Nga Reshat Kripa
Pjesa e parë
Memorie.al / Të flasësh për gjenocidin komunist të ushtruar nëpër burgje dhe kampe, është njëlloj sikur të përshkruash tmerret e ferrit. Pyetni ata që kanë mundur të shpëtojnë gjallë nga këto tmerre dhe do të mësoni ngjarje të padëgjuara ndonjëherë, të pa konceptuara për një mendje të shëndoshë. Do të mësoni për burgje dhe kampe të krijuara posaçërisht për shfarosjen e njerëzve, për tortura të lemerishme të ushtruara mbi nacionalistë të shquar dhe intelektualë demokratë që jetën e tyre ia kushtuan atdheut.
Pyetni të mbijetuarit e këtyre torturave dhe do të mësoni për rrahje me kamxhik deri në vdekje, për ngacmim të plagëve të hapura dhe hedhje kripe mbi to, për djegie me cigare të ndezura, për rrymë elektrike dhe veshje jeleku të forcës, për lënie me ditë të tëra pa bukë dhe ujë, për përdhunim të familjarëve në sytë e tyre, për varje me kokë poshtë, për vendosje vezësh të porsa ziera nën sqetull, për futje gjilpërash në thonjtë e gishtërinjve dhe dhjetëra e dhjetëra forma të tjera torturash.
Kriminelët viheshin në garë se kush do t’ia kalonte shokut në egërsinë e tij, se kush do të shkaktonte më shumë viktima. Një garë e vërtetë kanibalësh që nuk ngopeshin me gjak bashkëqytetarësh. Një gjenocide të jashtëzakonshëm ka zhvilluar regjimi komunist edhe kundër klerit fetar në Shqipëri dhe kjo në një kohë kur dihej mirë roli pozitiv i këtij kleri në vendin tonë dhe kur harmonia midis tyre ishte në shkallën më të lartë.
Shumë më përpara se komunizmi të hidhte farë e rrënjë në Shqipëri, paralajmërimin më të parë e ka dhënë në mënyrën më alarmuese dijetari i ndjerë, patriot e antikomunist, Hafiz Ali Korça, që në vitin 1925 me librin e botuar aso kohe, “Bolshevizma a shkatërrimi i njerëzimit”. Ndër të tjera në këtë libër ai konstaton:
“Bolshevizma s’pajton kurrë
Me dinin e Muhamedit
Çelët do ta kenë luftën
në ditën e Kijametit”.
Zhdukja e fesë ishte thelbësore për injektimin e dogmës komuniste dhe, rrjedhimisht, për krijimin e «njeriut të ri». Megjithatë, komunistët e dinin se në pjesën dërrmuese të popullsisë, feja zinte një vend mjaft të rëndësishëm duke penguar kështu zhvillimin e tyre të mëtejshëm në fushën e botëkuptimit materialist të partisë mbi fenomenet e natyrës dhe të shoqërisë.
Feja paraqitej kudo si frenuese e ritmeve të qytetërimit dhe emancipimit shoqëror, ndaj dhe, sipas udhëheqësve komunistë, rruga e vetme për përparim shoqëror ishte çlirimi nga dogma e saj. Në shërbim të kësaj ideje u botuan me dhjetëra libra propagandistikë, ku feja përshkruhej si; “një barrë shumë e rëndë për njerëzimin dhe një armë e përshtatshme në duart e klasave sunduese shfrytëzuese për të mbajtur punonjësit besimtarë në errësirë, të bindur, të urdhëruar”.
Pohime të këtilla s’janë, veçse vulgarizime të ftesës marksiste për të qëmtuar lidhjet midis fesë dhe modeleve të sundimit dhe të shfrytëzimit. Marksi hodhi poshtë traditat hebraike të familjes së tij dhe argumentoi që dëshira e madhe për një jetë të lumtur në botën e përtejme, mund të konsiderohej pjesë e një ideologjie, që pengonte punëtorët të përpiqeshin në këtë botë për një rend shoqëror të drejtë dhe jo shfrytëzues. Prandaj dhe feja, sipas tij, ishte; “opium për popullin”, me të tjera fjalë, një grup dogmash, që fshihnin realitetet e luftës së klasave dhe të shfrytëzimit.
Në Shqipërinë komuniste, si në të gjitha shtetet totalitare, kontrolli mbi prodhimin e dijes ishte pjesë jetësore e kontrollit të shoqërisë në përgjithësi. Ndaj, paralelisht me propagandën, shteti komunist u përkujdes që të zhdukte çdo trajtë arti dhe të menduari, që mund të përbënte pengesë në rrugën e nisur për shpëlarjen e trurit dhe krijimin e një literature, që do të shënjohej nga një paaftësi karakteristike për të kapërcyer banalitetin. Ky projekt u mbështet në nisma konkrete.
Kështu, pa kaluar as dy javë nga futja e partizanëve në Shkodër, në fillim të dhjetorit 1944, u ndalua botimi i të përkohshmeve “Hylli i Dritës”, “Zani i Shën Ndout”, “Zgjimi i djelmënisë” dhe “Bijat e Zojës”. Në këtë frymë, tre vjet më vonë, më 2 mars 1948, Gjykata e Rrethit të Tiranës, ndaloi qarkullimin e mbi 155 titujve, të cilët, sipas gjykatës, “kanë përmbajtje ideologjike të dëmshme për popullin t’onë dhe kundra frymës së re demokratike dhe për konsekuencë qarkullimi i tyre nuk i sjell asnjë dobi popullit t’onë, por përkundrazi e dezorienton dhe e nxit në urrejtje dhe përçarje”.
Dy vjet më vonë, Presidiumi i Kuvendit Popullor nxori vendimin nr. 1150, datë 27.2.1950, për bllokimin e të gjithë librave të botuar apo të hyrë në Shqipëri përpara 29 nëntorit të vitit 1944. Filloi një përndjekje e pashembullt e anëtarëve më të ngritur të klerit. Në inventarin e përndjekjes së tyre, nuk mungon paprekshmëria, madje, shpesh, ajo i përshtatet përmasave dhe ashpërsisë së përndjekjes. Duhet mbajtur parasysh se gjithçka zhvillohej në atmosferën e një rrënimi të plotë material, të frikës dhe të dëshpërimit.
Pas ndërhyrjeve të dhunshme të shtetit në organizimin e jetës së Komunitetit Mysliman Shqiptar, sekuestrimit të pronave, kontrollit mbi buxhetin, ndalimi i literaturës, kufizimi i rreptë dhe kontrolli mbi Medresenë, politika komuniste forcoi një propagandë të ashpër “demaskuese”, nëpërmjet shtypit, radios, formave të edukimit, kinemasë, teatrit dhe estradave, pjesëve të leximeve shkollore dhe edukimit me përbuzjen ndaj fesë.
Presion akoma më të madh përjetuan pedagogët e medresesë, duke nisur që në vitin 1945, me arrestimin e Hafiz Ali Korçës, drejtorit Hafiz Ismet Dibrës më 1946, Enver Beqirit më 1946, Vexhi Buharasë më 1947, Jonuz Buliqit më 1947, Shaban Demirit më 1946, etj. Klerikët myslimanë, përfshi dhe bektashinjtë, gjatë regjimit komunist përjetuan ngjarje tronditëse. Shumë prej udhëheqësve dhe dijetarëve më me ndikim, Sigurimi i Shtetit u vuri spiunë, u nxori dëshmitarë të rremë nëpër gjyqe të sajuara, i pushkatoi, dënoi e internoi, duke mbjellë një atmosferë të përgjithshme terrori.
Kleri mysliman u përndoq me forma dhe mjete nga më të ndryshmet nga ateistët e rinj që erdhën nga malet dhe kontrolluan gjithçka që përbënte jetën e shenjtë dhe ritualet e besimtarëve. Në fillim komunistët u përpoqën t’i joshin klerikët myslimanë, që t’i bënin për vete në aventurën e tyre të përgjakur kundër një pjese të shqiptarëve, por kur nuk ia dolën mbanë, atëherë nisën kalvarin e persekutimit. Si gjithnjë, në stilin e tyre komunistët e përqendronin goditjen në kokat e elitës fetare myslimane.
Sipas statistikave, vetëm gjatë dhjetë vjetëve të parë të diktaturës, janë pushkatuar e dënuar 60 hafizë e hoxhallarë, 83 dervishë dhe baballarë. Këta dhjetëra të pushkatuar dhe qindra të internuar nga ky besim, i bashkëngjiten martirëve të parë të lirisë dhe besimit në pikun më të ashpër të diktaturës komuniste. Disa prej figurave më përfaqësuese publike të myslimanëve shqiptarë, u ekzekutuan me vdekje nga gjyqet komuniste, midis një histerie popullore në sallën e gjyqit dhe jashtë, duke i përcjellë akuzat dhe shpifjet banale me megafon e radiotrasmetim, për të mbjellë llahtar në gjithë Komunitetin Mysliman.
Të tilla ishin gjyqet e vitit 1947, kur u dënua me pushkatim me akuzën stampë; “armik i popullit”, Sheh Qerimi i Delvinës, Shehu i Devollit, deputeti Sheh Ibrahim Karbunara, bashkë me të birin Hasanin. Klerikët myslimanë jo më pak se klerikët e besimeve të krishtera, u bënë kurbane të besimit të tyre, besnikë deri në fund të jetës së tyre, ndaj besimtarëve që përfaqësonin. Ata nuk pranuan asnjë kompromis me regjimin, i qëndruan besnikë fesë së tyre, atdheut dhe kombit, për të cilin shpirti i tyre mbeti i hapur dhe i lirë.
Persekutimi i fesë është zhvilluar në disa faza. Faza e parë e persekutimit del qartë në vitet 1945-1966, me burgime dhe pushkatime, pas torturave të tmerrshme në organet e Sigurimit të Shtetit. Në këtë sfond vendoset një episod i pazakontë për jetët e komuniteteve fetare.
I gjendur nën trysninë e dy prej baballarëve më me ndikim të komunitetit bektashian, Baba Faja Martaneshit dhe Baba Fejzo Dervishit, të cilët kërkonin “demokratizimin” e tarikatit bektashian, “demokratizim” që do t’i shpinte dervishët të mbanin veshje civile dhe të martoheshin, në mars të vitit 1947, Kryegjyshi Botëror i Bektashinjve, Dede Abaz Hilmiu, nuk gjeti zgjidhje tjetër, veçse t’i vriste që të dy. Pas këtij akti, ai ktheu pistoletën dhe vrau dhe veten. Një gjest i një fisnikërie të rrallë.
Faza e dytë 1966-1990, është më e gjata dhe më e errëta për fenë në Shqipëri. Si rezultat i të ashtuquajturës “Letër e hapur” të Enver Hoxhës, dhe “Revolucionin Kulturor”, filloi një gjenocid i vërtetë mbi institucionet fetare. Në vitin 1967, gjoja me iniciativën e rinisë së Shkollës së Mesme “Naim Frashëri” Durrës, filloi një “epokë e re”, e ndryshimeve rrënjësore dhe lufta kundër shfaqjeve të huaja dhe fetare, mori një tjetër dimension. Iniciativën kuptim-boshe të organizatës së rinisë komuniste të shkollës “Naim Frashëri”, e pasuan dhe nxënësit e shkollës “29 Nëntori” dhe më pas në aksion u hodh gjithë klasa punonjëse e rrethit të Durrësit. Në letrën drejtuar institucioneve partiake dhe qeverisjes së asaj kohe, organizata e rinisë së Shkollës së Mesme “Naim Frashëri”, kërkonte që: “tashmë kishte ardhur koha kur priftërinjtë dhe hoxhallarët, duhet ta fitojnë vetë bukën e gojës”.
Kështu që filloi një gjenocid i vërtetë kundër institucioneve fetare. Turma njerëzish të indoktrinuar vërsuleshin mbi kishat, xhamitë dhe teqetë, duke i shkatërruar ato duke sjellë shkatërrimin total të tyre. Në Shqipëri, nuk shihje më priftërinj, hoxhallarë apo dervishë, të veshur me uniformat e tyre karakteristike. Në të kundërt të priste burgu. Nuk guxohej gjithashtu të bëje biseda, apo diskutime fetare. U zbatuan shpronësimet totale për pronat e komuniteve fetare.
Por skandali më i madhë ka qenë fshehja e armëve në kishën Françeskane në Shkodër. Ja si dëshmon At Leon Kabashi lidhur me këtë ngjarje: “Ka qenë një vepër e shëmtuar, që na ka kushtuar shumë! Më duket, urdhri kishte ardhur nga Tirana.
Punonjësit e Sigurimit të Shkodrës, u futën nga oborri i gjimnazit të françeskanëve, u lidhën me një student (Xhakua) dhe me ndihmës-kuzhinierin, të cilëve me sa duket i kishin thënë që më parë se Kleri ka mbaruar, ndërsa ju do të shpërbleheni. At Aleks Baqli, që kishte parë lëvizjet e dyshimta, ndenji gjithë natën nën mbikëqyrje (në sakristi) dhe mundi të shohë hyrjet e daljet e asaj nate në kishë, por ngaqë ishte mjaft larg dhe errësirë, nuk mundi të dallojë saktësisht, se çfarë po bëhej aty”.
Në një urdhër sekret të diktatorit Enver Hoxha në vitin 1967, jepen shifra dhe detaje për shkatërrimin e objekteve të kultit në Shqipëri dhe luftën e hapur kundër besimeve fetare. Ky numër arrin gjithsej në 2169, nga të cilat 740 xhami, 608 kisha ortodokse e manastire, 157 katolike, 530 teqe, tyrbe, mekame e të tjera. Në këtë urdhër të diktatorit, dërguar si dokument sekret në Komitetin Qendror në gusht të vitit 1967, jepet një raport i hollësishëm me rezultatet e luftës kundër fesë. Ja çfarë thuhet në disa rreshta prej tyre:
“Feja është opiumi i popujve. Këtë… duhet të bëjmë çmos që ta kuptojë çdo njeri. Kjo nuk është një punë e lehtë, por as edhe e pamundur. Këtë luftë të madhe nuk duhet t’ia lëmë spontanitetit e të kënaqemi duke thënë se brezat e rinj do ta braktisin këtë opium luftën tonë kundër fesë ne duhet ta drejtojmë qoftë kundër dogmës fetare vetë, kundër pikëpamjeve filozofike, idealiste e mistike të saj, ashtu edhe kundër disiplinave fetare, që kanë hyrë, deri në zakonet e përditshme të atyre që besojnë, bile edhe të atyre që nuk besojnë, por që i zbatojnë nganjëherë pa i ditur, pa bërë kujdes.
Ne nuk u kemi lënë asnjë shkollë, qoftë edhe të ulët, për të nxjerrë klerikë të rinj dhe për t’u dhënë këtyre një edukatë të rregullt dhe të interpretuar të doktrinës së tyre fetare. Kështu që klerikët e çdo besimi kanë shteruar dhe do të shterojnë edhe ca më shumë si kuadro. Kurse për sa i përket shtypit të librave, të dogmave të tyre, kjo ka vdekur me kohë për ta…!
Pra, bazën materiale dhe propagandistike për shumëzimin e librave fetare, e kemi zhdukur. Ne kemi zhdukur gjithashtu mundësinë e nxjerrjes së kuadrove. Tash është çështja t’u prishen kishat dhe xhamitë, të vetmet mjete kryesore ku klerikët grumbullojnë besimtarët për të mbajtur gjallë besimin, qoftë edhe në forma dekadente…!
Në këto forma duhet të vazhdojmë ne, përderisa t’i rrafshojmë nga faqja e dheut tonë. Lufta me fenë është mjaft e koklavitur, prandaj kush nuk armatoset mirë kundër saj, mund të mos ketë rezultatet që dëshirojmë. Shumë kisha dhe xhami po braktisen dhe po rrënohen. Asnjë ndërtim të mos u bëhet. Disa mund të kthehen në vepra muze, në qoftë se janë të tilla, disa që do populli, të bëhen depo, të mos hezitohet të merren, e kështu me radhë…”.
Por qëndresa e klerikëve shqiptarë ndaj gjenocidit komunist, ka qenë tepër dinjitoze. Ja si janë shprehur disa prej tyre në momente të veçanta të jetës:
Patër Mëshkalla
Në Letrën drejtuar kryeministrit Mehmet Shehu më 1 maj 1967 është shprehur: “Unë vijën e tanë jetës sime nuk mund e ndryshoj, por do ta vazhdoj derisa të kem frymë. Pengesa e jashtme e forcës madhore do të bajë në mue, vetëm at efekt që ban guri o dheu që pengon rrjedhën e ujit: Populli më njeh dhe e din mirë si kam shkri jetën për té, tham se me këtë luftë kundra fesë, neve edhe po diskreditohemi faqe botës, së cilës i kemi dhanë premtime solemne për liritë dhe të drejtat njerëzore në Shqipni.
Kur, në vjetin 1945, në Tiranë, me 8 mars, unë, u takova me Juve, Shkëlqesë, se kishem ndigjue prej komunistëve fjalët: ‘Këtë Kishë do ta bajmë kinema’! Ju m’u përgjigjët: ‘Kjo asht propagandë armiqësore’! Me të vërtetë, as anmiku ma i tërbuem i Pushtetit s’ka muejt me u ba një propagandë ma armiqësore në 22 vjet, sa i keni ba vedit. Nuk më ka shty me ju shkrue Shkëlqesë, as urrejtja, as ambicioni, as interesi, por vetëm ndërgjegjja, e vërteta dhe e mira”.
Patër Anton Harapi
Me 13 shtator 1943 emërohet anëtar i Këshillit të Regjencës, ku ka qëndruar deri në fund të vitit 1944. Patër Anton Harapi në fjalimin e tij me rastin e betimit si anëtar i Këshillit të Naltë, do t’u shprehte kështu: “Më rrenë mendja se nuk ka zog shqiptari, qi të mendojë se unë e mora ketë barrë për kolltuk, për interesa a, për ndonjë intrigë. Mundet veç me drashtë ndokush, mos qe ndonjë maní e emja, qi më shtyni deri këtu.
Edhe un po u a vërtetoj fjalën dhe po u thom se po: manija e Shqipnís, po, qe ajo qi më vuni dilemën: a me anarkista për të ba gjak, ase me hjekun dorë prej çështjes kombëtare. Dhe mbasi shpirti nuk m’a tha të baj as njenën, as tjetrën, qeshë i shtërnguem të zgjedhi njenën dysh: a të baj nji marrí tue e pranue ketë zyrë, ase të tregoj nji dobsí tue u largue. Vendova ma mirë të baj nji marrí: ase sikurse thonë ata shqiptarë qi duen të ruhen të pastër – desha të komprometohem”.
Hafëz Ali Kraja
Ja si e kishte bërë ai bilancin e jetës së tij të trazuar, në “Shënimet”, me një “credo” të ngjeshur e të shkurtër: “I jap llogari, më parë, të lumit Zot, gjyqi i Tij asht ma i randsishmi!” dhe: “Jam kryenaltë që jam mundue me krye misionin fetar e kombëtar për sa kam mujtë. Lus Zotin të më falë për mungesat që mund të kem ba në kryemjen e këtij misioni”. / Memorie.al
Vijon numrin e ardhshëm
