Nga Kristale Ivezaj Rama
Pjesa e parë
Memorie.al / “Unë kam lindur në një burg në Shkodër dhe pas dy javësh, na internuan familjarisht në Berat. Të gjesh kënaqësi duke e parë tjetrin të vuajë, sidomos fëmijët! Njeriu, atëherë, fillon e dyshon tek këta njerëz që nuk kanë asgjë të përbashkët me njeriun, përveç emrit njeri”.
Zoti Simon, fillimisht kush jeni ju dhe cili ishte shkaku i izolimit tuaj në kampet e posaçme nga regjimi komunist, menjëherë pas Luftës?
Quhem Simon Mirakaj. Kam lindur në 7 qershor 1945. Kam lindur në një burg në Shkodër, sepse shumë shtëpi në Shkodër ishin kthyer në burgje: Të zotët e shtëpisë ose ua kishin pushkatuar dhe familjet ua kishin internuar, ose i kishin futur nëpër burgje. Kjo tragjedi ka ndodhur ndër familjet më të mira të Shkodrës. Aty kam lindur unë, në një nga këto shtëpi. Thonë, tek një familje me emrin Vuksanaj, që e ka patur atëherë shtëpinë. Pas dy javësh na kanë internuar në Berat.
Domethënë, ju keni qenë i sapolindur, një foshnje vetëm dy javëshe?
Aq, dy javësh, dhe shkaku i shpërnguljes dhe izolimit tonë ishte qëndrimi antikomunist i familjes. Babai im, Pal Bib Mirakaj, kishte dy vëllezër. Vetë ishte më i vogli. Më i madhi i vëllezërve, Kol Biba, ka qenë ministër në kohën e Italisë, Ministër i Punëve të Brendshme. Axha tjetër, axha Pashuk, bashkë me babën dhe nipin e vet që, kishte ardhur nga studimet – ishte në vitin e tretë të studimeve në Itali për inxhinier, – kanë dalë në mal, bashkë me të tjerë.
Për cilën kohë bëhet fjalë?
Babai bashkë me ndjekësit e vet, kanë qëndruar në mal nga viti 1944-1951, në malet e Pukës, në zonën e Mirditës, Tropojës.
Vëllai juaj na ka thënë se ka gjetur një ditar të babait tuaj, Pal Bib Miraka.
Po, ashtu është. Baba ka mbajtur një ditar gjatë kohës që ka qenë në mal. Atje iu vra i vëllai, më i madh se baba. Iu vra edhe nipi, 29 vjeç, i martuar dhe me dy fëmijë. Megjithatë, baba e vazhdoi qëndresën kundër komunistëve bashkë me ndjekësit e vet.
Çfarë ndodhi me të, si vijoi qëndresa?
Në vitin 1951, meqë ishin shkëputur marrëdhëniet miqësore të shtetit tone me Jugosllavinë, ata shpresuan te ndonjë ndihmë antikomuniste në Jugosllavi, prandaj kaluan kufirin. Atje i futën në një kamp në Podujevë.
Pra, babai u arratis?
U arratis. Baba ishte në mal, për këtë arsye, neve na shpërngulën nga Shkodra dhe na izoluan në Berat. Në vitin 1949, kur u prishën marrëdhëniet me Jugosllavinë, na dërguan në kampin e Turhanit, ku vdiqën 30 fëmijë brenda 24 orësh. Turhani, nëse e ke idenë e Tepelenës, është në një kodër përballë kampit, nga krahu i djathtë. Aty na futën nëpër stanet e bagëtive. Nga mungesa e higjienës, e ushqimit dhe e strehës së përshtatshme vdiqën ata fëmijë.
A keni mësuar më pas, si ia doli mamaja juaj t’ju ushqente juve, bebe, në ato kushte ku mungonte shumëçka?
Jo, nuk e di. Më tepër na ka ushqyer Zoti se sa mamaja. Se edhe mamaja nuk kishte me çfarë të na ushqente. Aty jepej vetëm 300-400 gramë bukë.
Si quhej, e ndjera nëna juaj?
Nëna e ka pas emrin Kune. Katolikët kanë dy-tri emra. Kune dhe Sofie, por ne e njohim me emrin Kune. Na zbritën në Tepelenë dhe tragjedia vazhdoi. Pas vdekjes së Stalinit, u prish kampi i Tepelenës.
Sa vjeç ishit kur ju çuan në Tepelenë?
Sa vëllezër e motra kishit? Ne ishim dy vëllezër dhe një motër. Motra, Adelajde, ishte 9 vjeçe, pak më e madhe se ne. Ka dy vjet që ka ndërruar jetë. Asaj i ra barra më e madhe. Në moshën 14 vjeç atë e ndanë nga ne; kështu ndodhi edhe me vajza të tjera. I çuan në Tiranë, në Kamëz, në Fabrikën e Tullave, një punë tmerrësisht e rëndë për atë moshë, sidomos për vajzat.
Ende fëmijë. Çfarë pune bënte atje?
Punë fizike, prerje tullash. Nuk mund ta dish sa punë e rëndë ishte. Sot ka fabrika moderne tullash, por, atëherë, gatuanin baltën prej argjili për tullat, një punë e tmerrshme, shumë e rëndë. Pasi gatuhej balta, një kuti që kishte formën e tullave e ndarë në mes, mbushej me baltë. Hidhej pak rërë, që të mos ngjitej në kuti, pasi i nxirrnin nga kutitë viheshin për tharje dhe pas tharjes për pjekje. Dhe përdorej për mur, e për të gjitha.
Ju, çfarë pune keni bërë?
Në Tepelenë ne ishim të vegjël. Megjithatë, të dielave, punonim me municionet luftarake të mbetura nga koha e luftës. Tepelena ishte e mbushur me bomba lufte, kishte predha mbi tokëdhe nën të. Më të rrezikshme ishin ato që ishin pak nën sipërfaqe, sepse shkaktonin tragjedi. Gratë vendosnin kazanet për të zjerë rrobat dhe fëmijët afroheshin te zjarri për t’u ngrohur. Ka patur shumë raste që kanë vdekur shumë fëmijë nga minat që ishin nën kazanin që vlonte. Bëheshin copë-copë. Neve na merrnin për ato që ishin mbi sipërfaqe, i vendosnim stivë siç stivohen drutë.
Ku i stivonit bombat?
Brenda telave. Ndërsa vajzat dhe djemtë që kishin mbaruar klasën e shtatë, i çonin në punë, të shoqëruar me ushtarë me automatik. Mbartnin gurë në mal, mbartnin pleh për komandën. Për të ardhur në kamp duhet të kalonin një urë pasarelë, janë ato urat që tunden. Një grup vajzash, të lodhura dhe dëshpëruara, vendosën qëkur të mbërrinin tek ajo ura, të hidheshin në lumë, t’i jepnin fund jetës. Deri këtu kishte mbërritur. Bashkë me to ishte edhe një në moshë më të madhe.
Ajo ishte italiane, me sa më kujtohet, e martuar me të birin e Mustafa Krujës. Të shoqin e kishte në burg dhe kishte ardhur në Tepelenë me gjithë djalin. Ajo ishte profesoreshë, kishte mbaruar në Bolonjë për letërsi, dhe u thotë këtyre vajzave: Në rast se do të hidheni, sigurisht që vetë do t’i jepni fund jetës, është zgjedhja juaj, por a e kuptoni se çfarë dhimbjeje u shkaktoni nënave tuaja? Atëherë, vajzat ndaluan, panë njëra-tjetrën dhe nuk u hodhën në lumë, por vijuan rrugën.
Kampi i Tepelenës krahasohet me Auschvitz-in. Nuk mund të imagjinohet nga askush. Edhe mua që kam jetuar vetë atje, sot, më duket sikur po tregoj ndonjë roman, ndonjë novelë. Aq e pabesueshme ishte sjellja shtazarake e atyre njerëzve: Të gjesh kënaqësi duke e parë tjetrin të vuajë, sidomos fëmijët. Njeriu, atëherë, fillon e dyshon tek këta njerëz që nuk kanë asgjë të përbashkët me njeriun, përveç emrit njeri. Në 1954, pas vdekjes së Stalinit, na hoqën nga kampi i Tepelenës. U mbyll dhe na sollën në Lushnje. Lushnja ishte një vend bujqësor.
Sa vjeç ishit ju?
Kam qenë 9 vjeç. Klasën e parë dhe klasën e dytë i bëra në Tepelenë. Ka qenë shumë e vështirë sepse rruga për të shkuar në shkollë, ishte pak përpjetë, i ngjiteshim kodrës. Ne ishim pa ushqim, pa mëngjes.
Mund të na thoni pak për eksperiencën e shkollës, si ishte? A shkonin të gjithë fëmijët?
Të gjithë fëmijët që kishin mbushur 6 vjeç, fillonin klasën e parë.
Ishit të detyruar?
Jo, njoftohej nga Ministria e Brendshme, nëpërmjet komandës që kishim ne në kamp, komanda e policisë, që fëmijët që kanë mbushur moshën 6 vjeç, të dalin nga telat e të shkojnë në shkollë. Dhe shkuam u regjistruam në shkollë. Dikush kishte mbaruar klasën e dytë apo klasën e tretë. Dikush e fillonte nga e para siç e fillova unë. Në shkollë nuk kishim ndonjë diferencim me të tjerët. Edhe ata ishin fukarenj.
Nuk na shihnin me ndonjë sy të keq. Ata ishin fëmijë njësoj si ne, ndërsa mësuesit po. Mësuesit e bënin diferencën. Unë kam patur një rast timin. Isha në klasën e parë. Po mbaronte ora e mësimit, më kap mësuesi: Ndalu pak! Mendova tani se mos ka haber të mirë. Dhe më thotë: E e do babain? Unë babën as nuk e kisha parë, se kur linda unë, ai ishte në mal. Dhe i them: E dua! Instinktivisht. Si e do? – tha. Mori vizoren dhe më qëlloi me tehun e saj.
Ishte mashkull apo femër?
Mashkull.
Si reaguat ju më pas?
Si fëmija që gjithmonë bën të kundërtën e asaj që i thonë. Ai vazhdoi të më qëllojë, unë vazhdova duke i thënë “e dua”. Ai vazhdonte të më binte. Fillova të qaja. Mirëpo, pas derës ishte vëllai. Ai ishte në klasë të dytë. E filloi duke qarë edhe ai, sepse dëgjoi që unë po qaja. Ishte bashkë me motrën, ajo ishte nja 10 vjeç. Pas gjysmë ore më lëshoi mësuesi dhe bëmë të shkonim drejt kampit. Sa kaluam e morëm rrugën që ishte pak poshtë, mua më ra të fikët. Më morën në krah vëllai me motrën dhe kur shkova në kamp, aty pastaj erdha në vete.
Mund të përshkruani mësuesin? Si dukej?
Ka vite shumë, me ju thënë të drejtën. Ai ishte djalë i ri, nja 20 vjeç. Nuk e di, a kishte mbaruar shkollë apo nuk kishte mbaruar. Se në atë kohë të kishe 4 klasë shkollë, mjafton që të kishe partishmëri.
Çfarë ju mësonte?
Abetaren.
Edhe për partinë?
Jo, nuk më kujtohet. Ndoshta klasat e treta e të katërta, mund të kishin ndonjë vjershë për partinë. Sigurisht, ata, mësuesit bënin edhe punën e propagandës së partisë.
Po më tej, a kishit frikë nga mësuesi? Si u ndërtua në ndërgjegjen tuaj figura e mësuesit, sepse dihet, ajo është një busull shumë e rëndësishme në jetën e çdo fëmije?
Sigurisht që kur e shihja, e shihja me frikë se mos po vazhdon e njëjta histori, por nuk ndodhi më. Vetëm atë ditë. Merre me mend, tani, se sa shumë është ngulitur ajo sjellja e tij, që edhe pas 60 vjetësh, atë e kujtoj. Siç thashë në vitin 1954, na hoqën nga Tepelena. Na dërguan në Lushnje. Lushnja ishte vend bujqësor, kishte këneta, duhej tharë, dhe këtë punë më shumë se mund ta bënin të internuarit nuk mund ta bënte kush: hapje kanalesh, punë të ndryshme.
Sa vjeç ishit?
Unë isha 9 vjeç, por nuk punoja. Vazhdova shkollën, sapo kisha hyrë në klasë të tretë. Vazhduam shkollën në Savër. Savra ishte kampi ku ne u stabilizuam për herë të parë. Shumë nga të internuarit që erdhën nga Tepelena, u shpërndanë nëpër kampe. Ne në Savër, një pjesë tjetër në Plug, i shpërndanë sipas nevojës për punë. Por tashmë kishte ndryshuar pak situata, punoje, sigurisht punë të rëndë, por shpërbleheshe për atë punë.
Sa vjeç ishit kur punuat për herë të parë?
Për herë të parë kam punuar në moshën 20 vjeç. Sapo mbarova gjimnazin. Kur mbarova 7-vjeçaren, na u dha mundësia të vazhdonim gjimnazin. Gjithmonë paraqiteshim në mëngjes para policisë, dhe gjatë këtij intervali kohe, mëngjesit dhe darkës, paraqiteshim përsëri në apel para policisë. Na dhanë mundësi për të vazhduar shkollën. Kështu që, ajo lufta e klasave, nuk ishte ashpërsuar shumë. Në këtë periudhë ishim të lidhur me rusët dhe kishte një farë liberalizmi.
Mund të quhen si ditët më të suksesshmet tonat, në krahasim me vitet e më vonshme, sepse na u dha mundësia për të mbaruar shkollën e mesme. Në atë kohë pati edhe përkthime nga shkrimtarë të ndryshëm klasikë, qoftë rusë, qoftë anglezë, amerikanë. Gjatë shkollës, merreshim edhe me lexime, edhe pas shkollë pasi mbaruam gjimnazin. Çdo e keqe e ka një të mirë, qoftë në burg e qoftë në kamp, ka patur njerëz të mëdhenj që na mbanin afër dhe na ushqenin me dashuri për dijen, për të lexuar, sepse është ushqimi më i mirë për të për mballuar vuajtjen.
Ku i gjenit rrobat e veshmbathjet?
Po, siç thashë lufta e klasave nuk ishte ashpërsuar. Ne na vinin teshat nga babai. Babai iku në vitin 1960, iku nga Italia dhe shkoi në Amerikë. Në këtë periudhë na dërgonte nga një pako.
Nga e merrte informacionin babai juaj se ku gjendeshit ju? Si kalonin pakot?
Ne dërgonim letra.
Nga e mësuat adresën e babait tuaj?
Shiko, nëpërmjet letrave. I pari që na solli letra dhe fotografi nga Podujeva ishte babai. Më pas, në bazë të asaj adrese, i kthyem edhe ne përgjigje dhe i dërguam edhe ne fotografitë tona. Pastaj përsëri na shkroi letër që ishte nisur nga Podujeva. Iu dha mundësia për të shkuar në Itali. Në Itali kishte vëllain, Kolën, Kol Bib Mirakaj.
U bashkua me vëllain dhe pastaj në vitin 1960, se nuk qëndroi në Itali, pra, në 1960-ën u nis për në Amerikë në New York. Babai shkruante me makinë dhe nuk shkruante me emrin e tij, shkruante me emrin e një gruaje. Me emrin Dalina. Mirëpo vinte gjithmonë firmën e tij. Kështu që merreshim vesh shumë rrallë. Një herë në vit mund të na vinte letër. Edhe nuk na e jepnin letrën, edhe letrat që i dërgonte ai nuk na i jepnin. Kështu që…!
Për çfarë shkruanit?
Shkruante 3-4 rreshta sa për të kuptuar ne që ishte gjallë. Kur i dërgonim ne fotografi, thoshte “i mora”. Madje, kur vëllai është martuar i ri, 21 vjeç, se atje martoheshe i ri me budallallëkun e të riut, pra, u martua i ri, dhe i shkruajtëm letër babës, e shoqja Vali është shtatzënë. Atëherë nuk kishte aparate që ta dije që më parë a do ishte djalë a vajzë? Na dërgon 3-4 rreshta dhe thotë: në rast se lind djalë, do t’i vini emrin, nëse është e mundur Filip, Rrok ose Leon. Shkon Sokoli në gjendjen civile, dhe nuk i pranojnë asnjë nga këta emra.
Përse?
Sepse i kishin vetë emrat. I kishin vetë emrat dhe do i vije një emër që kishin aty. Dhe aty për fat ishte emri Luan. Leon – Luan, kështu e regjistroi Luan. Por ne e thirrëm Leon, për hatër të babës. Edhe sot i flasim Leon. Në vitin 1966, u ndërprenë letërkëmbimet.
Mbani mend ndonjë rresht nga letrat?
Po mbaj mend. I dërguam një fotografi të Vilmës. Vilma ishte 3 vjeçe, edhe i kishte ngritur duart nga qielli dhe ai na thotë: “U kënaqa me fotografinë. Duart e Vilmës më dukej sikur po i lutej Zotit”. Se i kishte ngritur lart.
Po fotografitë ku i bënit, se ju ishit në internim, në fshat? Apo vinin fotografë nga qyteti?
Po, po. Vinin nga qyteti. Savra me qytetin ishte 4 km. Ishin privatë. Vinin shpesh, se Savra ishte me familje që kishin dëshirë për të patur kujtime, qoftë nga puna qoftë nga jeta. Bënin shpesh. Sa herë që vinin, pothuaj të gjithë i shihje duke u ndërruar, duke u pastruar, dhe këto foto ua dërgonin edhe familjeve që i kishin jashtë ose brenda. Na kishte dërguar babai një fotografi me nja 4-5 veta të tjerë.
Mirëpo babai ishte pa flokë, si puna ime. Ata të tjerët ishin të gjithë me flokë, dhe unë i them nënës, si e paske marrë këtë qeros? Dhe ne i shkruanim letër dhe i thotë, kështu, kështu. E pa fotografinë Simoni, – i thotë, – dhe thotë që, si e ke marrë këtë qeros pa flokë. Dhe baba thotë: “Kur e lexova letrën, atë të Simonit, kam qesh me lotë”.
A njihnit, personalisht, ndonjë fotograf të asaj kohe?
Nuk e di a janë gjallë apo jo. Besoj kanë vdekur, se në atë kohë kanë qenë. Një mbaj mend, emrin e asaj gruas që vinte na bënte fotografi. Ishte fotografe e qytetit. Quhej Fajka. Nga fotografet e para të qytetit të Lushnjës. Burrë e grua fotografë.
Kur u bëtë 20 vjeç dhe filluat punë për herë të parë, çfarë lloj pune keni kryer?
Ka qenë shumë e dhimbshme puna, dita e parë. Pasi bëra apelin, dita e parë, fillonte apeli tjetër për të marrë planin e punës se ku do punoje. Këta quheshin brigadierë. Edhe shkoj tek brigadieri dhe i them, jam filani, i paraqes dokumentet. Me thotë, do punosh në kanal, nuk ka punë tjetër. Po, ku është ky kanali? Kanali ishte buzë rrugës. Mirëpo, mendo, një djalë 19 vjeç… ajo që të bënte përshtypje ishte jo puna, por problemi ishte se, thoja, do të kalojnë shokët dhe shoqet e klasës dhe do të më shohin mua duke punuar aty.
Kanali ku shkova unë, i shihja të gjithë punëtorët, kanali ishte i thellë 3-4 metra. Me çizme, se kishte edhe ujë. Nuk ia kisha idenë e punës. Duhej pastruar, të hidhja dheun lart. Megjithatë, ishte një punëtor, që ishte afër. Ishte më i madh, kishte eksperiencën e punës dhe vjen më thotë se si duhej të punoja. Atje përdoreshin kapelet e kashtës mos të të kapte dielli. I bënim vetë. Na i kishte bërë motra nga një kapele.
Kishit vegla?
Po, lopata. Kapelën në kokë e kisha vënë të maskohesha, se sa për diellin…! Pastaj filluam duke u bërë edhe ne profesionistë, si të punosh çdo ditë.
Si i kishe oraret e punës?
Orari, në orën 7 fillonte puna. Verës nuk kishte orar, rrinim deri në orën 8. Por ne kishim orarin e policisë, kështu që përfitonim nga ky rast. Shkëputeshim. Kishte raste që punonim 7 deri në 9, sipas punës. Ne ishim të detyruar të linim punën.
A kishte ndonjë roje që ju rrinte mbi kokë?
Roje mbi kokë jo, të deklaruar, jo. Por të gjithë ishin, ishin të pa deklaruar. Ne ruheshim nga të gjithë. Për drekë kishim bukë, verës zarzavate, domate, kastraveca, pak djathë. Dimrit ndonjë kavanoz groshë, pak kos.
Si ishte puna gjatë dimrit në Savër?
Dimri ishte dimër i vështirë. Borë nuk binte, por shi, erë. Edhe në shi ishim të detyruar të punonim. Nëse nuk punoje një ditë, ishte mungesë nga të ardhurat. Ishim të detyruar të prisnim që të pushonte shiu, që të merrnim ditën e punës.
Sa ishte kuota e punës, sa ishte norma?
Punët ishin të ndryshme. Për shembull kishte prashitje, hapje kanalesh, kishte vaditje misri, jo të gjitha kishin të njëjtën pagesë dhe normë. P.sh., për të hapur kanal duhet të shkundeshin brinjët mirë, ishte 14 metër kub norma. Ishte jashtëzakonisht e vështirë, por ishe i detyruar, sepse nëse nuk e bëje normën, të ardhurat ishin më pak. Edhe në shi ishim të detyruar të punonim. Nëse nuk punoje një ditë, ishte mungesë. Ishim të detyruar të prisnim që të pushonte shiu, që të merrnim ditën e punës.
A ishit në gjendje ta përballonit fizikisht punën?
Duhej kohë që të merrje veten. Megjithatë kishte një të mirë, e përballuam me moshën e rinisë. E përballuam, sepse shihnim njerëz të moshuar, që tërhiqeshin zvarrë. Megjithatë, ne mundoheshim t’i ndihmonim, por duhej të bënin normën tonë. I ndihmonim kur i kishim afër.
Sa vjet punuat aty?
Nga viti 1965 deri në vitin 1990, 25 vjet në lopatë. Por vitet më të rënda kanë qenë në 1969-ën kur na hoqën nga Savra dhe na dërguan në një sektor 20 km. larg Lushnjës. Aty na izoluan. Nuk na lanë të lëviznim, vetëm brenda hektarëve të tokës së caktuar. Madje, kur Sigurimi i Shtetit erdhi të na prezantonte tek paria e Sektorit, na futën në një sallë dhe ai që na bënte apelin, i thotë shefit operativ që kishte ardhur nga Dega e Brendshme e Lushnjës: Deri ku kanë të drejtë këta që të lëvizin?
Dhe ai i thotë shprehimisht, që: “Këta kanë të drejtë të lëvizin 700 hektarë tokë. Po kaluan kufirin, plumbin ballit”! Kanë qenë vite të tmerrshme. Aty ne shkonim tre herë në ditë apel. Po të vinte një delegacion i huaj në Tiranë, nga Kamboxhia mbaj mend, edhe ne na bënin apel 3 herë në ditë atje. Ose, po të kalonte Enver Hoxha që shkonte në Vlorë, kur vinin festat e nëntorit, viti i ri, 1 maji etj., na bëhej apel 3 herë në ditë.
Unë kam qenë i pasionuar pas futbollit dhe në moshën e rinisë kam luajtur shumë mirë. Të paktën kështu thonë të tjerët që më kanë parë. Dhe kur ishim në Savër, shkonim shihnim “Traktorin”, kështu quhej ekipi i Lushnjës. Mirëpo, kur na hoqën nga Lushnja, aty u izoluam dhe s’kishte më. 15 vjet pa parë sport.
Kishte ardhur operativi. Bëmë apelin e mëngjesit dhe i them vëllait, po shkoj t’i kërkoj leje, meqë kishte ardhur Shkodra për të luajtur me Lushnjën. Dhe unë isha tifoz me Shkodrën dhe me Lushnjën. Më thotë vëllai: “Mos shko, se nuk ka për të dhënë leje”. Unë do shkoj, i thashë, se i humbur jam, do shkoj ta provoj. Edhe nisem. Ai e pa që unë po drejtohem drejt atij dhe u ndal. Kur mbërrita aty, e përshëndeta, – zotni kapiten. – “Nuk jam Zotni, jam shok”, tha ai me inat. I them, – je shok, por nuk je shoku im. Dhe këtu fillonte provokimi. Se po t’i thoja, që je shoku im, pastaj kishte punë të tjera.
–“Pse ke ardhur”? – më tha, por në mënyrë shtazarake, me përbuzje. – Kam ardhur për të kërkuar leje, për të shkuar në Lushnje për të parë sport. – “Kush luan”? – tha. – Po, ka ardhur “Vllaznia” dhe do luajë në Lushnjë. – “Pse me kë je tifoz ti”? – Unë – i thashë- jam tifoz me Lushnjën ngaqë jetoj ne Lushnje, por jam tifoz edhe me “Vllazninë”, ngaqë jam prej veriut.
– “Pse nuk je me “Dinamon” –tha ai jo pa provokim? (“Dinamo” ishte skuadra e Ministrisë së Brendshme). I them që me “Dinamon” nuk jam dhe nuk kam për të qenë ndonjëherë. – “Atëherë, as nuk ke për të shkuar ndonjëherë për të parë sport”, ma ktheu ai me inat! Edhe kthehem, shkoj në shtëpi. Ne, në të tilla rastesh duhet të tregoheshim të vendosur, sepse po të ishe pak i lëkundur, i hapje punë vetes…! Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
