Nga Adelina Gina
Pjesa e nëntë
Memorie.al / Shpëtim Gina, i diplomuar në degën e Gazetarisë në Universitetin e Tiranës, në vitin 1974, dramaturg, skenarist dhe libretist, në fillimin e viteve ’70-të, falë talentit të jashtëzakonshëm, me punën, veprat dhe krijimtarinë e tij, “tronditi” institucionet artistike të Tiranës, si; Teatrin Popullor, Teatrin e Operës dhe Baletit, Institutin e Lartë të Arteve dhe Radio-Televizionin Shqiptar. Ishte një nga më të kërkuarit e shefave dhe drejtuesve të lartë të këtyre institucioneve. Në periudhën kohore 1971-1974, ai la gjurmët e tij, pasi kishte bashkëpunuar ngushtë me disa prej emrave më në zë të asaj kohe, si: Mihallaq Luarasi, Kujtim Spahivogli, Pirro Mani, Mario Ashiku, Zhani Ciko, Nikolla Zoraqi e regjisorin Mevlan Shanaj dhe operatorin Pali Kuke. Por gjurmët që ai la në këto institucione kulturore dhe artistike, fatkeqësisht humbën në heshtjen zyrtare të regjimit komunist?! Në gushtin e vitit 1974, Shpëtim Gina, humbi jetën në rrethana të pasqaruara, duke u mbytur në dy pëllëmbë ujë, në lumin Drojë të Mamurrasit, (ku po kryente zborin ushtarak së bashku me studentët e tjerë), dy ditë më parë, ai i kishte vënë një fletë-rrufe, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë! A ishte vërtet ajo një vdekje aksidentale, apo Shpëtim Ginën e eliminoi Sigurimi i Shtetit?! Përse “shoku” i tij që ishte me të deri në momentet e fundit, deklaron se; “Kufoma që u mor në autoambulancë, nuk ishte Shpëtimi?! Apo mjeku i repartit ushtarak të studentëve, Gjergj N., i cili shprehet: “Shkuam menjëherë në vendin e ngjarjes, por nuk e gjetëm trupin e Shpëtimit”?! Po familja e tij, përse insiston, se; “Nuk na lejuan ta hapnim arkivolin para varrimit kur e sollën në shtëpi dhe vite më pas, e hapëm varrin në ‘Qytetin Stalin’, për ta sjellë në Tiranë, ku ishim transferuar familjarisht, ato eshtra, nuk ishin të Shpëtimit, pasi mungonin…”?! Shumë pyetje, që nuk kanë marrë ende një përgjigje! Motra e tij, Adelina Gina e diplomuar për gazetari në fundin e viteve ’60-të, në një libër të saj me titull; ‘Ku e çuat Shpëtimin’, të botuar në SHBA.
–“Të kam qarë si të vdekur, të kam pritur si të gjallë”-
Shtëpia ku banoja tani që isha e martuar, është afër shtëpisë së diktatorit, Enver Hoxhës. Rreth e rrotull saj, ka rrugë të pastra, vila të bukura, ndërtesa trekatëshe italiane. Ky është Blloku. Këtu jetojnë ata që e quajnë veten “shërbëtorë të popullit” dhe jetojnë mirë. Kurse ne, zotërit e këtyre shërbëtorëve, që na mungojnë shumë gjëra, duke mos përmendur lirinë, duhet të jemi të lumtur! Pse jo, ne ka kush na mbron. Gjithë ditën, rreth e rrotull, vërtiten civilët e Bllokut, ata të Sigurimit të Shtetit, që duken që atje larg, se ç’janë.
Mbaj mend njërin me një sy, që vërtitej gjithë ditën si qen. Unë gjithmonë e shikoja tek syri që i mungonte dhe ai nervozohej. Një ditë prej ditësh, tek cepi i rrugës, ata vunë një stol dhe rreth e rrotull, mbuallën ca pemë, medemek si maskim, dhe atje uleshin e përgjonin, kur lodheshin nga bredhjet. Fëmijët, të cilëve iu dukej si lojë kjo gjë, nuk i linin rehat, iu zinin stolin, ose luanin syllambyllazi, prapa pemëve që kishin venë ata.
Kur erdhi demokracia, arrita ta botoj dramën e Shpëtimit “Armiq”. Ndërkohë, fillova përpjekjet për ta vënë atë në skenë. Mendoja se erdhi një kohë tjetër. Në teatër më pritën mirë, isha e njohur, por kjo nuk mjaftonte. Aso kohe një kritik shkruajti: “A do gjendet vallë një regjisor, për ta vënë në skenë këtë dramë novatore”?!
Të gjithë vraponin pas limonadave të kohës, kush të shante më shumë regjimin e kaluar. Ishte tamam si në tregun fshatar, ku shiten; qepë, hudhra, presh, lakra, etj. Drama e Shpëtimit, ishte larg banaliteteve. Ata që do të ndjeheshin të nderuar, që Shpëtimi t’ua jepte vetëm për ta lexuar, jo për ta vënë në skenë, tani as nuk e përfillën dramën! Pra, akoma nuk kishte ardhur koha për këtë dramë! Ajo që ndodhi në Shqipëri, nuk ishte përmbysje, ishte vetëm një kalim shpëtimi. Kush do ta bënte atë? Të përndjekurit politikë?!
Disa prej tyre nëpër burgje e internime, ose në punë të rënda, për të mbijetuar, ishin kthyer në vegla të Sigurimit të Shtetit. Nga kush do t’i vinte e keqja diktaturës?! Pati dhe njerëz që mbetën të ndershëm, por ishin pak. Deri dje ata, “pesëlekshit”, kështu i quante populli spiunët, që merreshin me përgjime, merrnin ndonjë pare të vogël. Tani me ardhjen e demokracisë, atyre u dhanë dyqane, lokale, deri dhe toka, pra iu ndanë pasuritë e popullit, si shpërblim për punën që kishin bërë!
Më kujtohen ato ditë të ftohta, kur ne mësueset shkonim nëpër greva, nëpër mitingje. Në tribunat ku flitej kundër diktaturës shihnim ca njerëz të dyshimtë, që sikur dikush t’i kishte mbledhur me dorë. Filluan të mbushen radhët e Partisë Demokratike. Ata, që ishin të flaktët e Partisë së Punës, u bënë tani të flaktët e Partisë Demokratike. Më kujtohet S., një mësuese. Në një nga këto ditë Fredi, dhe ky mësues, duke e parë se ajo po bëhej copë për detyrat e Partisë së re, në sy të të gjithë mësuesve, i tha: “Kam dëgjuar se ti ke punuar për sigurimin e Shtetit, është e vërtetë”?!
Ajo heshti. Kot e pati ai, se më vonë ajo u bë dhe drejtoreshë shkolle. Ky ishte shpërblimi për meritat e vjetra. Ndërsa Kozma G., që nuk më jepte punë në gazetë, sepse nuk kishte besim politik tek unë, në këtë kohë, u bë drejtor i Institutit të Studimeve Pedagogjike.
I zhgënjyer, ishte prapë njeriu i thjeshtë, i panjollosur. Veglat e Sigurimit të Shtetit, ishin gjithandej. Me sa duket muarën ca lista të reja, me emra jo shumë të njohur për publikun. Një strategji dhe reparte të reja u vunë në veprim. Kjo dorë e zezë, është shumë e vështirë të pritet, mbase duhet dhe kohë për këtë. Ne të tre, unë Mira dhe Petriti, jemi bërë me fëmijë. Unë kam një vajzë dhe një djalë. Mira dhe Petriti, kanë nga dy djem. Mira është farmaciste, ndërsa Petriti është inxhinier mekanik. Babai është plak. Si gjithmonë jemi të lidhur me njeri tjetrin dhe gjithmonë flasim për Shpëtimin.
Kur fëmijët ishin të vegjël, kisha krijuar një përrallë, ku vëllai ngrihet nga vdekja, se atë e donin shumë njerëzit, dhe se ai i donte shumë ata. Sa herë që ua tregoja, ata më thoshnin me shaka; e dimë përmendësh. Vajza ime ka sytë e Shpëtimit, shkruan dhe mirë. Djali i Petritit, ka emrin e tij, po ne e thërrasim Timi, ndërsa djali i Mirës, Elisi, është i zgjuar si ai, dajë Shpëtimi. Ne gjithë këto vite pritjeje dhe dëshpërimi, unë u bëra mbështetje për ta, por ajo që na e mbyste plagën me dashurinë e saj, me mirësinë e saj ishte Mira.
Çudi se si janë krijuar ca njerëz: me një zemër kaq të madhe dhe janë aq delikatë, kaq të sakrificës për të tjerët, kur vetë kanë më tepër nevoje për mbështetje. Ajo kurrë nuk zemërohet dhe di të falë. Duke pasur shumë tipare nga Shpëtimi, ajo sikur na e plotëson mungesën e tij. S’di ç’të them, por babai, unë dhe Petriti, e ndjejmë mirë veten me të. Fëmijët tanë, gjithë atë butësi, atë njerëzi që vjen prej saj e shprehin me dy fjalë: “Sa e mirë është tezja. Ajo se si është”?!
Babai në nëntor ‘94′ bëri një operacion, hoqi një veshkë, që kishte kohë që nuk funksiononte. Ndeji rreth dy muaj në spital. Ne të tre ishim atje çdo moment. Nga mëngjesi deri në orën dy, qëndronte Mira me të, nga ora tre, deri në shtatë të mbrëmjes, isha unë dhe gjithë natën deri në mëngjes, qëndronte Petriti. Por kuptohet barra më e rëndë, si gjithmonë i takonte Mirës. Ajo i gatuante, i lante dhe i hekuroste ndërresat. Kur kishte ndonjë nevojë dhe unë isha atje, ai thoshte: “Lëre se ma bën Mira, kur të vijë, e bën me merak ajo”.
Një ditë vajta para orarit tim, hapa me ngadalë derën, grilat ishin mbyllur, babai po flinte. Hodha sytë në krevatin tjetër, edhe Mira po flinte. E tërhoqa ngadalë derën, ajo qetësia e tyre ishte kaq e plotë, sa të vinte keq ta prishje. Në Shqipëri nuk erdhi ajo që prisnim. Çezari shkroi në këtë kohë, disa artikuj. I botuan nja dy, por të tjerët i thanë se është shpejt, nuk ka ardhur koha. Dhe në shtyp ishin ata, prapë ata…!
Çezarit ndërkohë, iu krijua mundësia për të shkuar në Itali, ku përfundoi përkthimin e Ferrit të Dante Aligerit. Më vonë, që andej shkoi në Amerikë. Tre vjet, unë qëndrova vetëm me fëmijët, vazhdoja punën në një shkollë të mesme. Në kohën e diktaturës, shpesh pata probleme. Kur vinte puna se duhej shkurtuar një mësuese, ose kur vinte një drejtoreshë, që ishte dhe ajo mësuese letërsie si unë, njeriu që dilte tepër, që ishte kandidat për t’u hequr, isha si gjithmonë unë. Më hoqën nja tri herë, por përsëri, me përpjekje e luftë u ktheva, se në ato kohë, kishte dhe njerëz të mire, që na ndihmuan mua me tim shoq. Me siguri tani, arsyeja e vërtetë ishte qëndrimi politik i tim shoqi. Atëhere me hoqën për Shpëtimin, tani për Çezarin.
Nxënësit më donin dhe më ruanin. Një ditë takova njërin prej tyre, po nisej për në Spanjë. “Ne, mësuese, po çuditemi që tani, që ka ardhur demokracia, nuk po ta dëgjojmë zërin. E di, kur flisje shpesh në klasë, ne thoshnim: Mos i tregoni njeriut! Të ruanim, kishim frikë për ty, ti nuk flisje hapur, por ti flisje dhe gjithmonë ke vepruar. Nuk harrojmë, se si e nxore përjashta atë, Arbenin, djalin e Ramiz Alisë. Sa frikë kishte ai në lëndën tënde. Ne jo, ai po”. Qeshëm të dy. Ai më kujtoi një orë letërsie.
E kisha ngritur Arbenin në tabelë, ai mësonte mirë. Duke folur për një shkrimtar, që diktatori e kishte ngritur lart, ai tha: “Po ai nuk është ndonjë gjë”! Unë ndërhyra. “Kush ta ka thënë këtë? Është mendimi yt, apo i babait tënd? Se unë ju them ato që thotë babai yt, po në qoftë se ai ka mendim tjetër, të na i thotë dhe neve”.
Klasa heshti, mbajti frymën. Nuk e di çfarë ka thënë në shtëpi. Kujtuam dhe ngjarje të tjera dhe u ndamë. Tani në demokraci, nuk po më sillnin shqetësime, por me sa dukej, nuk isha as për këta, të rinjtë. Një ditë, drejtori më tha: “Pse nuk bën dokumentet për të dalë me gjashtëdhjetë përqind? Rri rehat”. Ky ishte asokohe, një si pension i parakohshëm, që jepej me qëllim që të hapeshin vende pune për të tjerë. Kështu unë dola në pension, në kohën e demokracisë. Kishim një koleg, që në kohën e grevave dhe demonstratave, e merrja me zor.
“Duhet të vish, i thosha, ne të gjithë kohët, mësueset e letërsisë, kanë qenë në krye të lëvizjeve përparimtare”. Unë dola në pension të parakohshëm, ai shkoi në presidencë. Kohë e çuditshme! Babain e kisha përgatitur, se nëse do merrja vizën në ambasadën amerikane, do të ikja së bashku me fëmijët. “Mirë do të bësh, – më kishte thënë. Në fund të janarit, mora vizë për në Amerikë. Mira u bë cope, për t’i përfunduar përgatitjet për nisje. “Mos e zgjat nisjen”, – më tha. Ajo nuk e duronte dot këtë gjendje dhe për datën pesë shkurt, premë biletat. Babait nuk i kishim treguar.
Ditën e shtunë, bashkë me fëmijët, shkuam tek shtëpia e tij. Atë e takuam jashtë. “Sikur e ka nxjerrë zoti”, tha Mira. Së bashku shkuam në një lokal aty afër. “Merrni ç’të doni”!, thashë unë.
Mira filloi të qajë. Unë e mbaja veten. E vështrova fort në sy, por ajo nuk përmbahej. “Po ç’ka kjo, – pyeti babai, – pse qan”?! “Ka bërë fjalë me një shoqe në punë”?! “Kjo nuk zihet me njeri”! “Po zihen ato se”, shtova unë. Ndejtëm goxha kohë, kur u ndamë e putha fort. “Ç’më puth kështu, – tha, – sikur jam grua”. Fëmijët i puthën dorën. Nuk e dija se ishte ky takimi i fundit.
Të hënën u nisa për në Amerikë. Ishte herët në mëngjes. Makina nxitonte drejt aeroportit. Po zbardhte, errësira po ikte me ngadalë. Agimi po vinte bashkë me zgjimin e fushës, të kodrave të buta dhe të ngjyrave, që po bëheshin më të theksuara. Doja ta merrja të gjithë këtë ajër me vete. Deri sa të vdes, nuk do ta harroj këtë ikje. Mira i kishte sytë me lot, fëmijët ishin si të shushatur, gjithë natën nuk kishin fjetur.
Në aeroport, kishte ardhur të më përcillte dhe Mita. “Më ki kujdes Mirën”, i pëshpërita. Thanasi, i shoqi i Mirës, më përcolli deri tek shkallët e avionit, aty ai u përlot. “Do të bashkohemi një ditë, – më dha zemër Mira. – Babain e kam vetë kujdes”! “Kur avioni u ngrit, sikur m’u shkëput zemra”, – më pat treguar më vonë Mira. Thanasi e çoi në disa lokale dhe kur mbërritën në shtëpi, ajo fjeti menjëherë, ishte dehur. Ditën tjetër Mira, së bashku me vajzën e tezes, shkuan tek babai. “Adelinës i priftë e mbara, tha ajo. Adelina mbërriti në Amerikë”. Babai u drodh.
“Iku”?! Ndejti pak sa mblodhi veten. “Prandaj qante kjo. Oh, iku”, – tha ai. “O Petrit, Adelina paska ikur”, i tha vëllait që sapo hyri në derë. “Mirë bëri”, tha ai. “Po, po është e sëmurë, – shtoi babai. – Më mirë që nuk më tregoi, do ta kisha më të rëndë”. Ai kurrë nuk na pengoi në rrugën tonë, përkundrazi, shpresoi se ne diçka do të bëhemi, unë e di si do t’i jetë dridhur shpirti, por e di se ka menduar, që kështu është më mirë për mua dhe fëmijët e mi.
Pa vënë një gur në zemër, askush nuk largohet nga vendi i vet. Dhe nuk ka asnjë njeri, që ka ikur pa i ngelur diçka peng. Pas nëntë muajsh të ikjes sime, babai vdiq, pati tek koka Mirën dhe Petritin. U bënë gjashtë vjet që jetoj në Amerikë. Mbi komodinë, mbaj dramën dhe një muzikë goje, që i binte Shpëtimi. Kam dhe disa prej fotografive të tij. Pjesa tjetër e krijimtarisë, ka mbetur në Shqipëri, e ka Mira. Edhe Petriti është në Amerikë.
Një mëngjes, si zakonisht, të shtunave, Çezari kishte shkuar për të pirë një ekspres. Unë diçka po përgatisja. Erdhi më shpejt se zakonisht. “E di, – më tha, – tek kafeneja e shqiptarëve, ka ardhur një bufist i ri”. Ky është një lokal, pronari i të cilës, është italian, por meqenëse aty lejohet të pihet cigare, shkojnë shumë shqiptarë. Në kafenetë amerikane, nuk pihet cigare. “Bufisti quhet Gjergj dhe ka qenë mjek i Gardës Republikës në Shqipëri, – vazhdoi ai. – Mos është ai Gjergji, i ngjarjes me Shpëtimin”? Ngrita supet.
Nuk arrita ta porosis, sepse në këtë çështje gjithë jetën kam qenë e kujdesshme. Ai doli. Lokali ndodhet pranë rrugës, ku ne banojmë. U bëra shumë nervoze. Bëja sikur rregulloja një gjë. E lija, kapja diçka tjetër. Kur u kthye Çezari, unë kisha pirë tri kafe, që të mblidhja zemrën. Sa hapi derën, tha: “Ai ishte, Gjergj Ndrenika, doktori i zborit”. Me pak fjalë, më tregoi bisedën e tyre.
Karriget e larta dhe të rrumbullakëta në lokal, janë te vendosura rreth banakut, bufisti të bën kafe dhe ti ke mundësi të shkëmbesh dy fjalë me të. Kur Gjergji po përgatiste kafenë në ekspres, Çezari e kishte pyetur. “E ke pas njohur një Shpëtim Gina? Unë jam i kunati, kam për grua, motrën e tij. Gjergji në fillim bëri sikur nuk e njihte. Por pastaj sikur u kujtua: “Posi, posi, ishte një djalë shumë i mirë”. “Po si ka ndodhur, sepse ti ke qenë dhe mjek atje”? e pyeti Çezari.
Ai tregoi se atë ditë ishte në ambulancë dhe dy veta të panjohur për të, i thanë se është mbytur Shpëtim Gina. “Hipa në makinën e tyre, ishte një makinë e madhe ushtarake, dhe shkova në vendin e ngjarjes. Në atë kohë e kishin nxjerrë nga uji, i dëgjova zemrën, kishte mbaruar”!
Të nesërmen shkova ta takoj vetë. As unë dhe as ai, nuk ishim më të rijnë, kishin kaluar njëzet vjet. Më priti me përzemërsi, më bëri dhe një kafe. U ula tek stolat. Ishte mëngjes. Kishte pak njerëz. Dy burra që po pinin kafe tek dritarja dhe një grua e vjetër italiane, që po lexonte gazetën. “Të kam ardhur me babain para njëzet vjetësh”, i thashë unë.
“Po, – tha ai – si është babai”? “Ka pesë vjet që ka vdekur” dhe më ngecën lotët në grykë. Nuk duhej të më lëshonte zemra. E kalova shpejt këtë çast. “Desha ta di, si ka ndodhur ngjarja, se atëhere nuk pate kohë të qëndroje me ne, pate punë”, gënjeva unë. Dhe ai tregoi të njëjtën histori, që i kish treguar dhe Çezarit. “Po cilët ishin ata dy njerëzit, që të çuan tek vendi i ngjarjes?”. “Nuk i njihja, kapelet i kishin të ngjeshura”, tha dhe bëri me gjest në kokë, thua sikur ato të ishin helmeta, ose më mirë maska. “Gënjen tani, apo para njëzetë vjetësh”?, mendova me vete. E lashë të fliste. “E kishe shtruar në spital, – e ndërpreva unë, – përse”?! “Ah, po, kisha shtruar dhe një këngëtar, ishin miqtë të Petritit, kunatit, prandaj shtrova dhe Shpëtimin”. “Mirë e bëri lidhjen”, – mendova me vete.
“Ne të kemi kërkuar, po ti nuk ishe atë kohë në zbor”. “Jo, kam qenë, po më hoqën nga ambulanca, punoja në kuzhinë, thellë”. E tha sikur ajo të ishte nën tokë, minierë. “Pra ti, e përfundove zborin”? “Po, po”, – tha. U ndamë përzemërsisht. “Ai gënjen”, i thashë tim shoqi. Fati e desh, që u njoha me të shoqen, më ftoi dhe në shtëpi. Ashtu ndodhi dhe unë e ndihmova të shtrohet në spital. Ja si përsëritet historia. Ai nuk donte të kisha miqësi me të. Por mua, as më bëhej vonë, kisha njëzetegjashtë vjet, që e kërkoja. Sa herë që shkoja tek ta e pyesja, sa një ditë ajo me të drejtë më tha: “Ti vjen për të hetuar tek ne” dhe e mori të shoqin në mbrojtje, se gjoja ai nuk dinte gjë.
Çfarë nxora unë nga bisedat me ta? Atë muaj, që ndodhi ngjarja, ata ishin martuar, atë e kishin larguar nga zbori dhe ai kishte filluar punën, në burgun e Spaçit. Një ditë, në bisedë e sipër, i thashë: Ti nuk thua të vërtetën, sepse para njëzet vjetësh, na ke thënë: “Nuk isha atë ditë dhe se më çuan të punoj, pa përfunduar zborin, në Spaç”. Tani thua se i dëgjove dhe zemrën. Përse këto ndryshime? Duhet të dish dhe këtë, se Shpëtimi, kur erdha në zbor për ta takuar, më tha: “Doktorin e kanë thirrur në Tiranë, për t’i dhēnë ilaçe për mua”. “A po, ashtu ishte, do të merrja ca ilaçe për të”. “Po ai më tha se nuk ishte i sëmurë dhe se ti e kishe shtruar kot”?!
“A po, ashtu pata thënë, se gjoja do të merrja ilaçe, por shkova tek e fejuara”. Thoshte një gjë dhe po vetë e rrëzonte! Më në fund tha: “Unë nuk e mbaj mend, kam shkuar apo jo, ta shoh Shpëtimin”. Ky ishte kulmi. U ndamë të zemëruar. Nuk i flisnim më njeri tjetrit. Një ditë Çezarit, i kishte thënë si pa të keq, se nuk kishte qenë në vendin e ngjarjes dhe se nuk e kishte parë Shpëtimin. Në bisedë e sipër me të, kishte thënë edhe këto fjalë. “Në këto punë, të gjithë dinë nga pak, vetëm ustai, që ka luajtur fijet, e di të tërën”!
***
Sapo kanë filluar të ndizen dritat, të kuqe, blu të verdha. Një grup muzikantësh diçka po luajnë tek trotuari, ca dëgjues po duartrokasin. Restorantet buzë rrugës, të rrethuara me lulet e stinës. Është vjeshtë, ka akoma tavolina jashtë. Kudo nëpër fasada, reklama, pranë teatrove reklamohen shfaqjet. Një grua ecën me një qen të bukur, me ca flokë si dele rude. Ka dhe të tjerë, por mua ky më pëlqen. Kur isha në Shqipëri, Nju Jorkun e përfytyroja vetëm me grataçielë, beton, xham. Isha gabuar. Sa lule ka dhe sa pemë, dhe të gjitha të shëndetshme. As një dru i shtrembër, as një pemë e lulëzuar përgjysmë.
Këtu lulëzimi dhe rënia, janë të plota. Unë i dua këto rrugë në Broduei, rrugë të teatrove dhe të shfaqjeve. Shpëtimi tani do të ishte pesëdhjetë vjeç, një jetë e tërë për të krijuar. E kam qarë si të vdekur, e kam pritur si të gjallë! Të gjithë këta, njerëz diku shkojnë. Ato dy vajzat dikë presin pranë teatrit. Tek ai restoranti nëpër tavolina, kanë vënë qirinj, kanë krijuar një mjedis intim romantik. Unë e kam lënë të takohem me fëmijët. Erdhi plotësisht mbrëmja. Shkëlqimi i dritave është i plotë. Të gjithë diku shkojnë. Ku e çuat Shpëtimin?! Memorie.al
Nju Jork, Dhjetor 2001
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
