Nga Sara Miller Llana
-“Nga jeta e tij e thjeshtë në Argjentinë deri në papatinë revolucionare, një udhëtim i drejtuar nga besimi se mëshira është qëllimi i fundit i çdo gjëje” –
Memorie.al / Kur gazetari italian Gianni Valente udhëtoi në Argjentinë për të mbuluar kolapsin ekonomik të vendit në vitin 2002, për një revistë katolike, ai nuk u kthye vetëm me një histori në dorezën e tij, por edhe me farat e një miqësie me një njeri që e ndjeu si një prift të veçantë – një burrë me një empati të gjerë, të cilin gazetari ende sot e quan “prifti im”. Z. Valente thotë se Jorge Mario Bergoglio – atëherë kardinal i Argjentinës – dukej veçanërisht i afërt me njerëzit; ai nuk fliste vetëm në terma politike dhe sociale për krizën që shkatërroi kursimet e klasës së mesme të vendit të tij, por fliste me një ndjeshmëri të thellë njerëzore që e dallonte nga udhëheqës të tjerë të kishës në atë kohë. “Ai foli për vuajtjet e prindërve, dhe si ata qanin, por vetëm natën që fëmijët e tyre të mos i shihnin,” kujton ai.
Aftësia e Kardinal Bergoglio për të parë “zemrën e çdo individi”, thotë Valente, u bë e qartë edhe në jetën e tij personalë, ndërsa midis tyre u formua një miqësi, përmes telefonatave dhe letrave. Bergoglio i dërgonte familjes italiane predikimet e tij të rëndësishme dhe urimet e Krishtlindjeve dhe Pashkëve, ndonjëherë duke përfshirë edhe artikuj të gdhendur nga gazeta: Bergoglio, i cili luajti basketboll në fëmijëri dhe që e dinte se i biri i vogël i Valentes ishte një tifoz i pasionuar i basketbollit, i dërgonte historitë që kishte prerë nga shtypi lokal për lojtarin argjentinas të NBA, Manu Ginóbili.
Ky është një detaj i vogël për priftin që u bë Papa Françesku, por është një tregues se si një udhëheqës fetar relativisht i panjohur i Amerikës së Jugut është bërë një sensacion global në gjashtë muajt e parë të udhëheqjes së tij të Kishës Katolike.
Ai shihet si një “djalë i thjeshtë”, një “mik”, një “gjysh” dhe, siç tha një adoleshent në Romë, ai është dikush që thjesht; “më kupton”. Që nga fillimi, Papa Françesku ishte i ndryshëm. Ai është i pari jezuit i emëruar në Papë, i pari jashtë Evropës në 1300 vjet. Dhe duke zgjedhur emrin Françesku, i pari Papë që mori emrin e shenjtërit nga Asizi që hoqi dorë nga pasuria materiale, ai dha shenjë se dëshironte një lloj të ri papacie.
Ai është i famshëm për të marrë autobusët dhe për të paguar faturat e hotelit vetë, duke fituar simpatinë e evropianëve të ngatërruar në krizën ekonomike dhe vëzhguesve nga e gjithë bota të cilët janë neveritur nga ekstravagancat e perceptuara të Vatikanit. Ai ka hapur dialog me ateistët dhe ka bërë telefonata surprizë, për ata që e kontaktojnë. Gjatë gjashtë muajve të fundit, ai ka treguar një prirje për të devijuar nga skenari i zakonshëm i Vatikanit, duke tronditur botën katolike me deklarata si ajo për homoseksualët: “Kush jam unë që të gjykoj”? pyeti retorikisht.
Disa e quajnë këtë demagogji, duke u përshtatur keq dhe pretendojnë se ai po dobëson parësinë e papësisë. Pyetjet mbi rolin e tij në Argjentinë gjatë Luftës së Dytë, mbeten. Dhe ndërsa disa e shohin si “ultrakonservator”, të tjerë e shohin si një liberal të fuqishëm. Por për gjithë reklamën, mund të jetë se asgjë nuk po ndryshon vërtet. Papa Françesku vetë ka deklaruar se mbështet doktrinën e kishës. Kjo do të thotë se aborti është jashtë; kontracepcioni, gjithashtu; dhe patjetër martesa homoseksuale (edhe pse ai mbështeti bashkimin civil si kompromis për një ligj të martesës homoseksuale në Argjentinë). Ai dëshiron një rol më të madh për gratë, por thotë se dera është e mbyllur për shenjtërimin e grave.
E megjithatë, ai ka thënë gjithashtu se kisha nuk mund të mbetet e fiksuar te çështjet e “luftës kulturore” të ditës. Është e qartë se ai po përpiqet të tërheqë mesin katolik, ata të neveritur nga pandëshkueshmëria e skandaleve në kishë, nga pedofilia te pastrimi i parave, dhe të lodhur nga një kishë që thotë gjithmonë “Jo”. Por nëse ai është i aftë – ose i gatshëm – të sjellë reforma të mëdha mbetet një pyetje e hapur.
“Unë ndiej shumë se kjo është [si] perestrojka e Gorbachovit”, thotë Marco Politi, një vëzhgues i vjetër i Vatikanit në Romë. “Ka një ndryshim të plotë të atmosferës. Ka një revolucion në zhvillim. Pyetja e vetme është; si do të përfundojë? Dhe a do të zgjasë papacia e tij mjaftueshëm për ta parë deri në fund”?
Pa rekord reformash
Papa Françesku nuk ishte një reformist i madh gjatë ngjitjes së tij 40-vjeçare në udhëheqjen e Kishës Katolike Argjentinase, një fakt që shkakton kritika edhe sot. Ai ishte një konservator social që qëndroi larg dritares dhe jetoi thjeshtë që nga pozicionet e tij të hershme në kishë. I lindur në Buenos Aires në 1936, Bergoglio ishte fëmija i parë i emigrantëve italianë dhe u rrit si shumë djem të klasës së mesme argjentinase, duke mbledhur pulla, duke luajtur lojën e kartave brisca me prindërit e tij dhe duke kërcyer milonga. Në moshën 13 vjeç, ai filloi të punojë në një fabrikë çorapesh, dhe pas shkollës së mesme u bë teknik kimik.
Ai vendosi të bëhej prift në moshën 17 vjeç dhe hyri në seminar katër vjet më vonë – një vendim që nëna e tij nuk e pranoi për vite, siç i tha biografëve Sergio Rubin dhe Francesca Ambrogetti. Por ai u shqua si një udhëheqës i aftë, duke u bërë në moshën 30-vjeçare mbikëqyrës provinciale, pastaj kryepeshkop i Argjentinës dhe më vonë kardinal. Karriera e tij në Argjentinë nuk është pa kontroversa, veçanërisht për shkak të rolit të kishës gjatë Luftës së Dytë të vendit.
Por drejtësia sociale ishte në thelb të besimit të Papa Françesku, insiston prifti argjentinas At José Maria “Pepe” di Paola, i cili u caktua nga Papa Françesku të punonte në lagjet e varfra të Buenos Aires-it në 1997. Prifti thotë se Papa i ardhshëm, i cili priste telefonata në çdo orë të natës, nuk ka qenë kurrë “një princ i kishës…! Në Argjentinë, ai njihet si Papa i lagjeve të varfra”, që vendosi mirëqenien e të varfërve në radhë të parë.
Kjo lidhje me të varfrit duket e dukshme, vëren Gianfranco Carranza, një nxënës i shkollës së mesme nga lagja më e madhe e varfër e Buenos Aires-it, Vila 21-24. Kur i riu udhëtoi në Vatikan në prill me 43 të rinj të tjerë për të marrë Komunjonin e Parë nga Papa Françesku në Sheshin e Shën Pjetrit, ai u habit kur Papa i tha: *”Ti je djalëri nga Villa 21-24″! “Nuk mund të besoja që më njohu”, thotë i riu Gianfranco.
Një njeri me makina të vjetra dhe rroba të thjeshta fetare
Zgjedhja e emrit Françesku nga Papa – i marrë nga Shën Françesku i Asizit, shenjtor i shekullit të 12-të, mbrojtës i kafshëve dhe ekologjisë, i adhuruar nga katolikët për përulësinë dhe thjeshtësinë e tij – mund të ketë qenë një shenjë vazhdimësie për admiruesit e tij argjentinas. Por refuzimi i nënkuptuar i emrit ndaj shfaqjeve të pasurisë së kishës ishte një surprizë për shumë katolikë në mbarë botën, si kroati Vlado Viskoviç, i cili erdhi në Asizi më 4 tetor gjatë vizitës së Papës në varrin e shenjtorit me të njëjtin emër.
Z. Viskoviç u ul për një kohë të gjatë në kërcellin e San Damianos, kishës së thjeshtë me mure freskash që Shën Françesku ndërtoi me duart e tij në vitin 1205. “Doja që djali im të vinte këtu, në këtë vend që Françesku ndërtoi vetë”,tha Viskoviç, i cili e emëroi atë Franjo, sipas Shën Françeskut. “Është kisha më e bukur që kam parë ndonjëherë”,tha Franjo, tani 19 vjeç. Të dy gjurmuan hapat e papës gjatë gjithë ditës në qytetin që dominonin kodrat e Umbrisë, me ullishte dhe selvi. “Ai është një Papë për njerëzit, për të burgosurit, për të thjeshtët, për të gjithë. Është Papë për ne”, tha Viskoviç.
Vetë Papa ka thënë se nuk është Shën Françesku. Por ai e admiron atë si “një njeri që dëshiron të bëjë gjëra, të ndërtojë, themeloi një urdhër dhe rregullat e tij, është një misionar i rrugës, një poet dhe profet, është mistik”, i tha Papa Françesku gazetës italiane ‘La Repubblica’. “Ai gjeti të keqen në vetvete dhe e çrrënjëzoi. Ai e donte natyrën, kafshët, fletën e barit në livadh dhe zogjtë që fluturonin në qiell. Por mbi të gjitha, ai i donte njerëzit – fëmijët, pleqtë, gratë”!
Megjithatë, shumë katolikë shohin Shën Françeskun te Papa. Ai e ka dënuar “idhullin e quajtur para”. Kohët e fundit dëboi një peshkop gjerman, të quajtur “Peshkopi i Pasurisë”, për shkak të shpenzimeve të tepruara në rezidencën e tij. I kërkoi klerikëve të lartë të mos përdorin makina luksoze, pastaj priti një ‘Renault 4’ të vjetër 29-vjeçar’ nga një prift italian; e përdor për të udhëtuar rreth Vatikanit. Preferenca e tij për një rrobë të bardhë të thjeshtë dhe skullcap e bëri një gazetar mode të pyesë nëse do të frymëzojë stil më të thjeshtë te dizajnerët italianë. Ai vendosi të jetojë në një apartament të thjeshtë në strehën e mysafirëve të Vatikanit, në vend që të zërë Pallatin Apostolik, pjesërisht sepse dëshiron të jetë afër njerëzve.
“Ai nuk dëshiron makinën e madhe, kryqin e artë, apo të mbrohet nga shumë policë. Ai dëshiron kontakt me njerëzit”, thotë Andrea Tornielli, gazetar italian që e ka takuar papën. “Ai nuk po thotë që të gjithë në botë duhet të jenë të njëjtë. Por po vendos një shembull të madh”!
Misteri i Papës: A është i djathtë apo i majtë?
Kur Argjentina legalizoi martesën homoseksuale në 2010, Papa Françesku ishte në krye të Kishës Katolike të vendit, e cila e kundërshtoi ligjin. Por si Papë, gjatë një fluturimi për në Romë nga Rio de Janeiro, ku festoi Ditën Ndërkombëtare të Rinisë në gusht, u tha gazetarëve: “Nëse dikush është gay dhe kërkon Zotin dhe ka vullnet të mirë, kush jam unë që ta gjykoj”? Teknikisht, fjalët e tij nuk ishin të reja: Kisha gjithmonë ka shpallur mëshirën për të gjithë. Por deklarata krijoi entuziazëm te liberalët dhe shqetësim te konservatorët, veçanërisht kur, në një intervistë me revistën jezuite La Civiltà Cattolica, ai kritikoi fiksimin ndaj çështjeve të “luftës kulturore”:
“Nuk mund të insistojmë vetëm në çështje që kanë të bëjnë me abortin, martesën homoseksuale dhe përdorimin e kontracepsionit”. “Dërgoi një mesazh që nuk u pëlqeu shumë pro-jetës”, thotë William Donohue, president i Lidhjes Katolike për të Drejtat Fetare dhe Civile, duke thënë se stili i Papës i ka hutuar shumë konservatorë. Ai personalisht nuk beson se Papa është një “sekularist i fshehur i majtë”. Megjithatë, katolikët liberalë amerikanë, të cilët dikur injoronin deklaratat papale që nuk u pëlqenin, tani e mbështesin Papën dhe akuzojnë të djathtën për “mbrojtjen e doktrinës së vjetër”. “E majta tani ndjen një farë fitore”,- thotë ai.
Në shumë mënyra, pozicionet e papës pasqyrojnë origjinën e tij latino-amerikane, ku termat liberal dhe konservator kanë kuptime të ndryshme nga në SHBA, Afrikë apo Evropë. Latin-amerikanët janë më konservatorë për çështje morale, për shembull, por më liberalë për ekonomi, luftë dhe mjedis. John Allen Jr., vëzhgues i vjetër i Vatikanit për ‘National Catholic Reporter’, thotë se ky Papë i apelo “mesmes katolik”, si në vendet në zhvillim (ku jeton shumica e katolikëve – Amerika Latine ka 425 milion katolikë) ashtu edhe në Evropë dhe SHBA, ku shumë kanë humbur lidhjen me kishën për shkak të mospajtimit me doktrinën. Në këtë, Françesku ndryshon nga paraardhësi Benedikti, i cili parashikonte një kishë më të vogël, por më ortodokse. “Ai dëshiron të projektojë një fytyrë më të mëshirshme të kishës”, – thotë Allen. “Ky është axhenda e mesmes katolik”.
Ai e “kupton” mesmen katolike!
Kur Simona Luppino, një nënë italiane me tre fëmijë – dhe tetë muaj shtatzënë – dëgjoi fjalët e Papës për homoseksualët, ajo mendoi: “Faleminderit, Zot”, “Gjithmonë ka qenë mesazhi i kishës, por ai arriti ta komunikonte në një mënyrë më njerëzore”, tha ajo pas një meshe të diel në kishën e Shën Elizabeth dhe Zakarit, në periferi të Romës. Kisha e saj ndodhet në një kodër në Prima Porta, ku prifti parësor, At Benoni Ambarus, është duke luftuar kundër braktisjes së kishës, ashtu si priftërinj të tjerë nga Bostoni në Berlin dhe Buenos Aires.
Sipas Pew Research Center, përqindja e katolikëve në SHBA-ës që ndjekin miset çdo javë ra nga 47% në 1974 në 24% në 2012. Në Evropë, situata është krizë: sot vetëm 24% e katolikëve botërorë jetojnë këtu, ndërsa Amerika Latine ka 39%. At Ambarus, një prift i ri nën 40 vjeç me sandale sporti, përqafon besimtarët në dalje dhe bërtet me fëmijët. Ai thotë se kisha e ndërtuar në 2010, u duk e ftohtë shumëve, kështu që i kërkoi Kardinalit të Romës që Papa të vizitonte për të rritur interesin. Papa Françesku erdhi më 26 maj – vizita e tij e parë parësore në Romë – ku dëgjoi konfesione dhe dha një predikim për “papërfilljen e vetes në dashuri”.
“Gjuha e tij është kaq e thjeshtë, kaq e drejtpërdrejtë, kaq e besueshme. Njerëzit ndjehen afër tij”, thotë Ambarus për Papën, i cili shpesh e quan veten “një mëkatar”. “Ata nuk janë mësuar të mendojnë teologjikisht, por ai flet për jetën reale”! Clementina Favoccia, një katolike në zemër por që nuk ndjek miset përveç rasteve të veçanta – sepse, si thotë ajo, “është e lodhur pas një jave pune si parukiere dhe detyrash familjare” – mund të fillojë të shkojë më rregullisht. Ajo ishte larg Papës kur djali i saj po merrte Komunjonin e Parë në maj – si figurativisht ashtu edhe fjalë për fjalë – por kur ai erdhi në kishën e saj, ajo thotë se u përhap “një qetësi dhe paqe”. “Dukej si një mik i afërt”, – thotë ajo.
Chiara Grande, 15 vjeçare me sy të mëdhenj kafe, e cila u ul me shoqet në bodrumin e kishës pas një darke me pasta dhe focaccia një të diel, i bëri një rrëfim papës – “momenti më i bukur” i jetës së saj si katolike – sepse, si thotë ajo, thjesht “më kupton”. Atë të diel kur Chiara ishte aty, kisha ishte plot me besimtarë. Edhe pse ishte fillimi i vitit pastoral, kur pritej një numër më i madh, Ambarus tha se “diçka ka ndryshuar”, që nga vizita e papës. “Ai hapi rrugët, mendjet dhe shembi muret”, – tha ai. “E bën punën [e priftit] më të lehtë”!
Stili është substancë
Deri tani, shumica e ndryshimeve në Shenjtorinë kanë qenë të lidhura me stilin, ndërsa katolikët presin të shohin çfarë ndryshimesh thelbësore do të ndodhin. Prioriteti i parë i Papa Françeskut duket të jetë rishikimi i burokracisë së Vatikanit (Curia Romana), për ta bërë atë më transparente dhe më pak të ngathët. Ai emëroi një grup prej 8 kardinalësh nga e gjithë bota, përfshirë SHBA-të (të quajtur jozyrtarisht “G8”), për ta këshilluar për çështje kyçe, duke përfshirë rritjen e rolit të laikëve në zhvillimin e kishës.
“[Kisha] duhet të jetë shtëpia e të gjithëve, jo një kishëz e vogël që mban vetëm një grup të zgjedhur”,’ i tha ai revistës La Civiltà Cattolica’. “Nuk duhet ta zvogëlojmë gjirin e kishës universale në një fole që mbrojt mediokritetin tonë”. Ai po punon edhe për transparencë më të madhe në bankën e Vatikanit, e cila ka qenë e plagosur nga skandale dhe akuza të pastrimit të parave. Në tetor, banka 126-vjeçare botoi për herë të parë llogaritë e saj financiare. Reformistët katolikë presin gjithashtu ndryshime në lidershipin e grave dhe leje për të divorcuarit të rimartuar të marrin Eukaristinë. Ata kanë edhe shpresa të vogla që Vatikani të rishqyrtojë rregullat e rrepta mbi celibatin e priftërinjve, thotë Rene Reid, organizatore e grupit “Reforma e Kishës Katolike”.
Lucetta Scaraffia, studiuese e katolicizmit në Romë, shpreson që një grua të emërohet presidente ose zv. presidente e këshillave pontifikale – një ndryshim historik që, sipas saj, mund të parandalojë skandale në të ardhmen. “Skandali i abuzimeve seksuale mund të mos kishte ndodhur nëse grave do t’u ishte dhënë rol më aktiv”, – thotë Scaraffia. Por ata katolikë që presin ndryshime radikale mund të pësojnë zhgënjim, paralajmëron Reid. “Disa në grupin tonë shpresojnë që [rritja e rolit të grave] të çojë deri te shenjtërimi i grave. Kjo nuk do të ndodhë”,
Dyshimet e bashkatdhetarëve
Të tjerë janë më pak të shqetësuar për të ardhmen, sepse janë ende të mbushur me dyshime për të shkuarën. Ndërsa Papa Françesku gëzon popullaritet të madh – një sondazh i ri i tregon se 79% e katolikëve amerikanë e shohin pozitivisht – reputacioni i tij në Argjentinë është njollosur nga akuza se kisha qe heshtur gjatë diktaturës ushtarake (1976-1983), kur rreth 30.000 persona u “zhdukën” ose u vranë. Disa nga familjet e viktimave e kanë dënuar Papën për mosmarrjen e një qëndrimi publik. “Bergoglio ende nuk e ka pastruar emrin në Argjentinë. Ka shumë gjëra për të cilat ai ka një detyrim moral t’u përgjigjet”, thotë Estela de la Cuadra, motra e së cilës u “zhduk” në 1977.
Ai është kritikuar edhe nga ata që thonë se fjalët e tij për të varfrit sot nuk janë të sinqerta. Ndërkohë që teologjia e çlirimit, e cila u bëri avokat të varfrit por ishte e lidhur edhe me politikën marksiste dhe luftën e armatosur, u rrënjëzua në të gjithë Amerikën Latine, Bergoglio u distancua nga ajo, duke fituar reputacionin e një të djathti. Në intervistën e tij për revistën jezuite, ai u referua disa gabimeve të tij të kaluara: “Mënyra ime autoritare dhe e shpejtë për të marrë vendime më solli probleme serioze dhe që të akuzohem si ultra-konservativ…! Unë kurrë nuk kam qenë i djathtë. Mënyra ime autoritare e vendimmarrjes krijoi probleme”!
Ndërsa katolikët i përshëndetën këto deklarata si provë guximi – një njeri i aftë të mësojë nga gabimet – jo të gjithë e panë të vërtetë. Rubén Rufino Dri, profesor filozofie në Universitetin e Buenos Ajresit dhe ish-anëtar i “Priftërinj për Botën e Tretë”, thotë se Papa Françesku po i përdor të varfrit si pjesë të një diskursi për të forcuar Kishën Katolike në Amerikën Latine. “Ai është një aktor i shkëlqyer, që përpiqet të na bëjë të mendojmë se kjo është një revolucion. Por ai nuk është i përulur. Ai thjesht po udhëheq përpjekjen e Vatikanit për të rifituar rrugët në Amerikën Latine, ku qeveritë e majta populiste dhe pentekostalët i kanë hequr pushtetin dhe besimtarët Kishës”.
Është argëtuese të jesh katolik përsëri
Një tjetër pikë që mund të duket e çuditshme për vëzhguesit sot është shndërrimi i Papa Françesku në një yll mediatik, pas një stili të ashpër – madje edhe të turpshëm – në Argjentinë. Papritur ai bëhet krye-lajm për telefonatat e papritura dhe letrat që shkruan. Ai telefonoi Carlo Petrini, presidentin e Slow Food, për të folur për bujqësinë rurale, dhe i shkroi themeluesit të La Repubblica, Eugenio Scalfari, një ateist.
Scalfari kishte shkruar në faqet e La Repubblica çfarë do të donte t’i pyeste pontifikun e ri, dhe Vatikani e njoftoi se do të merrte një përgjigje nga Papa. Gazetari thotë se u zhgënjye nga përgjigja zyrtare dhe priste që papa të mos jepte më shumë se një shënim formal prej tre rreshtash. Por u trondit kur shërbëtori e thirri për t’i thënë se kishte marrë një letër nëntë faqëshe nga Vatikani, e nënshkruar me dorë: “Francesco”. Në letrën – të botuar nga gazeta – dhe në një intervistë pasuese me Scalfari, Papa tha se njerëzit, edhe jobesimtarë si Scalfari, duhet të respektojnë vetëdijen e tyre. Scalfari e konsideroi këto fjalë të guximshme, tipike të stilit jezuit të mendimit të lirë: “Të hapësh një dialog të tillë me jobesimtarët është diçka e rëndësishme”!
Scalfari thotë se nuk pret një revolucion nga një njeri që adhuron librat e Dostojevskit dhe filmat e Fellinit. Pas intervistës, ai shkroi se çfarë e bën Papa Françesku “revolucionar”: “Gjysëm jezuit, gjysëm françeskan, ndoshta një bashkim i paparë më parë”. Pjesa jezuite ka të bëjë me rigorozitetin intelektual dhe zellin praktik të rendit fetar me fuqi politike dhe financiare, që angazhohet me nevojat e botës përmes arsimit, shkencës, astronomisë dhe mjekësisë. Rrënjët jezuite të Papës shihen si një tranzicion nga izolimi denominacional i Papa Benediktit. Por ana françeskane ka të bëjë me përulësinë përpara krijimit të Perëndisë, veçanërisht të të varfërve, të sëmurëve dhe të nevojtarëve. Ai i tha revistës jezuite America se Kisha ka nevojë për më shumë “afërsi” me njerëzit dhe se e sheh Kishën si një “spital fushor pas një beteje”.
Papa ka fituar simpati jo vetëm në rrathët intelektualë – nga Jon Stewart, i cili në “Daily Show” në shtator tha “E dua këtë burrë!”, deri te komiku Chris Rock, që në Twitter shkruajti se Papa Françesku mund të jetë “njeriu më i madh gjallë”, dhe Elton John, i cili në versionin italian të Vanity Fair shkroi: “Françesku është një mrekulli përulërie në një epokë mendjemadhësie”. Në disa mënyra, gazetari Tornielli thotë se ky Papa nuk është një “risi”, pasi në të kaluarën ka pasur Papa të thjeshtë, të përulur dhe pastorale. Kur u bë Papa në 1978, Gjoni Pali II, ishte gjithashtu një yll i kohës. “Por (Papa Françesku) perceptohet nga opinioni publik si një risi, sepse shumë njerëz në të gjithë botën po kërkonin dhe prisnin një mesazh të ri pozitiv”, thotë ai.
Ndoshta kjo është arsyeja pse Laura Raggi, një studente e bioteknologjisë, priti me të rinj të tjerë kur Papa Françesku përfundoi udhëtimin në Asizi, jashtë bazilikës Santa Maria degli Angeli – e njëjta kishë ku i sëmuri Shën Françesku zgjodhi të vdiste. Të rinj dhe studentë ishin shtrirë në livadh jashtë kishës, duke dëgjuar grupe rock kristiane, duke ngrënë ushqime dhe duke përdorur iPad dhe iPhone.
Ajo dukej e turpëruar ndërsa fliste për besimin e saj para miqve. Shkon rrallë në kishë, vetëm gjatë festave, dhe prej kohësh ka kritikuar kishën për qëndrimet dogmatike ndaj martesave homoseksuale dhe hipokrizinë rreth pasurisë dhe varfërisë. Tha se nuk ishte e sigurt se sa do të ndryshonte thelbësisht gjëra Papa. “Nuk e di, nuk e di”, tha Znj. Raggi, duke shtuar se di vetëm që ai duket krejt i ndryshëm nga Papët e tjerë që ka parë në jetën e saj. Dhe ajo u habit nga vetja kur lotët iu mbushën sytë, ndërsa papa kalonte pranë, duke puthur fytyrat e fëmijëve të sëmurë dhe prindërit e tyre. “Ai i pranon të gjithë njerëzit”. – tha ajo. “Ai transmeton gëzim”.
Pavarësisht nga gjithçka është thënë se Papa thjesht po vendos një ton të ri, jo politika të reja, një ndryshim në stil është një ndryshim substancial, thotë Thomas Reese, një ekspert i Vatikanit dhe autor. Kisha papritur ka kaluar nga të qenit një qortues i përsosur në një vend me krahët e hapur për të gjithë. Siç e shprehu Reese: “Është përsëri argëtuese të jesh katolik”! Memorie.al
Marrë nga csmonitor.com
