Nga Bashkim Shehu
Pjesa e tretë
Memorie.al / Bashkim Shehu ka lindur në Tiranë në vitin 1955, ndërsa origjina e familjes së tij, është nga fshati Çorush i Mallakastrës, të rrethit të Fierit. Pasi mbaroi gjimnazin “Petro Nini Luarasi” në Tiranë, ai ndoqi studimet e larta në Universitetin Shtetëror të Tiranës, në Fakultetin Histori-Filologji në degën e Gjuhë-Letërsi. Që në moshë të re ai kishte pasion letërsinë dhe pas diplomimit ai u emërua me punë si skenarist pranë “Kinostudios Shqipëria e Re” dhe në vitin 1980, ai shkroi skenarin e filmit “Skëterë ‘43” që u realizua nga regjisori i njohur Rikard Ljarja. Pas ngjarjes së 18 dhjetorit të vitit 1981, kur i ati, kryeministri Mehmet Shehu, u gjet i vdekur në dhomën e tij të gjumit, dhe Enver Hoxha e shpalli armik të popullit e poli agjent”, në janarin e vitit 1982, ai arrestohet dhe dënohet me 7 vjet heqje lirie, i akuzuar, “për agjitacion e propagandë kundër pushtetit popullor”. Pas kësa, e ëma, dhe vëllai, Skënderi, u internuan fillimisht në Belsh të Elbasanit, nga ku më pas u arrestuan dhe përfunduan në burg, Fiqreti në Zejmen të Lezhës (ku dhe vdiq në rrethana misterioze në vitin 1987), kurse Skënderi, në burgun e Burrelit, prej nga u lirua vetëm në vitin 1991, me të fundit të dënuar politikë. Ndërkohë, vëllai i madh i Bashkimit, Vladimiri, gjeti vdekjen në rrethana misterioze, në shtëpinë e tij në qytetin e Gramshit, (versioni zyrtar, vetëvrasje me korrent), ku ishte internuar menjëherë familjarisht, pas ngjarjes me babanë e tyre në dhjetorin e ’81-it. Me shembjen e regjimit komunist, menjëherë pas viteve ’90-të, Bashkim Shehu, i’u rikthye pasionit të tij, letërsisë, dhe përveçse i pranishëm në shtypin e kohës si publicist e prozator, ai ka botuar edhe shumë libra, ndër të cilët mund të përmendim: “Vjeshta e Ankthit”, “Rrethi”, “Mallkimi ose mosqenia e autorit”, etj. Po kështu veprat e tij janë përkthyer edhe në gjuhë të tjera. Prej vitesh dhe aktualisht Bashkim Shehu jeton në Spanjë me familjen e tij, ku vazhdon të krijoj dhe botoj përsëri. Shkrimi që kemi përzgjedhur për botim këtu, është një triptik, që e kemi marrë nga një prej librave të tij, ku ai përshkruan artistikisht periudhën e arrestimit dhe vajtjen në burg, të cilën po e publikojmë në Memorie.al
TRIPTIK
Muri
Mesa duket, thellë-thellë druaj që ta pyes, druaj se ajo është tjetërkush, jo gruaja e greminës, e cila ka vdekur. Gjithsesi, them me vete që duhet ta zhbij pengesën dhe ta pyes gruan njëfarësoj. Po përsëri stepem dhe e lë për nesër. Edhe rri e mbaj vesh të dëgjoj hapat e atyre që janë lart. E ata kanë heshtur tashmë. Kështu që s’më mbetet veçse të përpiqem të sjell ndërmend edhe një herë, sërish, udhëtimin tim të fundit.
Kësaj here mbërrij gjer te vendi ku i mora ata të dy, burrin dhe gruan. Më tej nuk shkoj dot, teksa fugoni im shpërndërrohet në një fugon që bart vdekjen dhe që është ai që ka për të më marrë mua paskëtaj, të dënuarin me vdekje. Ndërkaq, për t’u zhguzhmuar s’andejmi, kapem te zbulimi i mundshëm se ata të dy, burri dhe gruaja, nuk paskan vdekur dhe se gruaja është në qelinë ngjitur, vetëm një mur na ndan.
Dhe s’më mbetet veçse të trokas në mur për të gjetur ashtu ç’është ky kurth i kurdisur kundër meje, ku duan të dalin ata, që më dënuan për një vrasje të paqenë dhe që si padashur po më jepkan lehtësira për të kuptuar se është e tillë, e paqenë.
Afrohem te muri i gruas, atje ku është vizatuar tabela e alfabetit, përbri vizatimit të një gruaje lakuriqe. Trokas në mur, pres që ajo të më japë shenjën se po dëgjon dhe i them se jam i dënuar me vdekje. Gruaja më thotë se unë kurrsesi nuk duhet të vdes dhe se ajo nuk ka për të më lënë të vdes. Fillim i mbarë, them me vete, ajo e greminës duhet të jetë, pra, porse ende nuk guxoj ta pyes drejtpërsëdrejti.
Sidoqoftë, e ngërmoj duke i përsëdytur se jam i dënuar me vdekje dhe se fati im s’mund të ndryshohet. Ajo nis të më përgjigjet, mirëpo atëbotë dëgjohen hapat e gardianit dhe ne i japim njëri-tjetrit shenjën se biseda mbaroi. Më vjen t’i them, shpejt e shpejt, që do të vazhdojmë të nesërmen, mirëpo e di që nuk më mjafton ajo copë kohë, tashmë gardiani është qasur së tepërmi.
Dergjur mbi shtrojën time të fortë gur, gur prej varri, i palëvizur, gjumi vonon më shumë se çdo natë tjetër. Nuk më durohet gjer të vijë e nesërmja, më kaplon ankthi se ndoshta nesër gruan do ta heqin nga qelia e saj. Më së fundi, shkoj prapë te muri dhe prapë trokas, një here, dy herë, tri herë. Ajo nuk më përgjigjet, me sa duket paska fjetur.
E unë pastaj, gjithë natën, rri e vras mendjen se si e qysh mund të më shpëtojë ajo grua, duke i pranuar sadopak si të vërteta ato që më ka thënë dhe të tjerat që s’m’i tha dot. Po edhe nëse nuk ka sesi më shpëton, më e keqja do të ishte një kurth kundër meje, po edhe kështu po të ishte, unë, tek e fundit, s’kam pse e çaj kryet.
Veç asaj, mundësia që të jetë kështu, një kurth, pra, sikur ma lehtëson ankthin, se në një rast të tillë, nuk kanë për ta hequr gruan dhe loja po do të vazhdojë. Se njëfarë loje qenka, siç do të më thoshte ajo të nesërmen. Të nesërmen, nuk mund të pres gjer të bjerë nata. Duke i çuar veshët cucërr gjithë kohës, për të dëgjuar nëse do ta marrin për ta hequr nga qelia ngjitur, dikur nuk më durohet dhe nxitoj për të shkuar gjer te muri. Filloj duke e pyetur se si mund të më shpëtojë mua, kur tashmë jam i vdekur.
Ajo më thotë edhe një herë se nuk do të më lërë të vdes, e pastaj, me të trokitura të lehta, si me të pëshpëritur, thotë se i ka fuqitë për të më shpëtuar, sepse është një nga ato gratë që dinë të bëjnë magji dhe se për mua do t’i bëjë të gjitha gjersa të më shpëtojë. Pse mua, ku e di ti si jam unë, e pyes. Nuk kuptoj, thotë ajo. Kësaj here dua ta pyes nëse e di kush jam unë, por nuk guxoj. Mendohem një hop.
Kurth ose jo kurth, gruaja mund të më përgjigjet se nuk e di kush jam unë, e atëherë magjia po do të prishet. Sërishmi e pyes nëse e di si jam unë. Ajo më thotë se e di dhe se do të bëjë çmos gjersa të më shpëtojë, dhe do të ikim të dy së bashku, në fund të botës, ku askush të mos na gjejë. Pse tallesh me mua, matem t’i them, nuk duhet të tallesh, për më tepër që jam një i dënuar me vdekje. Paskësha hyrë tashmë në lojën e saj. Dhe dot nuk dilkam. Sepse nuk po dua.
Prandaj dhe nuk i them, pse po tallet. Ndërkaq, habitem me pyetjen që i kam bërë, që as vetë s’kuptokam pse ia kam bërë. Porse ajo, gruaja matanë murit, a thua ka depërtuar në mendjen time, gjithç me të pëshpëritur më thotë që e di sesi jam unë ngase më sheh. Më ke parë, apo më sheh, e pyes. Nuk e di nëse të kam parë, thotë, porse, edhe po të të kisha parë, nuk do ta pohoja, por tani të shoh dhe, kur të dua mund të të prek, a thua muri s’është fare. Më shkojnë drithma në tërë trupin. Po unë, a mund të të shoh, të paktën, e pyes.
Mundet, thotë ajo, do të të mësoj një lojë, po jo tani, më vonë, kur të erret. Mirë, i them, dhe e ndërpresim bisedën. E ndërpresim, ndonëse pa asnjë shenjë rreziku prej korridorit, tërhiqem gjer përmbi gurin tim të varrit dhe aty nis e ëndërroj me sy hapur. Ëndërroj dhe rrekem të ajgëtoj si mund të jetë loja që do të më bëjë ta shoh. Më me gjasa, them, do të jetë një përshkrim i hollësishëm i vetvetes.
Duke filluar nga fytyra e nga duart, e pastaj te gjoksi e te pjesët më intime që duart e saj po i prekin. Kjo s’më hyn në sy, në gjendjen që jam, sado që, herë-herë, si pa kuptuar, e përfytyroj gruan në ngjashmëri me atë vizatimin në mur, përbri alfabetit. Ku ta dish, them me vete, ndoshta me zë, mund të jetë ndonjë tjetër marifet, aq i ndërlikuar sa s’po ma rrok dot mendja.
Veç asaj gruaja më ka folur për një ikje, që të ikim nga burgu të dy, të ikim në fund të botës, ku askush të mos na gjejë dot. Kurse, qysh në bisedën e parë, më pati thënë se për të shoqin as që donte ta dëgjonte. Përpiqem të vë rregull në arsyetimet e mia e të rindërtoj sërishmi atë copë të rrugës që e lashë mbrëmë pa e kryer, nga çasti që i mora ata të dy, burrin dhe gruan, gjer te kthesa ku u qorrollisëm në greminë.
Përpiqem ashtu, duke i ninëzuar edhe njëherë të gjitha imtësirat, të vë re ndonjë diçka sado të vogël, ndonjë të çarë sado të vogël midis tyre, që do të mund të zgjeronte megjithatë pafundësisht ndonjë plasaritje të mezi dukshme e të pamundur të murit që më ndan nga gruaja. E po kështu ndonjë diçka të mezi dukshme në sjelljen e gruas ndaj meje në udhëtimin tonë të fundit, ndonjë të çarë të vogël, të atillë që, duke e zgjeruar pafundësisht si një humnerë, do të më bënte të besoja se ajo gjakon të ikë me mua në fund të botës. E kjo më kthen te kurthi.
Te gjasa, për një hop, krejt e tejdukshme, sikundër që janë të verbër këta mure dhe sikundër që ajo më ka premtuar se do t’i bëjë të tejdukshëm posa të erret, te gjasa, pra, që e tërë kjo është një sendërgji, një kurth kundër meje sikur paskam dashur të vras burrin për të ikur me gruan, në botën e madhe e të lirë e gjer në fund të botës, vrasje e qëllimshme, e paramenduar, e mbetur në fazën e tentativës, porse, e shoqëruar me tentativën e arratisjes, bëhet e mjaftueshme për të më dhënë dënimin me vdekje.
Aty të shpien të gjitha hapat, që nga trokitja e parë e burrit e gjer te fjalët e mbrame të gruas. Ndërdyshem nëse, kur të bjerë errësira, do shkoj sërishmi të flas me gruan, apo, më mire, të mos flisja, se mu kjo mund të më ngatërrojë duke u shkrehur çarku mbi mua, ndërsa , po të mos flas, mund t’i shpëtoj dënimit me vdekje, përkundër asaj që më thotë gruaja, gruajavdekje, se është ajo që do të më shpëtojë.
Megjithatë, tundimin për t’u futur në lojën e saj e paskam tepër të fortë. Aq më tepër ngase ma do mendja që, sido që të jetë, s’kam për t’i dhuruar kurrsesi askurrkujt prova që do të vulosnin vdekjen time, as gruas-vdekje, madje. Por nuk di ku do të më çonin të tilla rravgime të miat, sikur të mos dëgjohej sakaq drangu i qelisë fqinjë, i asaj të gruas, dhe pastaj zëri i dikujt që e urdhëroka të marrë ç’ka për të marrë, edhe të dalë nga qelia.
Duhet të jetë një orë e vonë e mesditës, drita dalëngadalë po bëka fir. Sa herë kumbojnë hapa nga korridori, i ngre veshët për të pikasur mos kthehet gruaja, mirëpo ajo nuk kthehet. Dikur, pasi ka rënë muzgu dhe në qeli ndizet llapma me ndriçimin e saj gjithsesi të mekët, pasi kryhen të gjitha veprimet e mbrëmjes, me ndarje supe, me larje tasi në banjë dhe me kryerjen e nevojave për herë të fundit, pasi është bërë edhe kontrolli i fundit i kësaj ditë nate dhe paskëtaj nuk pipëtin më asgjë dhe nuk ndjehet kurrënjë lëvizje gjëkundi, zvarrisem gjer te muri dhe trokas me tri të goditura.
Që matanë tani vjen vetëm heshtje, gruaja me sa duket s’është më, dhe s’mund të jetë, sikurse e kam dëgjuar që e kanë hequr. Porse edhe vizatimet në mur janë zhdukur, tabela e alfabetit dhe gruaja lakuriqe. I kërkoj më kot gjithandej nëpër mur. Atëbotë, befasohem teksa nga muri më vijnë tri të trokitura. Filloj e flas me mur, pa çka se nuk e kam alfabetin. Flas rrëmbyeshëm, me një rrjedhshmëri që më habit edhe mua vetë madje, duke rindërtuar ngjarjen e udhëtimit tim të fundit, gjer në çastin që ajo m’u shfaq, së bashku me një burrë, i cili më bëhet se jam unë, sepse ajo, gruajavdekje, më ka ndërprerë në këtë çast dhe tani është ajo që e vazhdon rrëfimin, tek e përshkruan burrin që është me të dhe që më bëhet se jam unë, ajo më sheh, pra, që matanë murit, dhe po vazhdoka duke përshkruar vetveten, ajo që është matanë murit dhe që s’është, porse unë po e vizatoj në mur.
Mu aty ku ishte gruan që s’është dhe po e vizatoj mu ashtu siç mund të ishte, duke e përfunduar vizatimin në çastin që ajo më premton se do të ikim të dy, edhe pastaj rrëfen ngjarjen e udhëtimit tonë të fundit gjer te kthesa ku shoferi zhduket dhe askush s’e nget më fugonin dhe ne vërtitemi për në greminë teksa unë jam hedhur përjashta nga dera e hapur ose brenda një fugoni tjetër, ku unë gjendem i ndryrë në pjesën e pasme, i dënuar me vdekje tashmë.
Dera e qelisë është e hapur dhe në të janë shfaqur ata që do të më nxjerrin e do të më shpien në fugonin tim të vdekjes. Pres të më marrin, porse ata kanë ngrirë, urdhri u ka ngrirë në gojë dhe në gjeste të mbetura përgjysmë, koha ka ngrirë sakaq në këtë qeli, porse që matanë murit vazhdojnë të trokiturat që vetëm unë i dëgjokam, sado që më nuk po di çfarë thonë, ndoshta fundin e këtij rrëfimi, pjesën që ka ngelur pa u shkruar edhe gjer në fund të udhëtimit të fundit me fugonin e vdekjes, apo çfarëdo tjetër qoftë.
Gjithë duke ndjekur goditjet që vijnë që matanë murit, dora ime vazhdon të vizatojë, vetëm ajo lëviz teksa çdo gjë tjetër është e ngrirë në këtë qeli. E unë shikoj sesi mbaron së vizatuari shëmbëlltyra e gruas, pastaj shikoj të vizatuar veten time që ka mbaruar së vizatuari, veten time brenda një katërkëndëshi apo kutie që është kjo qeli, në murin e së cilës janë vizatuar shëmbëlltyra e një gruaje dhe unë që jam duke e përfunduar së vizatuari, qelia që ndodhet në brendësirën e një ngrehine, që është burgu, me qelitë e njënjëshme që vijnë rresht e rresht njëra pas tjetrës dhe një rresht mbi tjetrin, ashtu si tabela e alfabetit të zhdukur që e kam vizatuar sërishmi, porse me shkronjat në rend përherë të ndryshueshëm, duke përftuar kësodore sa u shkrua dhe që këtu përfundon.
Nëndheu
I mbyllur nga të gjitha anët prej muresh të verbër, nuk di ku ndodhem, dhe asgjë nuk dëgjoj, madje as hapat e atyre lart. Sikurse kurrë njëherë s’kam dëgjuar asgjë tjetër, nga muret e këtij varri ku më kanë futur e as nga nën dheu. Në të vërtetë, nuk është një varr i zakonshëm, po as nuk mund të them se ç’është.
Ndoshta kripta e ndonjë piramide azteke ose inkase ose egjiptase, nga ato ku varrosin faraonët apo krye magjistarët, a ndoshta një qeli e rëndomtë burgu, që i takon çdo keqbërësi të rëndomtë. Nuk jam në gjendje ta them, pra, përderisa nuk di çfarë është ëndërr e çfarë është zhgjëndërr, një mendësi e patjetërsueshme e jetës sime, të cilës mesa duket po i vika fundi. E tërë kjo ngatërresë ndodh ngase shikoj ëndrra të shumta, të cilat, që të gjitha, kanë një qartësi po aq të madhe sa edhe zhgjëndrra, në mos po edhe më.
Kështu, herë jam i dënuar me vdekje për tentativë arratisjeje dhe vrasjeje, herë jam një tjetër, që për pak u vra prej atij, ndërsa më kërkohet të dëshmoj vdekjen time të paqenë ashtu që ai të mund të dënohet me vdekje. Herë jam një jeniçer ose i përbetuar i një Pallati Mbretëror, që paskam synuar të helmoj faraonin apo sulltanin apo ku di unë më, e pastaj befas jam çmendur nga pendesa ose nga marazi i pamundësisë për t’ia dalë mbanë dhe ngase përbetimi u zbulua.
Herë jam një nuse që pret të flijohet, diku në një tempull të lashtë midis një pylli ku askush nuk ka shkelur që kur s’mbahet mend, por që duhet gjithsesi të flijohem, sepse përndryshe dielli më nuk ka për të lindur, kështu sipas një besimi të shenjtë, që nuk mund të vihet në dyshim përderisa asnjëherë s’ka ndodhur të mos flijohet nga një nuse ndaj të gdhirë, prej frikës që dielli më nuk ka për të lindur, e qielli do të mbetet përgjithmonë i errët, me një hënë të brejtur midis, shëmbëlltyrë e një zogu që paralajmëron stuhitë e ferrit.
Po të tjera herë, jam një flutur që i ka shpëtuar sqepit të këtij zogu, veçse jo një luleje mishngrënëse të xhunglës, e joshur nga kjo lule, në gojën e së cilës kam ngelur kurthuar. Herë të tjera, disa herë kështu, këmbyerazi, i urtë i moçëm athinas, i dënuar me vdekje, diku në një shpellë, në pritje të kupës së helmit, ose jam nxënësi i këtij të urti athinas, të cilit i kam vjedhur një rrëfim për një tjetër shpellë, ku nuk mund të shohësh kurrgjë përveçse hije në murin prej shkëmbi, hije sendesh a gjallesash apo shkronjash të lëvizshme që shfaqen te hyrja e shpellës, por që s’mund t’i shohësh ato vetë, sepse je i dënuar në amshim të rrish aty me sytë nga shkëmbi, teksa gjithçka ndodh prapa teje dhe përtej shikimit tënd.
Mesa duket, e tillë është edhe gjendja në të cilën ndodhem, i mbyllur këtu edhe i qarkuar veç nga shajni të panumërta ëndrre, madje e tillë që edhe vetja ime shndërrohet në shajni, në një sërë hijesh apo shkronjash të lëvizshme, ndërsa kuptimi i tyre i njëmendtë nuk mund të rroket dot. Mund të jem njëra nga ato shajni të bëra me hije e me shkronja, ose jam të tëra njëherësh, ngase të tëra përfundojnë me një ngujim, me një burgim, me një varrosje së gjalli, ashtu që për së gjalli e jetoj vdekjen dhe hiçin. Ose mund të mos jem asnjëra nga këto shajni prej ëndrre apo më mirë prej hiçi. Sidoqoftë, jam unë autori i kësaj që po shkruaj, që është një ëndërr e pjesshme e imja, ëndërr brenda një ëndrre nga e cila nuk po dilkam.
Ashtu si nga ky burg, tek jam duke pritur vdekjen. Nuk di për çfarë jam dënuar përnjëmend, sepse nuk shquaj dot se çfarë është ëndërr e çfarë është zhgjëndërr, aq të qarta e pothuaj të prekshme janë të gjitha ëndrrat që më përhihen. Ma kanë sjellë rojtarët e mi të padukshëm një copë letër, ku është shkruar vendimi që më dënon me vdekje. E lexoj pa kurrfarë tronditjeje, sepse e kam ditur qysh përpara çfarë më pret.
Edhe, ashtu për të shtyrë kohën, vihem të numëroj sa herë shfaqet çdo shkronjë e veçantë, dhe çdo shkronjë e lidh pastaj me një numër, me numrin e herëve që shkronja shfaqet, ose dy a më shumë shkronja me një numër, nëse shfaqen barabar. Kësodore nuk se e lexoj sërish vendimin që më dënon me vdekje, e megjithatë, pikërisht tani teksa i lexoj shkronjat veç e veç, shkëputurazi nga fjalët, pikërisht tani më kaplon një frikë e pashpjegueshme.
E lë më së fundi fletën e shkruar. Mbas pak, ndoshta ngaqë më ka zënë gjumi a ndoshta ngaqë më ka zënë gjumi, a ndoshta ngaqë zgjohem, hyj në një ëndërr tjetër. Gjendem i dergjur mbi shtrojën time të fortë gur, gur prej varri. Veçse nuk jam në boshllëk, si tjetër herë, siç më përhihet tek jam i ngujuar qysh nga agu i kohërave. Mbi mua dhe nën mua ka diçka. Shoh së jashtmi një grehinë me dy kate, ose më mirë me tre kate, dhe brenda saj veten time, dhe dëgjoj së brendshmi, nga brenda meje, një zë që më thotë se në disa ëndrra grehina me dy apo me tre kate i gjegjet botës që është brenda meje. Mbi mua, në katin e epërm, sillen do qenie të padukshme, qenie hyjnore, për të cilat nuk di asgjë, vetëm hapat e tyre kanë kumbuar në veshët e mi së lartmi, kur e kur, e kjo aty më lehtësoka, aty më mbushka me tmerr, po edhe në kësi rastesh përsëri më mirë të dëgjoj hapat e atyre lart. Porse tani ato kanë heshtur. Ndërsa trualli përposht meje, trualli i gurtë, po çahet, po shkallmohet ngadalë, ngadalë.
Përbindësha të vegjël, rrëshqanorë, buisin nga nën dheu, ose nga bodrumi i grehinës së ëndrrës. Tek më përdridhen gjymtyrëve, filloj t’i shquaj e t’i njoh, t’i lexoj më mirë të them, këto shkronja të vendimit që më dënon me vdekje, që çosa herë i kam numëruar, duke i vënë nga një numër secilës, të ndryshëm nga numri i rendit alfabetik, i shënuar siç është në tabelat e alfabetit vizatuar gjithandej nëpër mure. Ndaj dhe ky ndryshim numrash i bën shkronjat të renditen ndryshe tek përdridhen gjymtyrëve të mia dhe ndalen tek gishtërinjtë e duarve, duke më shtrënguar t’i shkund soje e t’i hedh në letër. Ndonjëherë, dy shkronjave u gjegjet i njëjti numër, kështu që edhe kjo i bën shkronjat ta ndryshojnë rendin, madje krejt rrëmujshëm e paparashikueshëm.
Përbindëshat e vegjël të shkronjave rreken të renditen ashtu që vendimi që më dënon me vdekje të zhbihet e të kthehet në një diç tjetër, që është dëshmia ime kundër dikujt që më ka ndihmuar dikur, në një ëndërr, për t’u arratisur në botën e madhe e të lirë dhe deri në fund të botës, dëshmi që do t’i sillte atij dënimin me vdekje, tjetërkujt domethënë, mirëpo gjithçka ndërkaq përmbyset, unë jam tjetri që duhet të shkruajë dëshminë për mua, edhe shkronjat sërishmi ngatërrohen e shkartisen duke u vendosur në një rend të ndryshueshëm, që është ky i kësaj që shkrova dhe i ëndrrave që kam për të shkruar pambarim. Memorie.al
Barcelonë, korrik 2000
Copyright©“Memorie.al”
Të gjitha të drejtat e këtij materiali janë pronë ekskluzive dhe e patjetërsueshme e “Memorie.al”, sipas Ligjit Nr.35/2016 “Për të drejtat e autorit dhe të drejtat e tjera të lidhura me to”. Ndalohet kategorikisht kopjimi, publikimi, shpërndarja, tjetërsimi etj., pa autorizimin e “Memorie.al”, në të kundërt çdo shkelës do mbajë përgjegjësi sipas nenit 179 të Ligjit 35/2016
