin, gardianin më të lig, që para syve tanë vrau me shkelm një mace. Ne vendosëm t’i shpëtonim macet, i thamë shoferit të makinës, që sillte ushqimet në kamp, të merrte një thes me mace dhe t’i lëshonte sa më larg kampit, që të mos ktheheshin më. U morëm vesh me shoferin, i mblodhëm të gjitha macet në një thes, vetëm maçokun me emrin ‘Rustem’ nuk e gjetëm dot. Më vonë mësuam se maçoku i zgjuar e kishte kuptuar që po ndodhte diçka dhe qe fshehur. Kur kaloi rreziku, erdhi sërish në mensë. Ai u bë maçoku im dhe i Volës. Ishte vërtet maçok i zgjuar dhe i kujdesshëm. Në mensë lëvizte vetëm përgjatë mureve nën tryeza, që të mos e shkelte njeri, i njihte në fytyrë të gjithë keqdashësit dhe fshihej kur ata hynin në mensë. Një ditë shkeli telin me gjemba dhe e gërvishti këmbën keq. Ne e çuam në infermieri dhe i’a mjekuam këmbën. Të nesërmen ai vajti vetë në infermieri me tri këmbë. Pastaj edhe ai u zhduk, ndoshta e vranë gardianët, apo fëmijët e fshatit. Na erdhi shumë, shumë keq.
Dua të shkruaj edhe një herë për aftësinë e njeriut për t’u mësuar, për t’u përshtatur. Ne s’kishim gjë prej gjëje, prandaj nisëm të kërkonim. Gjenim tenxhere të vjetra, të shtypura, alumini, tiganë pa bisht, tasa, lugë. Të gjitha këto i pastronim me kujdes, i ndreqnim, i drejtonim. Bishtat e tiganëve na i bënte nganjëherë kovaçi i kampit, pasi i luteshim disa ditë… Dikush nga gratë, që do të lirohej, na fali një kazan. Në të zienim rrobat. Më vonë kazanët me ujë i mbulonim me plastmasë dhe uji ngrohej në diell. Ne shpreheshim me shaka se pazari ynë kryesor, baza kryesore e furnizimit, ishin plehrat, një pirg i madh mbeturinash në fund të kopshtit. Atje mund të gjeje shumë gjëra të nevojshme, të gjitha hynin në punë, pasi i përshtatnim. Është vendi t’ju kujtoj se varfëria në Shqipëri ishte e skajshme, tronditëse. Fëmijët e fshatit fshiheshin diku rreth plehrave dhe prisnin me durim të hapej porta e kampit për të nxjerrë mbeturinat. Mbeturina kishte shumë, disa kazanë të mëdhenj. Sa largoheshim ne, fëmijët suleshin dhe merrnin ç’të gjenin, që nga stilolapsat e vjetër apo kalemat, deri te rreckat.
Takimi i parë në kamp
Ishte një e diel e nxehtë gushti e vitit 1979. Për fat të mirë, atë ditë e kishim pushim. Që në mëngjes të gjitha gratë merreshin me punët e tyre, kush lante, kush arnonte. Më shumë njerëz vinin rrotull në mensë dhe në kuzhinë. Gjithkush përpiqej të gatuante diçka… të dielën duhet ngrënë pak më mirë, por edhe për javën e ardhshme duhej përgatitur diçka, për ta marrë me vete në punë. Zakonisht këto ishin qofte prej buke, patate të ziera, presh i pjekur. E diela ishte edhe ditë takimesh… të gjithë prisnin, shpresonin. Unë nuk prisja njeri. Nuk kisha takime. Kush mund të vinte tek unë? Burri im i sëmurë rëndë, gati i paralizuar? Kosta? Ai ishte ende i vogël. Sasha ishte ushtar. Nga reparti nuk të linin të largoheshe. S’kisha marrë letra nga shtëpia dhe nuk dija gjë për ta, përveçse që vazhdonin të jetonin në Tiranë. Nganjëherë ata më dërgonin pak pará, ose ndonjë pako të vogël me ushqime. E dija se hiqnin nga goja thërrimet e fundit, sepse jetonin vetëm me pensionin e vogël të burrit. U shkruaja, u lutesha të mos më dërgonin gjë, por ishte e kotë. Tani le të kthehemi tek ajo ditë e diel. Papritur në mensë hyri Marieta, korrierja jonë. Të gjithë ngrinë në pritje. Korrieri ishte post me përgjegjësi në administratën tonë prej të burgosurash. Ishte lidhja e të burgosurave me komandën. Ajo na i sillte gjithmonë lajmet, të mira e të këqija. Të këqijat ishin: thirrjet në komandë, tek Operativi, ose thirrje në punë, kurse të mira – kur të thërret për në takim. Marieta pyeti: “Keni Aleksandra Pisha këtu? I kanë ardhur në takim”! “Jo, unë jam Taisa Pisha”, – u përgjigja. Isha e sigurt, që s’ishte takimi im, e dija që s’kishte kush të më vinte dhe vazhdova të merresha me punët e mia, diçka po gatuaja. Por papritur u kthye sërish Marieta buzagaz: “Eja, ke takim”! (Sasha, nga emocioni, kishte përmendur emrin e vet në vend timit). U bë pak rrëmujë. Dikush nga shoqet e mia (më duket se Ina Shahe), vrapoi te oficeri i shërbimit t’i lutej që të më lejonin takim të gjatë.
Nisën të më zgjidhnin ç’të vishja. Lejohej vetëm veshja e burgut. Unë kisha vetëm rrobat e punës. Pantallona të dala boje, të përcëlluara nga dielli dhe xhaketa… akoma më keq…! Shoqet nisën të më ndërronin, më ofruan pantallona diçka më ndryshe, bluzë më të mirë, më dhanë një çantë të madhe ushqimesh. Më në fund u vesha, u kreha…! Arrestimi, burgu i hetuesisë, vetmia, gjyqi dhe puna e rëndë në kamp ma kishin thinjur edhe fijen e fundit të flokëve dikur shumë të bukur. Isha dobësuar me… 30 kilogramë. Sashën s’e kisha parë që prej 3 vjetësh. Vrapova për te porta, ndenja, prita, me sytë drejtuar andej nga presin të vijnë vizitorët për në takim. Por ishte larg dhe nuk dallova gjë. Më në fund erdhi radha ime, më lanë të dilja nga porta dhe dallova tim bir, tek ecte rrugës për te shtëpiza e takimeve, biri im i dashur, vogëlushi im, i cili gjithmonë kishte qenë për mua jo vetëm bir, por edhe shok, mik, këshilltar dhe mbështetje. Kishte ndryshuar shumë gjatë këtyre viteve, qe dobësuar, burrëruar. Kishte vuajtur shumë. Ç’takim ishte ai! Gëzim dhe hidhërim bashkë! Ne u përqafuam dhe qamë. Më saktë, Sasha qau. Unë i mbajta lotët, nuk desha t’ia shtoja vuajtjet, por dhe nuk kisha më lot, më ishin tharë. Sasha përsëriste vazhdimisht: “Mama, çfarë ke? Ç’të kanë bërë kështu”? Më foli rusisht dhe unë i’u përgjigja: “Puna në arë, uria”. Atë çast u dëgjua britma e gardianit: “Mos flisni rusisht, vetëm shqip!” dhe mbajti vesh të dëgjonte, çfarë thoshim. U ulëm. Unë po dridhesha, nuk qaja. Sasha më mbante duart në të vetat, m’i lëmonte, herë pas here fshinte lotët. Të dy rrekeshim ta qetësonim njëri-tjetrin. Sasha më tha se e kishte përfunduar shërbimin ushtarak, punonte në fonderi, më tregoi edhe për gjendjen e babait të sëmurë. Ai ishte shumë rëndë, që prej 12 vjetësh luftonte me sëmundjen e Parkinsonit. Arrestimi im, gjithçka pasoi më vonë, e kishin rënduar mjaft gjendjen e tij. “Edhe Kosta ka nisur punë xhenerik, pas një muaji do vijë të të takojë”, – vazhdoi Sasha. – “Si?! Kaq i vogël? Si do të vijë vetëm? Mos e lër”! – bërtita. Vazhdimisht kam qenë si… klloçkë, gjithmonë kam dashur t’i mbuloj, t’i mbroj djemtë e mi. “Ç’i vogël, mama?! Djali është 17 vjeç”! – ma priti Sasha. Po… 17 vjeç! Kurse mua më dukej se ishte ende i vogël si atëherë, kur me aq egërsi më shkëputën prej tij. Ora fluturoi shumë shpejt. “Mbaroi koha! Përshëndetuni! Largohuni”! Ne u ngritëm, u përqafuam. Me shumë vështirësi u shkëputa nga Sasha. Ai doli. Unë mora çantat dhe brodha drejt telave me gjemba. Çfarë lumturie që e pashë djalin dhe sa keq që nuk mund të jemi bashkë! Porta u hap, më la të futem dhe sërish u mbyll pas meje. Më zunë sytë shoqet e mia majë shkallëve… ato qanin dhe buzëqeshnin njëherësh…
Pas një muaji erdhi Kosta. Qe rritur, kishte ndryshuar shumë, në fillim nuk e njoha. I bukur, i burrëruar, me flokë të krehur me kujdes, kishte veshur bluzë të verdhë. Ishte ditë shumë e nxehtë, Kosta qe lodhur shumë, kishte bërë 20 kilometra rrugë në këmbë, edhe i ngarkuar. Atë ditë na lanë të flisnim dhe të çmalleshim vetëm gjysmë ore. Takimet me njerëzit e afërt gjithmonë ishin të rënda, nga ana morale dhe fizike. Pranë kampit tonë nuk kalonin makina dhe nga rruga automobilistike duhej të ecje kodrave shumë kilometra, edhe me barrë në supe. Në dyqanin e fshatit, të ardhurit në takim me të burgosurat s’kishin të drejtë të blinin. Kësisoj, djemtë e mi nisën të vinin rregullisht, kujdeseshin në mënyrë shumë prekëse për mua. Takimet ndodhte të ishin të ndryshme, edhe gazmore, edhe të trishtuara. Gjithsesi, sa të jem gjallë do t’i jem mirënjohëse burrit tim flori dhe djemve të dashur, për gjithçka bënë për mua, për kujdesin e tyre, për mirësinë, vetëmohimin dhe për dashurinë, të cilat më ndihmuan të mbijetoja në kohën më të vështirë. Kam pasur edhe një takim tjetër, për të cilin dua të tregoj.
Ishte ditë e ftohtë dimri, unë po rrija në oborr. Krahëve kisha hedhur kapotën e te burgosurit… edhe gjendjen shpirtërore po të tillë e kisha. Atëkohë në kamp ishin ndaluar takimet… nuk më kujtohet shkaku. Papritur më thirrën te porta, por nuk më tha gjë për takim. U nisa shumë e shqetësuar. S’po e merrja vesh ç’më donin. Papritur pashë pranë portës nipin e burrit, të cilin e kisha dashur shumë, ai vinte shpesh në shtëpinë tonë, veçanërisht kur studionte në Tiranë. Punonte agronom në veri. U habita, nuk prisja ta shihja këtu. Atëherë ardhja në takim me ne ishte heroizëm i vërtetë. Na lanë vetëm 15 minuta të bisedonim në dy anët e gardhit… shumë pak, por për ne ishte kënaqësi. Mësova se atë ditë ishin lejuar takimet, por ne nuk e dinim… takimi ynë ishte i pari për atë ditë. Vetëm pasi u lirova, mora vesh se ai kishte pasur një mbledhje të agronomëve jo fort larg kampit tonë, gjeti kohen e përshtatshme, dhe erdhi në këmbë deri ne kamp që të takohej me mua. Prandaj e kujtoj gjithmonë me mirënjohje këtë takim. Takimet ishin ngjarjet më të rëndësishme, më të gëzuara jo vetëm për ata që pritnin vizitorë, por edhe për miqtë e tyre. Ne gëzonim, rrinim majë shkallëve, ose në oborr me shikimin nga rruga. Ndiheshim të lumtur kur shihnim njerëz nga jashtë, fytyra të njohura. Shpesh takimet na i ndalonin… zakonisht një muaj para festave, ose shpallnin karantinë…! Ndodhi disa herë, që në fshat u zbuluan të sëmurë me kolerë dhe, meqë ne e merrnim ujin nga i njëjti burim, në kamp bënë dezinfektim të përgjithshëm, ujit i hodhën aq shumë klor, sa nuk pihej. Dhe, kuptohet, i ndaluan takimet. Por ne nuk e dinim, njerëzit vinin nga larg dhe ktheheshin, pa u takuar. Mirë, që pranonin ushqimet…! Nganjëherë na lejonin takime të veçanta, të gjata, me nënat, motrat dhe fëmijët. Takimet bëheshin në atë shtëpizën e vogël pranë portës së kampit. Aty, pas një kontrolli të imët, njerëzit mbylleshin nga ora 5-6 e mbrëmjes deri në 6 të mëngjesit, pak para apelit. Fatlumët përgatiteshin për takimin disa ditë; gatuanin, piqnin. Shkonin në takim, pasi merrnin me vete darkën e shijshme dhe ktheheshin në mëngjes me enët bosh dhe trasta me ushqime, të lumtura, të përgjumura. Ato, që punonin në arë, ndërroheshin me nxitim dhe vraponin në rreshtim, për të vajtur në punë.
Mjekësia në kamp
Në spital. Në kamp kishim infermieri, një dhomë për vizita dhe dy dhoma shtrimi, por mjek për një kohë të gjatë s’kishim. Nganjëherë vinte mjeku nga fshati pranë, i vizitonte me ngut të sëmurët dhe zhdukej sërish për shumë kohë. Vetëm 3-4 vitet e fundit të afatit tim në kamp, sollën një mjeke, një vajzë të re, që sapo kishte mbaruar studimet. Ajo vinte rregullisht te ne një herë në 1-2 javë. Pas ardhjes së saj shërbimi mjekësor në kamp u bë më profesional. Por, si edhe para ardhjes së mjekes, ashtu edhe pas emërimit të saj, të gjithë mjekësinë në kamp e drejtonin infermieret qe ishin dhe ato të burgosura. Midis tyre kishte gjithfarë, të mira e të liga, të zonja e të vëmendshme, por edhe thjesht budallaçka, që s’merrnin vesh fare nga mjekësia. Tani nuk i kujtoj dot të gjitha. Ato mbanin jod, garza, fasha, disa barna, me të cilat kuronin çdo sëmundje. Në vartësi të tyre ishin edhe dy infermiere, që shoqëronin brigadat në punë. Nga infermieret varej gjithçka: ato mund të të lironin nga puna në arë një ose dy ditë (çka ishte me shumë rëndësi), ishin të pranishme kur kontrolloheshin pakot, madje kishin të drejtë t’i kthenin mbrapsht ato. Gjatë kontrolleve mund të hidhnin përtokë sendet e tua, po t’u dukej se ato shkonin ndesh me rregullat në kamp. Edhe shumë gjëra të tjera vareshin prej tyre. Ato dinin ta shfrytëzonin pushtetin e tyre. Njëherë djemtë e mi kishin futur në pako edhe disa kokrra vezë. Rrugës një vezë qe thyer dhe prishur. Vetëm kaq. Por infermierja e flaku të gjithë pakon. Bëra skandal, derisa arrita të merrja disa ushqime shumë të freskëta, të paprishura dhe aq të domosdoshme për ne, të cilat djemtë e mi, i kishin blerë me qindarkat e fundit, duke i hequr nga goja e vet dhe e babait të sëmurë.
Pakot zakonisht vonoheshin shumë. Shqipëria është vend i vogël, pakot vinin shpejt, por pastaj rrinin me javë në postë, sa të dërgonte kampi makinë, për t’i marrë. Makinën e çonin rrallë. Frutat qëllonte shpesh të prisheshin dhe në vend të tyre mund të merrje vetëm farat. Shumë rrallë në kamp vinte një komision mjekësor. Të burgosurat e prisnin me padurim. Anëtarët e komisionit gëzonin fuqi dhe të drejta goxha të mëdha. Mund të të lironin nga puna në fushë, ose të të jepnin rekomandim për punë të lehtë, të të caktonin ushqim të veçantë, të të shtronin në spital etj., etj. Spitali i burgut ishte për ne si parajsa në tokë. Në të gjithë vendin ishte vetëm një spital burgu; korpuset e tij të rrethuar me tela me gjemba ndodheshin në territorin e spitalit më të madh të Tiranës. Ishte fat i madh të shtroheshe në spital. Zakonisht për këtë prisnin me muaj radhën dhe transportin. Po të ishe me fat dhe të shtroheshe në spital, mund të shpresoje për të bërë analiza, grafi, të vizitoheshe te specialisti. Kishte mjekë të të gjitha specialiteteve, që kishin lejë për t’u futur në spitalin e burgut. Unë pata fatin të shtrohesha dy herë në spital. Për herë të parë gjatë hetimit, kur m’u shpif një lloj erizipele dhe më çuan në spital. Kalimi nga qelia e ndyrë me dyshek të mbushur me kashtë të kalbur, drejt në dysheme, në dhomë të pastër, me shtrat, me çarçafë… një mrekulli e vërtetë! Le të isha vetëm, le të ishte dera e mbyllur me shul dhe me dry, si në qeli, por ishte qetësi, nuk ulërinte kush, nuk të thërrisnin te hetuesi, nuk të rrihnin. Edhe ushqimi ishte normal. Dhe, kryesorja dhoma kishte dritare… Ishte me hekura dhe rrjetë metalike, por ishte! Dritarja dilte në oborr, ku rritej bar jeshil, ku vinin pëllumbat, pëllumba të butë! Ishin shumëngjyrësh: të bardhë, me lara, të përhimë, të zinj me këmbka të kuqe; ata bridhnin nëpër bar, qëndronin në çatinë e ndërtesës ngjitur (një mur pa dritare dhe çatia), gugatnin, fluturonin… ishin të lirë. /Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
