Nga Shkëlqim Abazi
Pjesa e gjashtëdhjetetetë
S P A Ç I
Varri i të gjallëve
Tiranë, 2018
(Kujtime të miat dhe të të tjerëve)
Memorie.al / Tash në pleqëri, ndjej detyrim të rrëfej të vërtetën time, ashtu siç e jetova. Të flas për burrat modestë, që s’u mburrën ndonjëherë me bëmat e tyre dhe për të tjerët që regjimi u mbylli gojën e, i groposi në skërkat pa emra. Në asnjë rast s’marr përsipër, të uzurpoj monopolin e së vërtetës apo, të pretendoj dafinat për një ngjarje, ku qeshë i pranishëm rastësor, ndonëse u rreka me shpirt të ndihja sadopak miqtë e mi, që më shmangën me takt dhe me dashamirësi: “Byrazer, hap sytë… mos u përzje… se edhe dy muaj e pak të kanë mbetur”! Merak që m’u qep si hajmali, nga mëngjesi i datës 21, 22 dhe 23, maj 1974, madje më ndoqi edhe muajt në vijim, gjersa më liruan. Sidoqoftë, gjithë ç’ pashë dhe dëgjova ato tri ditë, s’do doja t’i merrja në varr.
O Zot, ato mërmërima të padjallëzuara i ngjisnin një gugatjeje! Braktisa ujin dhe hipa mbi gomën e makinës, tërhoqa çantën dhe nxora një nga pakot e biskotave, që më vuri Tomori për udhë dhe ia zgjata fëmijës, duke falënderuar Zotin për dhuratën që më blatoi. Ai e rrëmbeu me doçkat e njoma dhe iu sul mëmës, me sytë nga unë, fytyra i shndriti aga një buzagaz çapkën, që i picërroi irisin e kaltër. Rrallë kam rastisur ë përjetoj të tillë ndjesi, madje as largësia dyzet e pesë vjeçare dhe as zë qeshjet e fëmijëve të mi, s’ma kanë fashitur kënaqësinë e atij çasti!
Të gjithë kthyen sytë drejt meje dhe shtangën, ndërsa fëmija vijonte të buzëqeshje pafajshëm, duke injoruar lojën politike të të rriturve. Teksa grupi i oficerëve diç pëshpëritën, që për shkak të distancës, s’arritëm ta shkoqitnim, fjalët e Preng Rrapit: “Të hudhin sirën, k’ta anmiqtë e poshtën! Ne f’mit’ e vocër, i bajnë për veti”! u dëgjuan qartë. I hodha Rrokut një sy domethënës, po ai s’u ndje, vijoi muhabetin me gruan e djemtë, ndërsa në sodisja sytë e kaltër të fëmijës, që po i gëzohej paketës së biskotave. Në këto e sipër, do zëra femërorë që përsëritën refrenin e një kënge me lodër, e zbutën atmosferën: “Hidhni valle e k’noni çika,/ agronome u kthie Mrika!/ E ka rritun vet malcia,/ dritë dhe jetë i dha partia, o eeej”!
“N’udhë burra, u bamë vonë”! – urdhëroi shoferi dhe hyri në kabinë. Teksa zumë vend mbi mineral, zërat femërorë çanë faqen e kodrës dhe humbën në përrua. Pas pak, u dhanë krye monopatit që binte thikë mbi xhade, ca gra apo vajza veshur me rroba mirditore dhe me ngarkesa degësh mbi shpinë. Me ç’dukej ktheheshin me dushkun e prerë, sepse Prenga, u shpreh:
“A bash koha me vu dushk! Ç’ka kanë me hangër dhitë në dimër, ej burrë”?!
Pas një kthese nëntëdhjetë gradësh, në të djathtë u shfaq lugina e Fanit, që shtrihej tërthor, gjer ku mbërrinte syri. Përballë Repsi dhe kantieri i rrethuar me gjerdhe. Ndonëse prej tre vitesh e shfrytëzonin me kapacitet të plotë, e kishin ruajtur rrethimin, për ta mbrojtur nga vjedhësit. Tashmë ecnim mbi asfalt, makina shtoi shpejtësinë e s’trandej nëpër gropa. Diku ndali, nga kabina zbritën dy ushtarakë, kurse nga lesa e një prej shtëpive të strukura nën pemë, vikatën një çift pleqsh:
“Prit një fije se erdhëm”! dhe morën teposhtën me do shporta në dorë.
Sa hynë në kabinë ata, makina shkau pa reshtur gjer në Shpal, në një bashkësi ndërtesash pranë njëra-tjetrës, që me hamendje e përcaktova qendër. Kur zbritën dy pleqtë me kaçile, Prenga u hodh vrik dhe zuri vendin e tyre në kabinë, njëherësh me të zbriti burri bri meje, ndërsa gruaja më la fëmijën në prehër, i zgjati të shoqit një bohçe dhe kur i dorëzova fëmijën mbasi zbriti edhe vetë, dëgjova pëshpërimën: “Zoti ta bëftë dritë vëlla, kënke rob për së mbari”! dhe mori kërthiun që s’m’i shkuli sytë e kaltër dhe buzëqeshte çiltër si të përforconte urimin e mëmës, gjer te ura, ku më dërgoi një puthje me dorën e vockël.
Fjalët e mëmës dhe gjesti i fëmijës, më janë stampuar në celuloidin e kujtesës, sa s’mundën ta fshijnë as dyzet e pesë vite, madje ato sy vocërraku, tashmë burrë rreth të pesëdhjetave, do t’i kisha njohur pa mëdyshje, po t’i ndeshja sot, sepse qenë të parët që më uruan mirëseardhjen, në “Ferrin e kufomave”.
Nga një ndërtesë përdhese, nga stema mbi derë, mendoj se duhet të ketë qenë lokaliteti, dolën një grup mes të cilëve dallonin një grua dhe një burrë me kostume popullore dhe nga një armë futur në këllëf. Gruaja hyri në kabinë, kurse shtatë tetë të tjerë, zunë vendet e pasagjerëve që zbritën nga karroceria, ndërsa burri me kostum popullor, u ul mbi dërrasën transversale, hodhi këllëfin mbi gjunjë dhe u bëri vend dy femrave, mes tij dhe gruas së Rrokut, kurse të tjerët, zunë dy krahët e mi, por u shtrënguam tepër, sepse u shumuam.
“Ku je tuj shku, shoku ushtar”? – më pyeti njëri në të djathtë.
“Në Berat”.
“Paske tan atë udhë, bre”! – u hodh një tullac nga e majta. – Tash po t’kalon leja rrugëve, dy ditë me shku e, dy m’e ardh kah Berati, katër! Sa të kanë dhanë, bre”? – vijoi dërdëllitjet fqinji.
Bëra sikur po sheshoja me këmbë pirgun e mineralit, për mos t’iu përgjigjur. Atëbotë makina avancoi buzë lumit, nën hijen e rrapeve, po rruga s’ishte fort e mirëmbajtur, gjë që kuptohej nga gomat, që herë zhyteshin në gropa, herë kërcenin mbi kukumale, me to u troshitëm edhe ne. Një copë udhë s’foli kush. Në malore, kur shpejtësia u minimizua, fqinji nga e djathta, iu drejtua burrit me kostum popullor:
“Ku jeni tuj shku, ej Bardhok”?
Më bëri përshtypje përdorimi i shumësit, që s’ishte karakteristikë e mirditorëve, përgjithësisht, ata i drejtohen gjithkujt, me; “tëj”.
“Ndoshta është ndonjë i madh, që kamuflohet nën petkun popullor”, me këtë ide, ndoqa dyshimtar dritëhijet në tiparet e tij dhe armën mbi gjunjë.
“Jena nis për Rr’shen. Unë dhe Dilica, kena provat xhenerale, sepse javën tjetër jena n’Shkodër, në festivalin e këngës malsore”, – iu gjegj burri me kostum popullor. Atëbotë u shtensionova, këllëfi mbi gjunjë, nuk fshihte armë, por një instrument muzikor.
“A s’po na k’non nji kange, bre Bardhok”? – e cyti tullaci në të majtë. Bardhoku s’priti ta lusnin, por zbërtheu komçat e këllëfit dhe nxori çiftelinë, hoqi qeleshen prej kresë, s’di nga qiti një pineskë dhe lëmoi dy- tri herë telat. Instrumenti jehoi gëzueshëm. Pasi luajti akordet e para, ngriti kryet, mbylli sytë dhe lëshoi piskamën: “Ej-eeej”!
Pas akordeve, vijoi strofë pas strofe, gjer te refreni: “Amanet nana e Llesh Palit,/ hiç mos dhimbet jeta e djalit,/ ke për djal’ partinë dhe shtetin,/ ke Enverin dhe Mehmetin, që po t’mbajnë si nana e vetit”. Dhe e mbylli me një; “O-oh-ej-eej”, të zgjatur.
Veç meje, mbase edhe Rrokut, që po shtrydhja trutë për të përtypur bërllokun e këtyre vargjeve perverse, që ndonjë rapsod servil, i kish sajuar për t’iu bërë hosanara pushtetarëve komunistë, por pa përfillur plagët e nënës, që kish humbur birin në ndonjë incident kufitar, sigurisht në ndeshje me vëllezërit jugorë apo veriore, të gjithë ndiqnin gojëhapur, zërin brilant të këngëtarit flokëkaçurrel. S’e di, nëse edhe Rroku mendonte kësisoj, po kur më pa nga poshtë vetullave dhe luhati disa herë qerpikët, duke u kthyer të tijve, për mos të tërhequr vëmendjen, e kapa mesazhin dhe vijova arsyetimin:
“Si mund t’i kërkosh një nënë, që ka humbur fëmijën, të përmbaj lotët, të mos e qajë dhe të mos i dhimbet pjella e saj?! Munden vallë t’ia kompensojnë një nëne, gjakun dhe shpirtin, qofshin këta edhe krerë shteti? Jo, kurrsesi, jo! Nëna mbetet nënë! Epo mirë, supozojmë se edhe këta dalin tradhtarë, siç ka ndodhur rëndom gjatë këtyre tridhjetë viteve, kush do t’ia zëvendësojë ‘Lleshin e nanës’? Cili do përkujdeset për të paskëtaj? Po kur të jetë buzë varrit, në pleqërinë e thellë, Enveri me Mehmetin, do ta mbulojnë me dhe?! O Zot, ç’hipokrizi të lozësh me ndjenjat e nënës”!
Kjo sjellje hipokrite, gati më çmendi, ndërsa rapsodi këndonte plot patos, sa të thoshe se i besonte tërësisht broçkullat që numëronte në vargje. Dikur zëri u venit, çiftelia heshti dhe bashkë me të edhe të tjerët që emocionet ua këputën frymën. “O Zot, ku paska mbërritur trushpërlarja kolektive në “Ferrin e kufomave”!”
U tranda, po u kujdesa të kontrolloja veprimet dhe të mos shprehja me fjalë idetë që më trallisën mendtë. Gjithsesi përqendrimi i vëmendjes te këngëtari më ktheu qetësinë. Thjesht kisha përsiatur. “Ty-ty-tyyyy”! Një bori e gjatë, na nxori nga topitja. Tashmë makina çante mes hamulloreve të sapo korrura. Me gjithë vapën e mesditës, disa burra grumbullonin kashtën me sfurqe druri, ndërsa gratë ngarkonin kapicat mbi shpinë dhe e transportonin ndanë udhës automobilistike. Kurse një grup tjetër, hidhnin në veri grurin e sapo shirë, bykun e të cilit ua plaste era mbi surrate.
“Ty-ty-tyyyy”! përsëdyti shoferi dhe burrat iu përgjigjën me sfurqet në hava, ndërsa gratë tundën facoletat e kokës. “A tuj ngjatjet bashkëfshatarët”! – më pëshpëriti tullaci përbri.
Unë s’iu përgjigja dhe ai heshti. Ndërkaq befas ndryshoi peizazhi; të këndellnin syrin parcelat e sistemuara dhe rripat rrëzë kodrave që e shtrinin horizontin në të dy krahët. Sa heshti këngëtari ynë, papritmas jehuan nga dritarja e kabinës tingujt e një tjetër çiftelie dhe na ledhatoi veshët një zë femëror, me butësi mëndafshi:
“O-o-oo, kur çil dilli n’vetull t’malit,/ rrin tuj e prit çika e Shpalit./ A tuj prit çika ndër llogore,/ Thepin n’sy e, pushk’ për dore./ Lum katundi e lum shtëpia,/ lum partia e lum malcia”.
Këngëtaren e kabinës e konkurroi çiftelia e karrocerisë, që lodronte gëzueshëm në duart e rapsodit: “O moj e mira rranxës pyllit,/ ngjet si hana përbri yllit./ Ngjet si hana e ndrin si zana,/ çik’ për pushkë ka lindun nana./ Lum katundi e lum shtëpia,/ lum partia e lum malcia”.
Zërat u përzien harmonishëm në dy vargjet e fundit, teksa çiftelitë u bënë njësh, sa mund t’i veçonte vetëm një vesh i stërvitur. Ndërkaq gjindja mbetën gojëhapur, duke më përjashtuar mua si jugor apo, për shkak të tekstit të nakatosur mos o zot. Ç’është e vërteta, ishte duet mjaft virtuoz, por pleksja e vargjeve epike, në poezinë lirike pak naïve, po tepër të goditur dhe për më tepër servilizmi i poetit mediokër, ua zbehu vlerat interpretuesve, natyrisht në sytë e mi, se të tjerët ngelën memecë, edhe pasi u shuan tingujt e instrumenteve.
Natyrisht si gjykatës i paanshëm, mund të arsyetoja pa pasione për shkak të përkatësisë siç u shpreha më sipër, po edhe ngaqë zotëroja ca teknika të thjeshta vargëzimi, mësuar nga mjeshtrit në burgje, antiteza m’u duk se s’përputhej me lirizmin e këngës, të cilin e ngarkonte emocionalisht epizmi.
Sidoqoftë s’më mjaftoi koha të gjykoja mbi këto mospërputhje teknikalitetesh, sepse makina ndali në kthesën e Rrëshenit dhe pasagjerët u hodhën, duke na uruar udhë të mbarë, sidomos mua “ushtarit me leje”! Mbi karroceri mbetëm pesë vetë, dy ish të burgosur politikë dhe tre të ngjashmit tanë, rrjedhimisht pretendentë për në burg, ndërsa veç shoferit në kabinë, ishin edhe dy gardianët, që mbase i kishin ngarkuar të na shoqëronin deri diku dhe atje t’ua dorëzonin stafetën të tjerëve. Të paktën unë dhe Rroku ishim të ndërgjegjshëm, për fatin që na rezervonte “Ferri i kufomave”.
Djali i madh i Rrokut, këqyri orën dhe i tha të atit: “Shkoi ora një, don Zoti kapim autobusin për Shkodër”!
“Hajt he burrë, asht ditë e gjatë dhe kena boll kohë”! – i dha kurajë e ëma dhe mu kthye mua: – “Po ti lum djali, do mundesh me e kap Beratin, deri n’mbramje”?
“Udhëtoj pas pesë vjetësh dhe s’i di oraret e trenave e të autobusëve”, – ia ktheva.
“Jetim je, o lum djali, që s’ka dal me t’prit kush”? – u interesua gruaja.
“Jo, jo, kam plot, por kemi lajthitur datën”.
“E pra do ta kesh zorit, m’u orientua”, – ndërhyri Rroku.
“Do bëj si të mundem”, – iu gjegja.
“Çim, të këshilloj t’iu ruhesh provokatorëve, se sun shtyhet burgu”! – m’u kthye Rroku.
“Lypet m’u martu, lum djali, njashtu mundesh m’u mbrojt ma lehtë”! – ndërhyri gruaja.
“Të falënderoj, po jam shumë i ri! Mandej do më ngrenë ushtar, së shpejti”.
Në të dalë të Rubikut, qarkullimi u shtua dhe makina e uli shpejtësinë. Tash rruga gjarpëronte në terren të thyer, gjer te një shkëmb masiv, që çohej kast nën do rrënoja. Rroku dhe gruaja, bënë tre herë kryqin, diç belbëzuan një lutje dhe ulën kryet. Duke njohur veneracionin e tij për fenë dhe Jezusin, e mora me mend, duhej të qe kisha e shenjtë e Rubikut, për të cilën më kish folur Dom Simon Jubani. Në të dalë të qytezës, në kryqëzimin më të afërt, dy burra dhe një grua, ngritën dorën. Pasi ndali makina, burrat u hodhën sipër, ndërsa gruaja hyri në kabinë.
“Turqeta burra”! – përshëndetën dhe u ulën bri meje. Ua kthyem përshëndetjet dhe u mbytëm në hallet tona. Tashmë përshkonim një segment tepër të rrezikshëm, në një krah naltohej rrëpira, nga mund të shkëputeshin shkëmbinj, në tjetrin mund të përpinte humnera, ndërkohë gjerësia lejonte kalimin e një makine të vetme. Kësisoj ecëm gjer në një kthesë, ku ndeshëm një “B.Ç”, me fenelinë policie, që dha shenjë të hapnim udhën, por ishte ngushtë dhe s’e mundësonte vendi. Ca metër larg nesh, prej “B.Ç-së” zbritën dy civilë dhe iu shkrehën shoferit:
“Ëh mo, të plasur i ke? Tërhiqu dhe hap krahun, se do përfundosh ku s’ta pret mendja”! – kërcënoi njëri syresh, kurse tjetri ngriti bluzën dhe zbuloi këllëfin e një kobureje. “Kam ngarkesë të rëndë, or shoq”! – u justifikua shoferi ynë. “Ore, s’marrke pyka ti! Nuk e kupton cilët jemi ne”? – iu ngrefos ai i kobures dhe shtoi: – “Shok-o, jemi të Ministrisë së Brendshme, s’bëhet shaka me ne”!
Ndërkaq nga bërryli nxori hundën një makine blu, që si eci pak, ndali pranë “B.Ç.”-së. Sa u dha ballë e njoha; ishte auto-burgu! Me ç’dukej, po na zëvendësonin një me dhjetë! Për shkak të pozicionit, Rroku s’mundi të këqyrte, i mori për policë rrugorë dhe bëri indiferentin, por pikasi pezmin tim dhe u rrotullua sa i krisën eshtrat. Kur pa “Sharabajkën e Dylit”, siç i thoshin në Shkodër, shtangu i topitur dhe ndoshta mendoi të njëjtën; “po na zëvendësokan një me dhjetë”, puliti sytë, mçili gojën dhe uli kryet
“Eh, po nashti e pe ç’po shoqërojnë”? – u hodh i pari dhe tregoi auto-burgun. – “Kemi brenda nja njëzet copë armiq, që do t’i çojmë në Spaç si kokrra e mollës, kurse ti na thënke kam peshë të rëndë?! Hap rrugën derman, po s’nxorën pirit këta, gopin e sat’ëme, transporton ti”?! – ia pati kapadaiu me dorën mbi këllëf.
Skoda gulçoi, mori indietron, gjersa futi turirin në grykën e përroit. “B.Ç”-ja me auto-burgun e ndoqën nga një metër distancë, gjatë shkëmbimit, njëri nga civilët na luajti gishtin e mesit, kurse tjetri na tregoi gjysmën e parakrahut. Auto-burgu kërkëlliu, u shuk nëpër gropat e dishezës dhe vijoi rrugën drejt Spaçit, duke llokoçitur zëvendësuesit tanë. Ajo pamje më ngjethi. Më hynë dridhmat në shtat, s’më bëri efekt, as vapa e korrikut.
Karakatina më riktheu në 23 nëntorin e 1968-ës, kur qitëm zorrët nga Shkodra në Reps. Njëherësh më kujtoi policët, kur kërcënonin: “Një me dek njitu, dhetë fusim na dhe burgjet s’i lamë bosh, gjer të shuheni krejt”! Medet, në “Republikën e lolove”, s’kishte ndryshuar asgjë!
Si shpotiti ai lolua: “Kemi brenda nja njëzet copë armiq, që do t’i çojmë në Spaç si kokrra e mollës…”, ndërsa tjetri vijoi: “Po s’nxorën pirit këta, gopin e sat’ëme transporton ti”?!
O Zot, gjer kur do zgjasë kjo plojë me mjeranët pa shtyllë kurrizore, që janë kail të flijojnë edhe fëmijën, po t’ua lypë partia? Si u përçudnua ky popull, demek kreshnikësh, që i lejfenizuan në derexhe, sa t’u ndërrojnë edhe gjakut, të mohojnë nënë e babë, motër e vëlla, farë e fis?!
“Ferri i kufomave”, furnizonte me kavie, “Varrin e të gjallëve”, në raport një me dhjetë dhe kjo s’do shterte në vazhdimësi! Ndërsa përtypja këto brenga, një nga pasagjerët pyeti:
“Ene sa i kanë mbet Gjinit, taman-tamam”? – me ç’duket vijonin ndonjë temë të prerë në mes.
“Ene një vit, he burrë”! – ia ktheu tjetri dhe shtoi: – “Mbase e falin tash, që ka krye gjysën e d’nimit, para do muajsh i kena ba një lutje Kuvendit, nëpërmjet Këshillit Popullor”.
“Ta po e falin he burrë, se s’ka vra dynjanë, me hajnina jan ndy kah një fije, tanë shqiptarët”! – ia ushqeu i pari, një rreth pesëdhjetëvjeçar, me qeleshe në krye.
“Burgu për burra a, qe besa! Sa marre me ushqye cullët, bre Gjok! A marre me tradhtu Partinë dhe m’u fut n’burg, si anmik”! – fshiu ballin e dirsur, me qeleshe.
“Marka-a, ba me m’korit asisoj, kisha m’e mbyt me nji k’to duar, asha Krishtin”! – u betua tjetri.
“E dij he burrë, ti je familje dëshmori”!
“Po qe besa, kena dy heroina n’soj! E bash për kët, kanë me ma lshue çunin”! – u mburr Gjoka.
“Mos e hup shpresën, te shenjti Shna Nue, bre Gjok”! – kur pasagjeri po këshillonte kësisoj, makina u shuk në një gropë ai u hodh përpjetë, gati sa s’u plas me bashkëbiseduesin kokë më kokë, por e kapa për mesi dhe e mbajta fort.
“Tu rrit ndera, or tëj”! – më falënderoi dhe u sheshua mbi letrat e thasëve. – “Nga të kena o ushtar”? – tash u kthye tërësisht ndaj meje.
“Nga Berati”.
“Me leje je, a”?
“Po”, – natyrisht ia futa kot.
Po të kish vijuar më tej, s’do dija si do t’i përgjigjesha, të gënjeja apo, t’i rrëfeja të vërtetën një personi, që dukej ashiqare se kishte antipati, të mos them urrejtje për “anmiqtë e Partëjs”, por për fat, u kujtua se kish mbërritur në destinacion dhe duhej të zbriste, i ra kabinës dhe makina ndali. Si u hodh nga karroceria ai, ra heshtja. Shpëtova kështu nga një llafazan i bezdisshëm, por rashë në prehrin e mendimeve ogurzeza.
Fillimisht s’po më besohej, se më nxorën njëmend nga burgu, pastaj Preng Rrapi, që m’u qep si cerberi dhe çifti i trembur me fëmijën e padjallëzuar, më pas rapsodët naivë apo servil, dreqi e mori vesh, që kënduan ato këngë epike dhe lirike ku ngërthyen traditën me politikën, në vazhdën e trushpërlarjes dhe leifenizimit të popullit, nëpërmjet amnezisë kolektive, më tej kooperativistët që rripen si zhapiku, për tridhjetë lekë të vjetra në ditë dhe këta qyqarë që pranojnë hajninë, veç mos “m’u njollos me armiqsina dhe mos m’u korit para partëjs, se kisha m’e mbyt bash me nji k’to duar, asha Krishtin”!
Kapakun ia vuri auto-burgu i mbushur dengas, me “ndo nja njëzet copë”, që do zëvendësonin dy të sapodalë nga varri, pra një me dhjetë! “O Zot, ishin tepër gjithë këto mysybete, përgjatë tri orëve jashtë “varrit të armiqve”! Po kur të zhytem në thellësi të “Ferrit të kufomave”, çdo më presë vallë”?
E kaptova portën e “Varrit të armiqve”, me shpresë të kapja dyert e parajsës, ose minimum, pavijonet e purgatorit, por përfundova në skërkat e “Ferrit të kufomave”, ku do më duhej, o të pajtohesha me veset dhe sjelljen e tyre, o të rropatesha edhe rreth njëzet vjet të tjerë, për të prekur limanin e shpresës…!
Në asnjë rast s’marr përsipër të uzurpoj monopolin e së vërtetës apo të pretendoj dafinat, për një ngjarje ku qeshë i pranishëm rastësor, ndonëse u rreka me shpirt të ndihja sadopak miqtë e mi, që më shmangën me takt dhe me dashamirësi: “Byrazer hap sytë… mos u përzje… se edhe dy muaj e pak të kanë mbetur”, merak që m’u qep si hajmali nga mëngjesi i datës 21, 22 dhe 23, madje më ndoqi edhe muajt në vijim, gjersa më liruan. Memorie.al
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
