Nga Adelina Gina
Pjesa e tetë
Memorie.al / Shpëtim Gina, i diplomuar në degën e Gazetarisë në Universitetin e Tiranës, në vitin 1974, dramaturg, skenarist dhe libretist, në fillimin e viteve ’70-të, falë talentit të jashtëzakonshëm, me punën, veprat dhe krijimtarinë e tij, “tronditi” institucionet artistike të Tiranës, si; Teatrin Popullor, Teatrin e Operës dhe Baletit, Institutin e Lartë të Arteve dhe Radio-Televizionin Shqiptar. Ishte një nga më të kërkuarit e shefave dhe drejtuesve të lartë të këtyre institucioneve. Në periudhën kohore 1971-1974, ai la gjurmët e tij, pasi kishte bashkëpunuar ngushtë me disa prej emrave më në zë të asaj kohe, si: Mihallaq Luarasi, Kujtim Spahivogli, Pirro Mani, Mario Ashiku, Zhani Ciko, Nikolla Zoraqi e regjisorin Mevlan Shanaj dhe operatorin Pali Kuke. Por gjurmët që ai la në këto institucione kulturore dhe artistike, fatkeqësisht humbën në heshtjen zyrtare të regjimit komunist?! Në gushtin e vitit 1974, Shpëtim Gina, humbi jetën në rrethana të pasqaruara, duke u mbytur në dy pëllëmbë ujë, në lumin Drojë të Mamurrasit, (ku po kryente zborin ushtarak së bashku me studentët e tjerë), dy ditë më parë, ai i kishte vënë një fletë-rrufe, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë! A ishte vërtet ajo një vdekje aksidentale, apo Shpëtim Ginën e eliminoi Sigurimi i Shtetit?! Përse “shoku” i tij që ishte me të deri në momentet e fundit, deklaron se; “Kufoma që u mor në autoambulancë, nuk ishte Shpëtimi?! Apo mjeku i repartit ushtarak të studentëve, Gjergj N., i cili shprehet: “Shkuam menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk e gjetëm trupin e Shpëtimit”?! Po familja e tij, përse insiston, se; “Nuk na lejuan ta hapnim arkivolin para varrimit kur e sollën në shtëpi dhe vite më pas, e hapëm varrin në ‘Qytetin Stalin’, për ta sjellë në Tiranë, ku ishim transferuar familjarisht, ato eshtra, nuk ishin të Shpëtimit, pasi mungonin…”?! Shumë pyetje, që nuk kanë marrë ende një përgjigje! Motra e tij, Adelina Gina e diplomuar për gazetari në fundin e viteve ’60-të, në një libër të saj me titull; ‘Ku e çuat Shpëtimin’, të botuar në SHBA.
–“Të kam qarë si të vdekur, të kam pritur si të gjallë”-
Thuhet se ngjarja ndodhi rreth orës 12 e 30, mbase dhe më parë, po një gjë dihet, se atë kohë ka rënë zjarr dhe studentët kanë shkuar të shuajnë zjarrin. “Kur u kthyem ne, – treguan shokët e tij më vonë, muarëm vesh se çfarë i kishte ndodhur Shpëtimit”. Ç’ishte ky zjarr? Për të larguar vëmendjen nga ngjarja?! Për mendimin tim dhe zjarri ka qenë i planifikuar, u dogjën ca mullarë me kashtë. Mendoja se ky vend do të më trondiste, përkundrazi, po më ndihmonte të zgjidhja enigmën. Një vend pusi. Shpëtimi nuk kishte bërë një orë rrugë, për të ardhur për të vdekur. Ata diçka kanë bërë. Po se çfarë, unë akoma nuk e kisha të qartë?!
E çoja mendjen në të gjithë rrethanat, kujtoja të gjitha ndodhitë, bisedat, biles edhe fallin e zonjës me të zeza. Mendoja, mos ajo bënte hipnozë dhe kisha folur unë dhe ajo kishte mbledhur prej meje, ato që tha?! Unë tani më shumë ruaja tim vëlla, sekretin e tij, se veten. Mendoja se ata, që kishin dorë në këtë lojë, po të merresh vesh, të parin që do të zhduknin, do të ishte ai, im vëlla. Tani që shikoja ujin, vendin, unë nuk mund të mësohesha me idenë, se Shpëtimi nuk jeton! Po çfarë duhet bërë akoma, por që duhet bërë me kujdes?!
“Motër, m’u drejtua ushtari, – është mirë të ikim, – si thua?! Dëgjova vetëm atë; “Motër” dhe sikur erdha në vete. Dikur im vëlla, më thërriste shpesh si me shaka “motër”. E përqafova ushtarin, mbështeta kokën në supin e tij dhe qava. “Të shkuara”, shqiptoi ai pas pak. Kjo fjalë, e thënë në një rrethanë tjetër, do të më kishte bërë për të qeshur, por në këto çaste, edhe pse e papërshtatshme, për ngjarje të tilla, ushtari ishte i tronditur, ajo sikur më ngrohu. Pra kishim kaluar një të keqe ose një sëmundje, por jo vdekje. Mes lotësh i buzëqesha, u dhashë dorën të dyve dhe u ngjitëm lart, ngjitja ishte më e vështirë, dheu ishte i rrëshqitshëm dhe ferrat të gërvishtnin.
***
Bënte vapë. Ishte 15 gusht i vitit 1976. Kaluan tre vjet, babai kishte bërë kërkesë që ta vendosnim Shpëtimin, në varrin e nënës. Një ditë prej ditësh, nga qyteti ku kishim varret, (ne tani jetonim në Tiranë), erdhi përgjigja dhe data e hapjes së varreve. Vëllai i babait, ai xhaxhai i luftës, i tha babait se do të shkonte ai vetë, babai nuk pranoi. “Këtë punë do ta bëjë vetë, nuk bëhet me bedel”.
Varrezat janë larg nga qyteti, atje në atë pjesë frynë gjithmonë fllad dhe është qetësi. Varri i nënës, është në buzë të rrugës, është me mermer të kuq e të bardhë, ka dhe fotografinë e saj. Ne kemi kohë që jemi larguar, shkojmë më rrallë, por atje çdo ditë, ka lule. Kujdestari i varrezave, një burrë i thjeshtë, e ka pasur nënën mësuesen e fëmijëve të tij. “Të gjithë kanë kaluar neper duart e saj”, thotë ai. Çdo ditë vë tek varri i saj, ka lule të freskëta. “S’ka gjë se jeni larg”, thotë ai. Po ja jam unë, pastaj dhe njerëzit kur kalojnë ndalën tek ajo.
Në qytetin e vogël njerëzit e njohin mirë njeri tjetrin. Nëna vdiq më 1972, dy vjet pas saj, më 1974, ndodhi vdekja e Shpëtimit. Tani ai do të vendosej tek varri i nënës. Ky ç’varrim bëhej, për të zbuluar të vërtetën. Atë mëngjes babai u ul tek varri i nënës. E pati dashur shumë atë grua. Kurrë nuk patën grindje, dhe një herë që patën bërë fjalë, ai e mban mend. Mbase rrinte dhe kujtonte se si ikën vitet, si u lindën dhe u rritën fëmijët me mundime, sakrifica, pastaj erdhi sëmundja e saj. Katër vjet ai, u përkujdes shumë për të, ajo s’ishte më gruaja, por fëmija e tij.
Askush që i ka shërbyer një njeriu të afërt, s’mund të thotë se ka vepruar si im at, ai ishte i jashtëzakonshëm, as unë që e kisha nënë, nuk bëra dot si ai, dhe kurrë nuk tregoi lodhje apo mërzitje. Atë, që nga natyra ishte tip shëndetlig dhe që ankohej për shëndetin, kurrë s’e dëgjuam të ankohej, se u lodh duke shërbyer, duke ia plotësuar asaj të gjitha. Pas vdekjes së nënës, kur babai shkonte të bënte pazar, ishte koha e radhëve të gjata, gratë thoshin, “Merr jashtë radhës, ti je burrë i përsosur. Shërbimin që i ke bërë ti gruas, s’e bën njeri”. Kudo midis grave, babai ishte i nderuar, gratë e çmojnë shumë dashurinë e burrit. I ulur pranë varrit të saj, ai sikur merr forca për më vonë: do të hapet varri i djalit, i Shpëtimit.
Varrmihësit ja kishin nisur punës. Babai i tronditur, priste aty buzë varrit. “Një dorezë llastiku”, tha një nga punëtorët, që po punonte tek varri, dhe e hodhi jashtë. Ishte nga ato që përdorin mjekët në operacione, një tjetër nxori disa kopsa bakri dhe dy këpucë, njëra mbi tjetrën. Atë e varrosën me rroba ushtarake. “E paskan vënë zbathur”, mendoi vetëtimthi babai. Nuk donte ta pranonte se njeriu, që ishte aty, ishte i biri. “Qenkësha më i shkurtër se Shpëtimi, ose më duket mua. Dy dhëmbët e përparme, i mungojnë. Shpëtimi i kishte të gjithë, dhe i kishte si rruaza”!
Kishin përgatitur një arkivol më të vogël dhe e futën tek nëna. Punëtorëve iu dhimbs ky burrë, që ishte bërë sa një grusht, mbase iu erdhi çudi, që ai qëndroi në ato momente aty. Babai u kthye në Tiranë i rraskapitur, dukej sikur kishte lënguar gjatë. “Atje kishte një njeri, dhe atij njeriu, i ishte bërë autopsia, tha ai. Nuk jam i sigurt, mbase ishte Shpëtimi?! Na e kanë vrarë”! Këtë frazë, e përdorte dendur.
Çdo ditë pinte më shumë cigare, filloi të pinte dhe shumë raki. Babai u sëmurë. Mjeku tha se ai duhet të ndërpres cigaret dhe rakinë. Ai nuk e dinte, se çfarë e torturonte shpirtin e tij. “Na e kanë vrarë”! thoshte ai. Unë arsyetoja: “Po ata e kishin më kollaj, ta fusnin në burg. Ti e di se si i kanë inskenuar gjyqet, s’ka nevojë të kenë fakte. Po të jesh në listat e tyre, hyn në burg dhe pikë. Nuk shikon se sa kanë dënuar kot, kudo kanë krijuar agjentë?
Kush do t’i ndalë? Askush. Po tët bir, vështirë e kishin ta dënonin?! Pastaj ai e kishte namin si modernist dhe dëshmitar të rremë, këta nuk e kanë të vështirë të fabrikojnë. Ti e di se për dy fjalë, dënohesh me nenin agjitacion e propagandë, ti vetë më ke treguar, se si e dënuan atë mësuesin, që tha se në dyqan nuk ka vaj, dhe s’kishte vërtet. Ai bëri pesë vjet burg vetëm për një fjalë”! Babai më dëgjonte. “Duhet të lesh cigaren”! i thashë një ditë. Ai u mendua pak dhe m’u përgjigj: “Mirë, po tri ditë mos më flisni, më lini të luftoj me veten”. Pastaj shtoi: “Njeriu ka forcë, të vrasë dhe veten”? Tri ditë ne nuk e pamë se kur dilte nga dhoma, se çfarë bënte, kur hante, apo nuk hante fare, dhe pas tri ditësh ai na tha: “Çdo gjë në rregull. E bëra për ju”. Nuk donte që ne të kishim dhe një vdekje të tretë. Kurrë nuk e piu më cigaren.
***
Kishin kaluar gjashtë vjet, kur një ditë takoj rastësisht regjisorin e dramës sime, Petrit Llanaj. Ai kishte pasur miqësi me Shpëtimin, na kishte ardhur dhe në shtëpi. Tani unë u isha larguar rretheve artistike, artistëve, kisha një drejtim tjetër, arsimin. Atë që deshën, ata e arritën. Isha e mënjanuar, pa zë, e harruar. Nuk flitej më për Shpëtimin, si një talent, dhe as për vdekjen e tij, me gjithë dyshimet në kokat e njerëzve. Kishte heshtje! Vetë kisha zgjedhur rrugën e largimit. Kjo ngjarje, më kishte këputur në mes.
Afër stadiumit “Dinamo”, ku takova Petritin, ishte një gjellëtore, ku shkonim me Shpëtimin, sa herë që na mbaroheshin lekët. Ishte një vajzë simpatike, që kishte dobësi për të dhe ne hanim “veresie”. Ajo e shënonte llogarinë në një bllok dhe ne ia sillnim paratë, kur merrnim rrogat. Ai më takoi me përzemërsi, unë i kujtoja Shpëtimin, kjo s’kishte dyshim. Duke folur për Shpëtimin, ai më tregoi: “Një ditë, se si ra fjala për teatrin dhe unë përmenda Shpëtimin, kunati im, u hodh e tha; se e kishte njohur në zbor. E di çfarë i thashë: “Paskësh pasur fat që je njohur me Shpëtimin. Të jetosh sa të duash, kjo është gjëja më e madhe në jetën tënde”.
“Hë, si thua, mirë i thashë? Çfarë Shpëtimi ishte ai, jo nuk ka një të dytë”, Petriti vazhdonte të fliste me superlativa, unë e ndërpreva: “Si e quajnë atë”? “Gjergj Ndrenika, i kam dhënë motrën”, vazhdoi Petriti. “Ku punon”?, pyeta si pa interes. “Më parë ka qenë mjek i burgut të Spaçit, tani punon si mjek në Gardën e Republikës”. E kalova bisedën, në një temë tjetër.
Me të u ndava pas një copë rrugë. Mund t’i thosha Petritit, që të shkonim ta takonim bashkë, por të gjitha kërkimet, mundohesha t’i bëja pa dëshmitarë. Atë dit shkova në shtëpinë e babait, unë isha martuar me Çezarin, një nga miqtë e Shpëtimit. Babai u gëzua sa më pa, por pa u ulur thashë: “E gjeta se ku punon doktori”. Në çantën e Shpëtimit, ku ai kishte dhe dramën, kishim gjetur një recetë me emrin Gjergji Ndrenika. Pastaj Shpëtimi, kur e takova në zbor, më pat folur diçka për të, kështu që pas një farë kohe u interesova ta gjeja. Më thanë se pas ngjarjes ai kishte shkuar të punonte si mjek burgu, në Spaç. Pra, të gjithë personazhet, në një farë mënyre, ishin izoluar. Ja pas gjashtë vjetësh, del në skenë ai që kërkonim. “Do të shkojmë nesër në orën dymbëdhjetë, të dy. Si thua”? i thashë babait. “Patjetër, – tha ai, – ky është kryesori, e ka shtruar në spital”.
Sapo le Institutin e Lartë të Arteve, në të djathtë të rrugës për në kishën e Shën Prokopit, janë disa ndërtesa të verdha, një derë hekuri, një roje me armë, aty është Garda. Rreth e rrotull, shtrihet një pyll i bukur, më tutje liqeni, pastaj Kopshti Botanik. Natyra e zbut këtë repart. Gjelbërimi, ajri dhe zogjtë, sikur e bëjnë të padukshëm, ose më mirë të papërfillshëm. Sa herë kam kaluar për të shëtitur nga liqeni, kurrë s’e kam vrarë mendjen, për këto ndërtesa të verdha, më janë dukur të parëndësishme, por sot, kur po vinim me babain, ky grumbull dheu, (aty dheu është pak më i ngritur), m’u duk tepër i rëndësishëm.
Tek dera, i thamë ushtarit roje, se kërkonim doktor Gjergjin. Ai njoftoi dhe pas pesë minutash, pamë të vinte drejt nesh një djalë mesatar, veshur me rroba ushtarake. Iu paraqitëm se cilët ishim. Ishte vetëm një çast, ai ngriti kapelën dhe kruajti kokën. “Të kemi kërkuar dhe më parë, por nuk të kemi gjetur, – foli babai. – Çfarë di ti për Shpëtimin? Si ndodhi”? “Unë nuk kam qenë aty atë ditë” – tha ai. “Po më vonë, pyeti babai, se ne të kemi kërkuar”?! “Nuk kam qenë aty, se fillova punën në burgun e Spaçit”. “Po ti ishe stazhier, pra e lë zborin përgjysmë dhe more emërimin për punë”?! “Po”, – tha ai me gjysmë zëri. “Ti e ke shtruar në spital, para se të ndodhte aksidenti. Çfarë kishte Shpëtimi”? “Kishte pak bark, ishte i sëmurë”, – tha ai.
Mua m’u kujtuan të gjitha fjalët që më kishte thënë Shpëtimi atë ditë, se ai e kishte shtruar kot, etj., por s’mund të flisja. Ai foli si nëpër dhëmbë, nuk na ftoi të uleshim, aty ishte një kafene, ku hynin e dilnin ushtarakë. Nga biseda e tij të krijohej përshtypja, se pak e njihte Shpëtimin. Fjala e tij ishte kjo: “Unë s’kam qenë, e nuk di gjë, s’kam çfarë t’ju them”. I dhamë dorën dhe u ndamë.
Babai e theu i pari heshtjen. “Ti e kuptove pse ia bëra atë pyetjen. Megjithëse duhej të mbaronte zborin, e largojnë dhe e çojnë, po ku?! Në burg të Spaçit! Ky nuk të flet, sikur ta vrasësh. Diçka di, po jo dhe shumë”! Tek qoshja e universitetit, është një lokal. “Shkojmë të pimë një kafe”, i thashë babait. Nga xhamat e saj, shihet një pjesë e kopshtit të Institutit të Lartë të Arteve dhe shkallët e bardha të Universitetit. Në këtë godinë, kishte studiuar Shpëtimi dhe kushedi sa drama të tjera do të kishte shkruar?! Dikush më kishte thënë, për një njeriun e saj të vdekur, ishte njeri, u bë fjalë. Kjo nuk po ndodhte me Shpëtimin, ne mendonim për të, si për një të gjallë.
Në rrugë kishin rënë gjethet e plepave, tetori është i bukur. “Këtu është Fakulteti i Gazetarisë”, thashë unë. “E di, tha babai, me ka prurë dhe këtu. Po i çuditshëm ishte, nuk e duronte atë të shkret zbor, sikur do ta hante?! Po dhe ato shkrimet të errëta i ka, ti i kupton? Gjërat duhet të jenë të qarta. Kur më thoshte, më gjejë një temë? Po kur e bëri Partinë, bretkosë”!? Babai qeshi, qesha dhe unë. M’u kujtua ajo ndodhi, babai u skandalizua atëhere. “Ore je në vete ti, Partinë e bën bretkosë”?! “Thuaj, mirë që po e zbus, – tha ai, – po e jap vetëm të shëmtuar”, dhe qeshte. “Do ta paraqes, si është në të vërtetë”? “E lëmë këtë bisedë”, tha babai.
Pas kaq vitesh, kjo ngjarje m’u duk se kishte ndodhur dje. Babai e kishte pirë kafenë, kishte rënë në mendime. “Shkojmë nga unë”, thashë. Nuk doja ta lija të ikte vetëm, e dija se donte të fliste për të. Unë gjithmonë, por veçanërisht pas vdekjes së nënës dhe të Shpëtimit, kurrë nuk ia pata prishur babait. Edhe kur s’kishte të drejtë, unë i jepja të drejtë. E bëja me ndërgjegje. Mira me Titin, më thoshnin; “Po ai s’ka të drejtë”. Unë u përgjigjesha: “Ai gjithmonë, ka të drejtë”.
***
Është një bllok me kapakë të zinj, që Shpëtimi e kishte me vete. Është një lloj ditari, me data dhe ngjarje të dhëna shkurt. Pas ngjarjes, Ana na e kërkoi, se në pjesën më të madhe, flitej për të. Nuk ia dhashë. Para se të fillonte zborin, Shpëtimi ishte në qytetin e vogël, në familje. Nga ditari, del se atje ka shkuar për ta takuar dhe Ana. Aty thuhet, se ajo herë pas here, shkon në postë. Shpëtimi shkruan: “Si zakonisht, biseda me nënën, e shqetësuar”.
Ajo, që të bën të mendosh, është data katër korrik. Me një shkrim të imët, se edhe shkrimin e ndryshoi, sipas një stili të vetin, ai shkruan: “Natë. Një makinë që më ndjek. U fsheha në një kanal. Njerëzit që më kërkojnë. Qentë që lehin për mua”! Mbetesh e çuditur. Është koha kur ndodhet në zbor. Kjo ngjarje i ka ndodhur vetë Shpëtimit, apo është ndonjë fragment nga drama e tij, nuk e di. E kam lexuar me dhjetëra e dhjetëra herë, prapë nuk di ta shpjegoj. Ky bllok, së bashku me dramën që kishte marrë ta shkruante në zbor, u ruajt qysh atë ditë, nga Madu Marko. Kur ia dorëzoi Petritit, vëllait, ai i kishte thënë: “Kur të dal që këtej, do të flas”. Një ditë, duke qëndruar tek dritarja e redaksisë, pashë të ulur tek ndërtesa e një Arke Kursimi, aty në “Rrugën e Durrësit”, Madun. Ai e kishte mbaruar zborin. Zbrita nga kati i tretë dhe shkova e takova.
Ai binte era raki. “Paske pirë”, i thashë me keqardhje. “Po ç’të bëj tjetër”?! tha dhe më shikoi i dëshpëruar, me ata sytë e tij të zinj. “Shko në shtëpi”, e këshillova. “Më kanë caktuar në Vlorë, më kanë hequr nga Tirana. Duhet të punoj atje”. “Do të të përcjell”? e pyeta. “Jo, jo, -tha ai, -shkoj vet. Do të flasim, -tha ai, – do të vij të të takoj në gazetë”. I tunda kokën. Madu nuk erdhi të më takoj. Pas ca kohësh, kur vendosa ta takoja vetë, më thanë se e kishin arrestuar. Kurrë nuk e mora vesh, se çfarë dinte ai, që donte ta thoshte, jashtë telave të kampit ushtarak?! Atë ditë, që e pashë, nuk ishte koha për të bërë të tillë bisedë, m’u dhimbs, si të ishte im vëlla. Dukej i dëshpëruar. Mbase atë kohë, e ndiqnin. Ai shkruante poezi dhe kishte mbaruar për gazetari, së bashku me Shpëtimin.
Ishin vitet, kur më tepër se kurrë, u arrestuan artistë. U arrestua Visari, poet; Maksi, Edisoni, Aliu, piktorë; Minushi, dramaturg; Mihallaqi, regjisor; Sherifi, këngëtar. Dhe në këtë kohë, vdes dhe Shpëtimi. Ishin kohë të rënda, nuk dije me kë rrije, kush ishte ai që të paraqitej si mik, e shok?! Vazhdonin të krijonin skenarë me armiq dhe njëkohësisht, vazhdonin plenumet halucinante të partisë!
Shqipëria zvarritej me portretet e udhëheqësve, nëpër festa zyrtare. Portrete të mëdhenj, që i mbanin punëtorët, katër veta një portret. Të gjitha fytyrat si të prera me një gërshërë, mediokër, makutër, vrasës, tek tuk ndonjë dhelpër! Në darkë, kryeqyteti i kishte udhëheqësit në fasadat e ndërtesave, si të ishin artistë kinemaje. Bëhej një lloj reklame me ta. Shpesh nga vendi ku vendosej portreti, mund të gjykojë se si do t’i vinte filli këtij, apo atij.
Mbrëmjeve dilnim me tim shoq, ai kishte intuitë për këtë punë. “E shikon se ku e kanë vendosur Kadri Hazbiun”?! më tha një natë. Kishte rënë pak shi, portreti ishte lagur. Kadriu kishte më pak drita se të tjerët. Me atë hundën e gjatë dhe me sytë si dhelpër, në atë gjysmë errësirën e lagësht, dukej se po e përgatisnin ta çonin diku. Nuk kaloi shumë dhe ai u shpall agjent. Ndërsa kur rreth Ministrisë së Punëve të Brendshme, u ngrit një mur, Çezari tha: “E patën tani. Ky mur është ogur i keq”! Thuhesh se aty bëheshin punime. Ku u dihet atyre se ç’bëjnë? Vetëm një gjë dihet, se të gjitha punët e tyre, janë të zeza. Sa herë që kaloja aty pranë, mallkoja me vete: “U përmbysshi, o zot”! Kishin terrorizuar një popull të tërë, madje dhe pushtetarët partiakë, i kishin frikë.
Çezari mbase është një nga rastet e rralla, që iu kundërshtoi atyre. Në vitet ‘70-të atë e thirri nëndrejtori i Sigurimit të Shtetit, S. Backa, autor i proceseve fallso të zhvilluara në ato vite, ku u dënuan njerëz të pafajshëm. Backa (ne e thërrisnim midis nesh “Kolonja”, sepse lyhej me erëza e pudrosej) kërkoi ta rekrutonte. “Të mësojmë ne si të provokosh”, i tha ai. “Të bëhem spiun”?!, tha Çezari. “Kurrë”! Sytë e kuq të Backës, u përflakën: “Po ne ç’jemi”?!
E porositi, se dënohej me ligj, po të fliste për këtë propozim dhe çështja sikur u mbyll. Pas disa vjetësh, Backa u hakmor. Çezari nga shef katedre, në Universitetin e Tiranës, shkoi punëtor në minierën e Kurbneshit. Për dhjetë vjet me radhë, iu hoq e drejta e botimit. Ata janë të tmerrshëm edhe në hakmarrjen e tyre. Është e vështirë t’u rezistosh. Shpesh me të qeshur, ai më thotë: “Ti u martove me mua, se doje të sfidoje Sigurimin e Shtetit”! Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
